Douchescene uit 2001

Beelden van een mannenweekend uit 2001. Wisten wij veel dat het iets uniek ging worden.

Capitals

Mia

100 op 1.
Hoe mooi Mia ook is, Brel is groter. Veel groter. En dan Raymond.

Dus volgend jaar: 1. Brel 2. Raymond 3. Gorki

Maar ook: Yevgueni maakt de grootste sprong achterwaarts, gevolgd door Absinthe Minded.

Ik vond Annemie nog meevallen vandaag.

Shampoo

We weten allemaal dat de 3 officiële talen van onze 'huidige' staat het Nederland, het Frans en het Duits zijn.
Klik nu es eerst op de foto en kijk es naar de 3 talen op deze shampoo.

Nederlands, Frans en .. Grieks. Jawel Grieks. Voor de gebruiksaanwijzingen op de achterzijde van de fles geldt hetzelfde principe.
Hier moet een oorzaak voor zijn!.

De opmars van de Griekse taal.
In de huidige klassering van de meest gesproken talen in Europa staat het Grieks op een verdienstelijke achtste plaats na het Duits, het Frans, het Engels, het Italiaans, het Spaans, het Nederlands en het Catalaans.
Er zijn dus nog een aantal plaatsen te bemachtigen en de eerste marketingtrucs worden via Head & Shoulders optimaal benut.

Grieken in België
In de rangschikking van het aantal verschillende nationaliteiten in ons land prijken de Grieken op een 13e plaats. Het zal dus nog eventjes duren vooraleer Takis, Mariapoulis, Constatis en Stanapoulos de Italianen van de eerste plaats hebben verdrongen.

Italië 175912
Frankrijk 123076
Nederland 113320
Marokko 81339
Spanje 43254
Turkije 42733
Duitsland 37838
Portugal 28506
U.K. 26249
Congo 21066
Polen 19642
Joegoslavië 16433
Griekenland 16368

Of heeft het misschien met een andere interpretatie te maken? Een beschouwing die geen verband heeft met onze officiële landstalen of het veroveren van een betere plaats op één of andere rangschikking. Heeft het misschien te maken dat de Grieken nu éénmaal last hebben van een te veel aan roos?
Verontrustende beelden in de kranten van 2004 berichtten ons dat het sinds dat jaar op de Acropolis sneeuwt. Sneeuw in Griekenland. Mmm
Een telefoontje met de dienst Gezondheid en Binnenlandse aangelegenheden bij de Griekse ambassade leerde me dat er toen van sneeuw hoegenaamd geen sprake was. De opgang van zomerse house -en trance fuiven vanuit de Griekse eilanden naar de hoofdstad bracht de Atheense top dj Charalampos Damonis tot het idee om een oudejaarsparty op de Acropolis te organiseren.
Dit evenement heeft er toe geleid dat de Griekse jeugd, die massaal op de flanken van de Acropolis aanwezig waren, op de ophitsende tonen van Charalampos' trance begonnen te headbangen. Met als gevolg dat er zo veel roos door de lucht vloog dat het enkel leek alsof het op de heilige berg sneeuwde. Binnen een mum van tijd veegden de feestgangers in de oude stad van Athene het roos aan de straatkant, terwijl ze dachten dat het sneeuw was...



Gevolg:

De Griekse autoriteiten hebben al de mogelijke verdachtmakingen (sneeuw was niet koud? Smaakte ook niet naar sneeuw ...) steeds met klem (tot vandaag) ontkent maar keurden toch op 2 februari 2005 een wet goed die de elke Griekse familie een maandelijkse aankoop verplicht van minstens één fles of bus anti-roos shampoo.

een wandeling met den hond

A. moet tijdens de speeltijden maar één ding doen. Wondjes schoonmaken, plakkertjes plakken, troosten en de volgende verwelkomen. Soms is er eentje ziek. Die moet dan mooi op een stoeltje op zijn mama of oma wachten.
Zo wilde ook gisteren het geval zich voordoen.
Het ventje zat bleek maar rustig op zijn stoeltje terwijl A. naar de ouders belde. Directeur heeft dan altijd een opbeurende opmerking in petto. Zo eentje die de pijn en de ellende eventjes doet vergeten. Gisteren was dat:
"Zo, ik ga es met den hond wandelen". Knipoogt naar het gastje en vertrok.
Nog geen 5 minuten later komt de schepen van onderwijs zich aanmelden. Ze heeft Mijnheer Directeur dringend nodig. A. was nog aan het inademen om antwoord te geven toen het manneke zegt: "Gaat niet, die is gaan wandelen met zijnen hond"

timemanagement

Ons ma ziet elke dag op haar vaste uurtje naar de Spaanse zender. Ze heeft een satelietschotel dus ze kan vandaag elk nietig prulzendertje van Gibraltar tot Perpignan ontvangen. Maar ze zweert bij haar trouwe TVE en TV Catalunya. Misschien doet ze dat omdat ze van Spaanse origine is. Misschien. Ik vraag me af als ik in Spanje zou wonen dat ik dan braafjes dagelijks op TV1 of VTM zou afstemmen. Ik betwijfel het. Wat zou ik missen. Stof voor een andere keer.

Op het TVE-nieuws van vandaag.
De bedelaars in de straten van Madrid hebben het extra druk. De trend 'nodig is een éénzame uit tijdens Kerst' is overgewaaid naar de Spanjaarden. Bedelaars worden spontaan op straat tijdens deze kerstdagen uitgenodigd om bij la familia mee aan tafel aan te schuiven. Alleen ... elke bedelaar krijgt zo veel uitnodigingen dat ze er hun agenda bij moeten pakken en de afspraak soms moeten verschuiven. Sommigen zitten nu al zelfs voor de volledige maand januari volgeboekt. Middagmaal met cognacje bij Théresa Rodriguez, vieruurtje bij Paco Sanchez en diner met afzakkertje bij de familie Ortiz.
Wie zei dat timemanagement enkel voor de managers en ander ongedierte was?

Goed boek

Soms kan je maar beter eventjes wachten om een mooi boek te kopen.

Ann en Dina

- Je klinkt moe Ann.
- Ik ben ook moe.
- Werk je niet te hard?
- Nog drie dagen en dan kruip ik voor 2 weken met mijn 2 venten onder de wol.
- Dat beloofd.
- Yep
- Weet je dat er momenteel een dot mannen in uw plaats zouden willen staan?
- Hoe bedoel je?
- Werk jij niet volledige dagen met Dina?
- Ja, en dan? Dan kan je niet moe zijn of wat?
- Dat wil ik niet zeggen. Het klinkt gewoon raar. Moe zijn zouden wij er graag bij nemen.
- Och jom. Het zijn die honden. Ze komen me de strot uit!
- Das toch lief zo een schattig poezelewoezelig hondje
- Ja tot dat ge zo een kalf van een beest in een living van 3 bij 4 tijdens volle opname terwijl het stoofke brandt en in een reikwijdte van 2 meter ziet beslissen om op dat moment zijn lillende aarsklier te laten openbarsten. Sta dan maar es naast mij met je poezelewoezeleshit.
- Wat kan zo een aarskliertje nu doen?
- Stinken zoals de pest. Zo een penetrante walm maak je niet elke dag mee, hoor. Een paard zou daar de hik van krijgen en uit respect zelf de boel beginnen onderschijten!! En dan te bedenken dat er baasjes zijn die in zo een vergevorderde fase van dierenliefde verkeren dat ze hun Berner Sennen passioneel een tong willen draaien nadat het beest drijfnat de keuken binnenstormt, zijn bakje Frolic binnenschranst en aan zijn ballen heeft gelikt.
- Ik voel met je mee.
- Dat doe jij niet, jij denkt alleen aan Dina
- Doe ze de goeiendag.
- Allez vooruit en nu van mijn erf.
- Sloppel
- Gij ook.

300

Naar het schijnt komt er volgend jaar in de States en een pak maanden later hier bij ons, een film uit die fantastisch gaat zijn en die de brol dat we de afgelopen jaren hebben moeten verdragen gaat verdringen uit ons collectief hegeugen (geert bourgeois).

300 .

'300' is de geplande verfilming van Frank Millers' gelijknamige graphic-novel. Miller, die eerder ook al aan de basis lag van 'Sin City', zal de film produceren maar laat de regie over aan Zack Snyder ('Dawn of the Dead 2004').

Dat het een indrukwekkende film wordt bewijst de trailer.

'300' vertelt het verhaal van Koning Leonidas en 300 spartanen die in 480 voor Christus de oprukkende Persen onder leiding van de meedogenloze Xerxes probeerden tegen te houden. De slag van Thermopylae, zoals het gevecht beter bekend staat, inspireerde heel Griekenland omwille van de waarde en opoffering die de 300 Spartanen toonden toen ze zwaar in de minderheid en onbevreesd de vijand trachtten te stoppen.

Ik zie dus een beetje naar die film uit.

Gisteren zat ik op onze evaluatie die al de medewerkers van Harlekijn houden na het brengen van een toneelstuk.

Weinig evaluatie - veel drinken en eten. Zo zouden eigenlijk al de evaluaties moeten zijn.
Sarah, één van de Laevaert sisters, is specialiste in de 'dode' talen Grieks-Latijn.

Haar interesses in deze talen lopen evenredig met oude geschiedenis en literatuur uit die contreien en periode. Bon.
Ik wil dus de interessante uithangen en pak uit met 300, die volgend jaar gaat uitkomen en blablabla en zusenzo. Ik wist dat het over Spartanen ging gaan en dat er een potje zou gevochten worden door zwaar gespierde mannen met baarden en calcons. Maar voor de rest kon ik geen link leggen met die 300! Tot Sarah me, in al haar enthousiasme, een mini-lezing gaf over wie de 300 zijn, waarom ze met 300 waren, wat ze hebben betekend en ......... (de filmliefhebber leest NIET verder en sluit ONMIDDELLIJK deze blog)

......... dat ze uiteindelijk allemaal sterven. Ja !!!

Ik ga die film zien. Ware het niet dat ik naast het plot (dat ik al ken) en de historische achtergrond (dat ik ondertussen beter ken dan Miller zelf) ook interesse heb in de soundtrack, het decor en de special effects. Ik zal me bij deze film hierop moeten gaan focussen.

Erwin, een goede kameraad, zei me ooit dat wanneer je van plan bent om naar een film te gaan, je er op voorhand NOOIT en met NIEMAND over mag praten.

Beetje overdreven maar ergens begrijp ik em nu beter.

Homer Simpson stapte met Bart na het bekijken van Star Wars uit de bioscoop.
Ze passeren de lange rij aanschuivende voor de volgende vertoning.
Homer: " Hahahhahaaa .... wie had dat kunnen denken dat Darth Vader de vader is van Luke"

Blokker

Vorige week maandag stak ik in de dichtstbijzijnde Blokker clichétjes in een KODAK-omslagje om de geselecteerde beelden op een cd-rom te branden.
Correctie: Eigenlijk waren het drie omslagen met cliches .. dus voor drie CD roms.

Drie dagen later kon ik, zoals beloofd door de caissière, mijn cd-roms gaan afhalen.
1 van de 3 kreeg ik mee.
- "En die 2 andere.?"
- "Oei!! Euh, die zullen nog niet binnen zijn. Probeer morgen nog es."

Vrijdag en zaterdag - geen cd roms. Maandag maak ik duidelijk dat er iets fout is.
Een ander meisje komt van 'van achter' te voorschijn en ik vertel weer het hele verhaal.
Meisje begint als een bezetene te zoeken en wil na deze poging naar KODAK bellen. Maar dat gaat niet want de telefoon is bezet omdat
-" .. een ander meisje van achter met de baas aan het bellen is en dat kan nog heel lang duren. Maar weet je wat, ik bel na dat telefoontje en dan laat ik het u weten."

's Avonds krijg ik een telefoontje van een Blokkermeisje die me zegt dat ze bij KODAK de nummers niet kennen.
- ".. misschien zij ze verloren gegaan of liggen ze bij een andere Blokker. Ik zal een bericht sturen naar de andere filialen. Misschien liggen ze daar wel. Sorry hoor meneer."
Ik vraag wanneer ze me ging terugbellen.
- "Euh morgen .. ?"

Dinsdag ging ik zelf nog es een kijkje nemen.
"Oei daar is hij weer, hij meent het precies" een ander Blokkermeisje (ik meen dit) komt van vanachter aangesneld en gaat nog es op zoek naar mijn FOTO'S.
"Ik kom niet voor foto's"
"Ah? Voor een vergroting?"
"Neen voor een CD-rom van mijn foto's waar ik nu al meer dan een week op wacht"
" Ha ja meneer. Maar het is heel druk nu. En er zijn heeeel veel foto's die ontwikkeld moeten worden. Ik ga het voor u in 't oog houden als ze binnen komen. Maar ja, als ze dan binnen zijn dan kan ik u niet bereiken he"
" Dat kan u wel"
Gezicht van een vragend blokkermeisje met oogjes die me smeekten om genade
"H h hoe dan meneer?"
"Stuur me een sms-je met vermelding: cd's liggen klaar. Het Blokkermeisje"
Meisje heeft het licht gezien, maar voor alle zekerheid geef ik mijn gsm nummer. Kans was klein dat ze hier naar ging vragen.
"Ik heb uw nummer genoteerd (op een schuin afgescheurd velletje inpakpapier) en ik plak het vlak boven de schuif meneer" Wat ze ook parmantig doet.

Ik heb geen idee niet wanneer ik mijn cd roms ga hebben. Kan nog wel een tijdje duren, heb geen wat dat betreft geen illusies. Cliché's waren niet van levensbelang - die doe je niet naar Blokker. Maar pret ga ik nog wel beleven. Dat staat vast
Ik ben benieuwd welke nieuwe Blokkermeisjes voor me gaan staan en hoe ver hun creativiteit zal reiken om me af te schepen.
Wordt vervolgd.

amélie

Nog maar es gezien.

Paard in de tour: "je moet durven over het hek springen, zonder te aarzelen"
Heeft hij een vriendin: "Neen, het is een slechte tijd voor dromers"
Grafitti op muur: "zonder jou zijn de gevoelens van vandaag slechts schilfers van vroeger"

lomootje

Marti, mijn broer, trouwde deze zomer met zijn Heidi.
Natuurlijk had ik mijn lomo bij (lc-a). Ik moet nog veel leren of beter gezegd proberen. Maar af en toe komt er iets leuk uit. Zoals dit effectje.

zwarte piet

Altijd al es willen doen. Zwarte Piet spelen. Een ganse dag op de een Gemeentelijke Basisschool groot en klein entertainen in een fout pakje met panty's, een pruik, lippenstift en schoensmeer van van voor tot van achter. Vandaag kreeg ik mijn kans.
Foto's volgen deze week. Geduld is een mooie deugd.

Heb ik hier wat van geleerd? JA en wel het volgende.

1. De straat: In een verzuurde samenleving waar het individualisme zegeviert hebben mensen op straat, zeker op regenachtige dagen, geen oog voor mekaar en hangt menig smoelwerk even paraplu als het ding boven hun kop (eddem?). Dat wisten we al. Geconcentreerd zet menigeen zijn pas naar de dichstbijzijnde kruidenier, slager en bakker die dan weer zijn produkten in de supermarkt aanprijst. Want kwaliteitsprodukten vind je tegenwoordig enkel en alleen maar in de AD's, GB's en Colruyts en zeker niet bij de zelfstandige wroeter die zijn bed dagelijks verlaat om ... . Maar we wijken weer es af.
Toch verandert het straatleven als er een verklede clericaal en zijn hyperkinetische knechten met homofiele trekjes verschijnen. Dan wordt er door jong en oud, dik en dun, man en vrouw, achter stuur of op de fiets als geconditioneerde gekken gezwaaid en gezongen en gelachen en nog es gezwaaid. Alsof er een signaal wordt gegeven dat iedereen eventjes terug kind mag zijn. Het kan dus wel!!

2. De school. Een wereld apart.
De believers zijn de kleuterklasjes, het eerste en de tweedes
De has-been-believers zijn de vijfdes en de zesdes.
Voor de believers is het tamelijk eenvoudig. Alles wat je doet is goed. Sint kan en mag zeggen wat hij wil en de Pieten kunnen zich werkelijk alles permiteren en pakken makkelijk het gezag eventjes over. Ah ja, zij hebben de zak met snoepgoed. En 'wie braaf is krijgt ...'
Voor mij persoonlijk, als Piet, was het moeilijk om voor Lisa en Santi geloofwaardig over te komen. Ik kreeg op bepaalde momenten wel zeer bedenkelijke gezichten van mijn twee believers. "Is em da nu of is em da nu ni?"
Voor de non-believers is het nog eenvoudiger. Hier heerst een duidelijk afgesproken compromis. Je ziet die mannen denken. " Ja ok, kom jullie ding maar doen. Zullen wij ons ingestudeerd nummertje wel eventjes brengen en ondertussen is de les toch weeral verstoord. Meer moet dat niet zijn en die vervoeging van être ga ik toch niet nodig hebben." Die mannen zijn ok.
Maar dan die twijfelaars. De derdes en zelfs de vierdes. De ene lachte ons uit en had een paar moeilijke vragen in petto ("Is dien baard echt?" Als ge toch alles weet, hebben wij thuis een kat of nen hond?") terwijl de ander mijn hand vroom kuste en dankbaar knikte bij het krijgen van een handje snoep.
Wij ouders laten onze kinderen dus gewoon in de waan. "Dat ze er zelf maar achter komen. En als dat dan eventjes slikken is, ja dan is dat maar zo. Hoort bij hun groei"
Is het dan echt niet mogelijk om in het derde of vierde één lesuurtje te besteden aan de goedheilig man en er in alle klaarte en duidelijkheid er een uitleg aan te geven dat die gasten kunnen slikken EN daarna nog gepast plezier kunnen beleven aan de Michael Jackson onder de Heiligen?

3. Leraars. Nooit van moeten weten. En zij niet van mij. Van sommige toch niet. Zeker niet diegenen die zichzelf belangrijker vinden dan de leerstof en de fantasie van hun leerlingen. En ja hoor!! Er waren er ook vandaag toch wel zeker een paar te bewonderen. Ik moet zeggen dat ik vanaf vandaag meer respect heb voor de juffen en één enkele leerkracht op leeftijd die van elk moment iets moois willen maken. Chapeau !
En aan die andere leerstofbedelers die de intrede van de Sint met zijn zwarte rakkers in zijn klas eerder zien als een kans om de één of andere leerling nog es extra te kakken zetten wens ik een salesjob met hoge maandobjectieven in de auto-onderdelenbranche. Ik zou deze strevers wel es een presentatie willen zien geven bij Carrosseriebedrijf Streep en Zonen in Beurgeraat. Kijk, kijk !! Waar is dat machtsgevoel naar toe. Toch maar beter bij de kinderjes gebleven, niet?

4. Leerstof. Frans, ok. Rekenen, ok. Lezen, ok. Voordracht, ok. Informatica, ok.
Maar over, en dit hebben we in zeker 3 klaslokalen gezien, een paar lesuren steken in dynosauriers en latijn (in het 3e) heb ik persoonlijk mijn bedenkingen.
Is dat wel nodig. Moet je echt bij een sollicitatiegesprek het verschil kunnen uitleggen tussen een velociraptor en een tyranosaurus rex?
Uren heb ik in het middelbaar verspeelt aan onzin, pure onzin. Niets had ik er van nodig. NIETS!! Ik ben ervan overtuigd dat de klojo die de lessenpakketten in mekaar steekt geen 2 minuten heeft stilgestaan bij de zin van sommige pakketten. Of hoe denk je dat vader Streep en zijn zoons in Beurgeraat groot zijn geworden. Ik zie Patje tegen zijn broer Frank bij het verwijderen van de cardan as niet onmiddellijk zeggen:
"Seg Frankske. Wiste goa da taades den Trias, een klaan tweeundert en ting miljoen joar geleje de continengte tesame het oercontinengt Pangaea veurmde en da oat de reptiele van de groep van de Archosauria ootengdelek de dinosauriers ontstoenge?" "Neije Patsje, da wistek ni. Ik weet allien nog van die les da den eerste dinosauromorpha den enige was me twie poeten."

5. Conclusie: Krijg je ooit de kans om Piet of Sint of Paashaas of Kerstman te spelen en een bezoekje te brengen aan een school of bejaardentehuis (daar heb ik het nog niet over gehad - voor een volgende keer). Doen! Leerrijk, leuk en misschien de enige kans in je leven om es als een donkere medemens door het leven te stappen. Een uitdaging in het Vlaanderen van vandaag.

Danspasjes

Als Santi een funky liedje hoort is hij niet meer te houden.

Happy feet

De trailers van 'Happy Feet' al gezien? Verplichte kost. De gezinsfilm van december dankzij de meesterlijke stem van Robin Williams. Ik heb de film nog niet gezien maar door al naar de trailers te kijken vind ik het al meesterlijk. Alleen ... onze kids willen uiteraard ook deze film bekijken maar dan de gedubde versie. Niemand kan Williams immiteren. Ik heb al gehoord dat Urbanus zijn stem .. of de vervanger van Williams is.
Wij gaan dus de 6e of de dagen nadien naar de vertaalde versie kijken. De originele prent zal dan voor dvd worden. ZONDE want dit is een film die je, omwille van zijn schitterende panoramische beelden, in de cinema moet gezien hebben.
Dus! Waarom is het niet mogelijk dat ik naast mijne kleine zit met een koptelefoontje op die mij de originele versie geeft en mijn kroost de vertaalde?
Technisch niet mogelijk? Te duur? Ja, ok. Maar nu heb je een half tevreden klant in tijden waar het bioscoopbezoek achteruitgaat sinds (hahaaa) de lancering van betaalbare dvd's waar je kan kiezen uit 15 talen of 18 verschillende ondertitels.
Misschien een idee. (?)

Het geheugen van water

Weer een herinnering rijker.
We werkten sinds april aan 'Het geheugen van water' en het mocht uiteindelijk vorig weekend in de schouwburg van Boom gezien worden.
Fijne, eerlijke reacties. Een warm applaus. Kritieken waar we trots op waren van familie, vrienden en kenners. Pintelierend napraten tot in de vroege uren.

En dan stillekes naar huis. Het klikt klef, maar het is wel zo.
Maar er komen nog zo van die dagen. Al zal het voor mij pas ergens in het najaar van 2008 zijn, peins ik.
Rest van de foto's

Een oproep

Zin in een avondje toneel in een verwarmde zaal met gele stoffen zeteltjes en een taverne waar ze een frisse Grimbergen van 't vat tappen in Boom, parel van de Rupelstreek?
Kom dan maar af of zeg het voort. Een ongegeneerde smeekbede vind je terug op: www.harlekijn.blogspot.com

En u bent

Ik zit stil en wordt omringd door wit marmer.
Ik zuig, de hele tijd. Ik kan er niets aan doen. Dat is mijn aard. Ik moet zuigen anders besta ik niet, heb ik geen nut. Gelukkig wordt ik nu en dan teder losgerukt om eventjes in het ijle te dwalen. Ik ga van de ene hand in de andere om dan weer abrupt en krachtig terug vastgepind te worden op mijn vast plaatsje. Mijn dagen zijn eenzaam, maar dat geeft niet want ééns per dag ben ik in de hemel.Dan gutst regen in alle kleuren en temperaturen over me heen en geniet ik van een onbeschrijfelijk panorama. Ik zie wat enkele maar mogen zien en geniet hier van, met volle teugen. Ze weten niet dat ik dit kan. Toch lik ik hen soms terwijl mijn talrijke ogen starend vastgepind staan op hun menselijke rijkdom. De mooiste dagen zijn diegene waarin ik vier voeten streel. Het uitzicht dán is met geen pen te beschrijven. Ik kan wel degelijk blozen alleen ziet men het niet.Deze dagelijkse, routineuze ervaring troost me. Dit kwartiertje geluk vult de vijfennegentig komende.Ik verafschuw de dag dat ik me, oud en versleten maar met een bijbel aan herinneringen, moet voegen bij de andere afgeschreven .. badmatten.

mannenweekend 2

Op onze mannenweekends moeten we een goei stukske kunnen snijden. Dat is een niet weg te branden traditie geworden. En omdat ons weekend anno 2006 in Nederland was, wisten we op voorhand al dat we goed en lang moesten zoeken.
Valkenburg telt een pak eethuizen waar je alles kan eten. Steaks, spiezen, tapas, Balkan Grill en poffertjes. Alles van dit in hetzelfde etablissement. Niets voor ons. Ook de verwarmde veranda's naast plastic venstertjes achter geschilderde pompoenen (halloween !!) konden ons niet overtuigen.
In al deze lelijkheid vonden we gelukkig toch ons pareltje. Het Mergelheukske.
Toen we met zijn gezevenen binnenstapten zagen we dat het restaurant vol zat. Toch kregen we van de kok een plaatsje op de zolder waar we in alle rust en ongestoord onze plan konden trekken. Of was het misschien toch maar beter om zeven luidruchtige Belgen die misschien een vrijgezellenavond aan het vieren waren, ergens ver weg in huis weg te steken (?)

Het werd een heerlijke maaltijd. Omdat de kok van ons zijn ding mocht doen, werden we tot in de puntjes gesoigneerd. Hij kwam zelfs zeggen dat hij extra voor ons zijn best heeft gedaan omdat onze Vlaamse normen op een ander niveau staan dan wat hij dagelijks voor zijn landgenoten mocht bereiden. Aperitief, wijnen, een vijfgangen menu, dessert, koffie en pralines voor amper 50€ per persoon !! Een omweg meer dan waard.

mannenweekend

boeken en films

David had op het mannenweekend gelijk. Boeken en de verfilmingen ervan met elkaar vergelijken gaat gewoon niet, is zinloos. Zijn geïmagineerd verhaal over de verdwaalde geiten in de Hollywoodstudio's die na het verorberen van enkele filmrollen het boek toch beter vonden is grappig en treffend tegelijkertijd.
Ik heb ALTIJD meer genoten van het boek dan van de verfilming. Belangrijkste reden hiervan zal zijn dat ik eerst het boek moet gelezen hebben voordat ik naar de film ga kijken. Nooit andersom. En hier zit natuurlijk de angel. Want welke film is niet gebasseerd op een uitgegeven verhaal? Boeken zijn daarom, voor mij, per definitie niet verfilmbaar. Pogingen en gedrochten als 'Bonfire of the vanities', 'Phileine zegt sorry', 'Da Vincitoestanden', 'Olivetti 82', 'Smilla's Sence of snow', 'de aanslag', 'de naam van de roos (jawel)' ... zijn het levende bewijs hoe een boek volledig naar de knoppen geholpen wordt.
Tot gisteravond.
'Het parfum' van Patrick Süskind hoort in het rijtje van de mooiste boeken uit de vorige eeuw en daarmee dus onmogelijk te verfilmen.
Ik moest gisteravond omstreeks 23u nadat ik 'Perfume, story of a murderer' had gezien, mijn stelling aanpassen en grif toegeven dat ik bij bepaalde momenten de sfeer, herkenning personages en spanning uit '89 had herbeleefd.
Perfect gecast, goed geacteerd (dank u Alan Rickman), unieke fragmenten (geboorte onder een vistafel, orgie op het marktplein, lavendelvelden, krijsende baby) en schitterende locaties (vooral die uit Catalunya - Poble Espanol/Barri Gottic/Girona - spraken me om één of andere reden het meeste aan).
Het kan dus wel. Toch blijft 'het parfum' voor mij de basis en zijn de beelden die ik gisteren zag de perfecte aanvuling.

jaarmarkt in Schelle

Wat ik hier ga brengen is onnozel. Ik weet het. Ik moet me soms een beetje minder druk maken. Maar soms is soms .. en soms is nu.
Vorige zaterdag was het jaarmarkt in Schelle. Een jaarmarkt is niet meer dan een verplichte wandeling voorbij stalletjes van de plaatselijke middenstand, een snel opgezet kermisje, hamburgers, braadworsten, caracollen, vietnamese loempiaatjes, Marokkanen met mango's uit Brazilië, een zegevierende burgervader, bloedruikende oppositieleden, een goochelaar, een beatboxer en elk cafe die zijn voordeur openzet om klanten naar tap, wijf en vlaamstalige muziek te lokken (wat meestal zeer goed lukt).
Boom, Schelle, Niel en Willebroek organiseren de belangrijkste jaarmarkten in de Rupelstreek. Vooral die van Niel heeft de beste (lees oudste) reputatie.
Vroeger was het (naar 't schijnt) anders, meer sfeer. Toen kwamen de boeren met hun vee naar buiten, kletsten wat elkaars poten en gingen zich nadien lazerus drinken in de plaatselijke staminee. Meer was dat niet. In 'De Witte van Zichem' van Robbe De Herdt zit een fragmentje van een jaarmarkt anno 1900. De Witte jat geld, zijn broer gaat vrijen, De Witte heeft dat gezien maar moet zwijgen tegen vader, vader geeft em wat kletsen rond zijn oren (hoogstwaarschijnlijk voor dat geld of voor de patatten die te zout waren).

Dus wij naar de jaarmarkt. Het enige wat er vandaag van de oude tradities overblijft is het door boer of hobbyist pronken met geiten, schapen, koeien, paarden, ezels, varkens en stieren. Leuk voor de kleinsten onder ons, waaronder mijn twee enthousiaste geitjesliefhebbers.
Geitjes kijken en voorzichtig aaien. Leuk. VOOR DE KLEINSTE ONDER ONS !!!!!



Op deze foto zie je mijn rakkers GEDULDIG hun beurt afwachten aan een dame die het geitje zooooooo lief en zoooooooo schattig vond dat ze van mening was dat het kleine grut maar eventjes geduld moest oefenen. Het was haar beurt en van niemand anders.
Ik aanschouwde het tafereel met gekromde tenen. Het werd (ik meen nu wat ik zeg !!!!) gortig toen het geitje uit mensenliefde nog dichter tegen het gelaat van haar geliefde kwam dat het een fractie heeft gescheeld of de twee wezentjes waren op het veldje vlak voor mijn ogen en die van mijn, ondertussen iets minder geduldige uitoefeners van het geduld, een tongetje aan het draaien. De tipjes van de twee tongetjes hebben elkaar eventjes geroerd maar de doorslaggevende draai kwam er niet. Had duidelijk te maken met het puntvormig bekje van het geitje. Muilt niet zo handig, naar het schijnt. De vriend of, erger, de echtgenoot zag je oorverdovend luid denken: "deed ze dat maar eens wat meer met mij !!! of met mijn geitje!!!!"
Duidelijk overmand door emoties stond het geval haar plaats af aan mijn kids .....


..... TOEN vanuit het niets een grootmoeder met gebetoneerde mis-en-plis en Rubensiaans lijf haar enorm achterste gebruikte om haar plaats en die van haar kleinkind voor het geile geitje te parkeren.

Als mijn jongste volwassen vuisten had zou hij ze gebruikt hebben. Nu heeft zijn vader het, met VEEL plezier, mogen oplossen.(zie floure vestje)


En zo kwam alles nog relatief goed.
Moeder Geit en ik wisselden een betekenisvolle blik uit. Alleen weet ik niet wat moeder geit zelf van dit schouwspel heeft gedacht, of van mij.

Frans van Barca

Straf dat zo weinig mensen weten dat er ooit een belg bij het beste elftal van de wereld gespeeld heeft nl FC Barcelona. Die belg is niemand minder maar ook n .. dan Fernand Goyvaerts.
Speelde bij Brugge, trekt dan naar Barcelona, speelt er een paar jaar, wordt verkozen tot beste buitenlandse speler uit de primera division, trekt naar Madrid (!!), raakt geblesseerd, raakt niet meer aan de bak, raakt wel aan de bak bij een paar ploegjes in België en wordt na zijn voetbalcarière voetbalmakelaar.
Nooit heeft nog één Belg bij Barca gespeeld. Fernand wel. Maar geen kat dat em kent. Straf. Belgisch zeker?

Anders dan anders

Van niets naar 9% gaan en 2 zitjes bemachtigen in de gemeente waar Pira naar alle onwaarschijnlijkheid gewonnen heeft.
'Il faut le faire' zou een oude bruingetinte topsalesmadam regio Duffel gezegd hebben.
Goed gedaan beste vriend. Goed gewerkt. Blijf nu asjeblief gewoon jezelf en laat je niet door de extreme kant van je windrichting overhalen. Dan zie ik je binnen een jaar of zes weer iets straf doen.

Schelle the day after

Al bij al valt het nog mee voor ons, de Schellenaren.
De CD&V-NVA behoudt de absolute meerderheid. Het Belang krijgt er 3 zitjes bij ten kost van SPA, VLD en Groen. Voor de laatste is dit het ergste. Groen had maar één zeteltje en nu hebben ze nul zetels.
De 3 belangrijkste programmapunten van het Belang in Schelle waren:
1. Er voor zorgen dat de vignetten op de groene afvalcontainers niet meer zouden gestolen worden. Daarvoor zouden ze een nachtwacht in het leven roepen.
Wij moeten onze vuilbakken elke woensdagavond buitenzetten en om de week staat die groene bak naast de gewone gele vuilniszak. Vanaf DAT moment zou het Belang in actie treden en bij elke van 2500 bakken de hele nacht een Belang mandataris posten om er voor te zorgen dat het vignet zeker niet gepikt zou worden.
Ik zou met een veilig gevoel gaan slapen die nacht. Een Blokker voor mijn huis die zijn slaap moet laten voor een velletje papier.
2. De vervallen huisjes in het toeristische centrum van Schelle moeten blijven staan. (vooral omdat er zelf een paar blokkers in wonen. Ah ja, zo gaat dat dan he)
Het toeristische centrum van Schelle. Ik pis in mijn broek van 't lachen. Wij hebben op 1 jaar welgeteld 5 toeristen in Schelle. 5. En dat is dan een familie verdwaalde Hollanders die aan frituur 'den bareel' de weg komen vragen naar de steenbakkerijen van Boom.
3. het veiligheidsgevoel vergroten. Dit is waar. Sinds de komst van een nieuwe skateramp in het park van Schelle heb ik me zelden zo onveilig gevoeld. De drang om op die ramp te staan is me gewoon te groot. "Ik moet het es een keer geprobeerd hebben" zeg ik dan tegen mezelf. Maar ik weet met 100% zekerheid dat ik lelijk op mijn lip ga vallen. Bij deze gedachte komt het onveiligheidsgevoel bij mij de kop op steken. Het is een schande. Die ramp moet weg. En sluit dan ook ineens die pitazaak waar elke zaterdag en zondag bruinhemden staan aan te schuiven. Schandalig hoe die Colombianen met hun shoarma's zo maar eventjes de gehele Schelse economie heeft opgeschrikt.

pas op voor sommeliers

Gisteren mochten we met de Catalaan in Mortsel een feestje verzorgen voor een viertal koks, een bakker, een sommelier en uiteraard al hun partners.

Ik kreeg deze opdracht van gastheer Pieter via e-mail een drietal weken geleden.
Alhoewel ik ondertussen nog feestjes en presentaties mocht doen, hield deze avond en het belang er van me toch de hele tijd bezig.
Zeker omdat er tussen die koks een paar Catalunya freaks bij waren die een paar keer per jaar naar Barcelona reizen om er in de plaatselijke restaurants bij te leren. Komt er nog bij dat één van hen in het Hof van Cléve werkt.
Niet verwonderlijk dat ik iets geconcentreerder aan deze avond begon dan anders.
Een extra uurtje studie gisteren namiddag ter voorbereiding vond ik dus geen overdreven luxe. Kwestie van niet te hard door de mand te vallen.

Feestje begon om half zeven. De sommelier kende de cava’s die ik schonk (er was er zelf één bij die hij zelf regelmatig schenkt) en de chef-kok (die van het Hof Van Cleve)van de avond wist dat ik Anis del Mono met de gambas combineerde. Er werd dus duchtig geknikt, beaamd en geconfirmeerd.

Gelukkig vonden al de gasten de tapas lekker en de cavas mochten er ook zijn .. vooral de derde (Orioll Rossell Cava Brut) die ik schonk viel in de smaak.

En de moeilijke vragen? Die bleven uit. Het genomineerde gezelschap was met andere woorden lief met me, spaarden me door me niet in verlegenheid te brengen met gesofisticeerde vragen over bijv de rijpheid van de Temperanillo of de zuurtegraad van de Muscat.
Integendeel zelfs! De paar vragen die ik mocht beantwoorden waren eigenlijk redelijk makkelijk. Binnenkoppertjes zoals we zeggen.
Wat is de hoofdstad van Catalunya? Wat zijn die beestjes daar in dat kommetje? Hoe lang bewaart deze wijn? Wat zit er in dit sausje? Het werd dus geen examen.

Jürgen, mijn kameraad die ook van de partij was, kwam me regelmatig in de keuken aanmoedigend complimenteren. Annick bleef liever in de keuken staan. Kwaliteit van de gerechten primeerde..

Om negen uur namen we afscheid. De rode en witte wijnen lagen op temperatuur te wachten, de desserts waren ook klaar, iedereen kon voort en wij mochten naar huis.
Toen Jürgen me buiten, aan de wagen, een handje kwam toesteken kwam het ....

Onder de gasten was er geen één bij die kok of sommelier was. De ene was een familielid van de gastheer, de andere werkt in ploegen bij een metaalverwerkend bedrijf en nog een andere levert bakmeel aan bakkers.
Maar van wijn, laat staan Catalunya hadden ze, tot gisteravond, geen kaas gegeten.

Er is dus duchtig onder één hoedje gespeeld geweest. De hele week hebben de protagonisten zich naar dit moment verknocht.

De hilariteit (!!!) toen ik na dit nieuws terug naar de gasten liep.

Een goeie grap is zowel voor de maker als lijder een waar genot. Het begon me pas een tweetal uurtjes nadien echt te dagen dat al die extra concentratie een maat voor niets was geweest.

Aan de medewerkers van het complot: Dikke Proficiat !!!!
Hier ga ik zelf nog lange tijd plezier aan beleven … en jullie ook neem ik aan.

Morgen

En ik kan er niet bij zijn !! Catalaanse verplichtingen houden me thuis.
Gazetten staan vol van de concerten van morgen. Met 'De Morgen' op kop.
Barman en zijn vrienden mogen fier zijn wat ze hebben bereikt. De massa zal aanwezig zijn.
En ook een pak 'belangers' die de boodschap nog niet zullen begrepen hebben.

Mijn grootvader kwam met mijn grootmoeder en ons ma begin jaren '60 van Barcelona naar Boom om na het vervullen van een tijdelijk arbeidscontract bij de glasfabriek het iets beter te hebben en om na een 3-tal jaar met de gespaarde centjes terug naar Barcelona te trekken.
Wist hij veel van contracten en verplichtingen die nagekomen moesten worden naar zijn werkgever en naar de staat. Oh ja, hij had de kleine lettertjes en cijfertjes maar moeten lezen. En natuurlijk 'interpreteerden' de Belgen een paar details anders. Misschien goed voor mij, anders had ik hier niet gezeten.
Ik ga hier niet over de opmerkingen, verwensingen, plagerijen, suggesties en laag bij de grondse vuilbekkerij beginnen die ze in die jaren hebben mogen aanhoren. Mijn grootvader is wat dat betreft altijd het verdraagzame type geweest.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik volledig achter de initiatieven van morgen sta en een zegen vind voor elke mens. ... en dat ik kots op bokshandschoentjes, korenveldjes op affiches.

Vitalski

Hij wordt stilaan diegene die hij wil worden. Een man met een missie: bekend worden.Of beter een bekende Vlaming zijn.
Vitalski, nachtburgemeester, nachtraaf, dichter, schrijver, lezer, danser, zanger, komiek, entertainer, womanizer, drinker.
Bij de Gazet was hij al een tijdje bekend en nu begint teeveeminnend Vlaanderen onze Vital ook te kennen. Het gaat hem dus lukken. Ik ben blij voor hem.
Nooit Vitalski goed kunnen inschatten. Het is op zich al redelijk fout om kost wat kost bekend te willen zijn. Maar kom. Wie wil dit momenteel niet in Vlaanderen. De zenders bedelen naar nieuw volk. Makkelijk zat, dus.
Zeker nu hij met het VT4 programma 'Stanleys Route' heeft meegedaan zal iedereen hem beginnen kennen. Dus goe bezig. En wat doet Vital? Een colomn schrijven in de Frut waar hij Freddy De Kerpel een viswijf vindt omdat Freddy na wat commando's en stoerdoenerij een beetje honger begon te krijgen en daar pinnig om werd. Geert Hunaerts dan. Wil koffie zetten en slaagt er niet in. Jaak Pijpen dan. Is enkel met cijfertjes bezig .. in de brousse !!! Paul Codde dan. Een psychiatrisch geval die vooral tegen zichzelf beschermd moet worden.
Allemaal heel herkenbaar. Gasten die roepen dat ze in een mik en een mak alles gedaan krijgen maar het na een paar uur af laten weten. En de Vital zit (allez ja 'zat') daar dan tussen. Met nog een koppel grieten (Joyce Van N en Joke VDV) die hunne shampoo met ingebouwde haarversteviger en balsemvitaliseerder (he !!??) belangrijker vinden dan wereldvrede.
Gelukkig dat Gella (die van de wasahari), Mieke (die van Merlina of beter die uit Zaman) en Damienne (die van .. hoe heet die nu weer) er ook nog bij liepen voor onze vriend. Mieke en Damienne voor het emotionele gesprek en Gella om bananen uit een boom te halen. Ieder zijn plaats in de Jungle.
Ik begin dus meer en meer respect voor Vitalski te krijgen. Ik hoop dat hij de Brusselmans van de media wordt.
Quote Vitalski: "TV is niet om er naar te kijken. Enkel maar om er op te komen."

..alleen een film met Doris Day.

Een paar goeie vrienden van me zweren al een tijdje tv-loos door het leven te gaan.
Dvd'tje of wat surfen dat kan er nog door, maar geen tv meer. Eén van hen stelde me de vraag of hij iets mist. Ik bekende onmiddellijk dat hij hoegenaamd niets mist. Het wordt met de dag droeviger, slechter, walgelijker. En het blijft maar duren. Najaarsprogrammatie van al de Vlaamse zenders spreken niet tot de verbeelding.
Het enige wat ik eigenlijk nog verdraag zijn hier en daar een film (waarvan de kans groot is dat ik em al es gezien heb) en een handjevol degelijke series (die al lang op dvd zijn).
Meer en meer vervangt het computerscherm de beeldbuis.

Gelukkig verschijnen er jaarlijks mooie boekjes.

Klein relevant fragmentje:
Fermin Romero Torres, vriend en collega van het hoofdpersonage Daniel Sempere, voorspelt wat de nieuwe uitvinding, de televisie, met de mens gaat doen.

"De televisie, mijn beste Daniel, is de antichrist en ik zal je zeggen dat er slechts drie of vier generaties voor nodig zijn om van de mens een wezen te maken dat niet eens meer op eigen initiatief een scheet kan laten, en dat terugkeert naar zijn hol, naar de middeleeuwse barbarij en naar een staat van imbeciliteit die de naaktslak ten tijde van het Pleistoceen al overwonnen had. Deze wereld zal niet ten onder gaan aan de atoombom, zoals de kranten schrijven, ze zal sterven van het lachen, en te gronde gaan aan de banaliteit door overal een grap van te maken, en een slechte grap ook nog."
(Carlos Ruiz Zafon - De schaduw van de wind)

Wat is kunst .....

Adamava stelde vorige vrijdag voor de vijfde keer zijn mooiste werken van het moment voor. Deze keer doen de jongens hun ding in de vroegere drukkerij van Gazet Van Antwerpen.
Met 'de jongens' bedoel ik Axel Daeseleir, Adriaan Van Looy, Jurgen Addiers en Adelbert Gans.
Hun stijl is bij de fans of bij de kenners ondertussen bekend. Een tentoonstelling van Adamava bijwonen is iedere keer een speelplaats betreden van gedichten, gezichten, installaties, cobra en experimenten. De reacties van het publiek achteraf zijn dan ook elke keer vergelijkbaar. De ene vindt het heel mooi, de andere niet en nog een andere 'begrijpt' het niet. Alsof er iets moet begrepen worden bij het kijken naar kunst. Alsof een glaasje wijn na het ledigen ervan eerst tot op het bot moet geanalyseerd worden om dan pas te beslissen of je het begrepen hebt, laat staan lekker vond. Of is het 'niet begrijpen' eerder een laffe vlucht voor diegenen die niet durven zeggen dat het hen niet heeft bekoord?
Volgens mij is er dus ook geen verband tussen het neurologisch interpreteren van een dyscalcullie en verf op doek, of toch weinig.
Na hun start in 2000 besliste het viertal om elke keer één of twee gastkunstenaars uit te nodigen.
Marie Verdurmen was dit jaar één van de gelukkigen. Of mogen wij de gelukkigen zijn die haar werk hebben mogen ontdekken? Voor mij geldt de tweede stelling, en ik was duidelijk niet de enige vorige vrijdag. A star is definitely born! Maar, laten we haar maar een beetje gerust zodat ze stilletjes op haar zolderkamertje, zonder het constante gerinkel van sluwe galleryhouders die haar willen inlijven, nog meer van die dromerige, tot de verbeelding sprekende, ferme pareltjes kan blijven maken.

.... wat is kunst. De blik in haar ogen dat is kunst.

Blijf bij mij.

Ik was van plan om iets te schrijven over een verkoper bij een firma in kantoormeubilair die het volledig verknalde me een copy-printer-scanner-faxer-vloerder-chapper-afwasser-.. te verkopen terwijl al, maar dan ook al, mijn koopsignalen en mijn goesting om geld te geven zelfs bij de pizzabakker aan de overkant van de Boomsesteenweg opvielen.
Ik had ook iets kunnen schrijven over de 5 Gouden Handjes die onze toneelvereniging Harlekijn gisteravond heeft weggekaapt op 'de uitreiking van de gouden handjes' in de Harmonie in Antwerpen.

Maar alles valt in het zinloze na het slotfragment van 'zomergasten' op de vpro. Ik had al betere afleveringen gezien. Maar ik bleef, zoals anders, kijken tot de aftiteling.

Laatste fragment. Paul De Leeuw. Vioolbouwer toont zijn afgewerkt produkt. Violiste speelt een noot of 20 en pinkt een traan weg omdat de klank zo mooi is. 'Goed' zegt de Leeuw ' dan brengen we samen iets, jij speelt, ik zing."
"Oh ja, er is nog iemand die iets wil zeggen" De Leeuw gaat naar de eerste rij van zijn publiek. Gezinnetje van vier. Mama, grote broer, zusje, papa. Paul gaat naat het meisje en vertelt ons ondertussen dat de redactie soms wel es een e-mailtje krijgt waar ze niet echt mee weten wat ze er mee moeten doen. E-mailtje kwam van het meisje die in 2 zinnetjes vroeg of ze nog es samen met haar papa met hem konden lachen en of Paul voor haar papa een liedje wou zingen.
Papa heeft een hersentumor. Paul praat. Het meisje knikt soms ja en neen. Broer en moeder zijn rustig. "We gaan dat graag voor je doen. We gaan voor jou en je papa een liedje zingen. Is dat goed?" " Je weet dat je je papa binnenkort een tijdje niet meer gaat zien?" Het meisje, iedereen die dit ziet weet het. "Oh ja, je hebt ook nog iets bij dat je ons wilt tonen, laat maar zien" Het meisje laat een bord zien met in mooie dik gekleurde letters:
IK WIL NOG VEEL SAMEN MET PAPA LACHEN.
Orkest begint, virtuose zet in, Paul zingt bij het gezin en bij het meisje 'Blijf bij mij' van Ruth Jacott. Het meisje kijkt naar Paul maar ook een paar keer naar haar papa. Papa kijkt terug naar haar. Ze glimlachen. Het is geen dramatisch tafereel. Er is alleen veel liefde en het is zo mooi en het doet keihard pijn.
Papa van Cato overleed 3 weken later.
.......

Op deze link kan je de uitzending nog es zien.
Maar als het beeld duidelijk genoeg is kan je het deze keer misschien beter zo laten.

Verhaaltjes

Net terug van een interessant 2 daags seminarie in de zeer stille Kempen, waar de koffie smaak naar een afkooksel uit een 3 dagen oude dweil en waar men ping pong kan spelen met kersttomaatjes en ander groensel.

Bij het avondeten hadden de organisatoren een spelletje waar/niet waar ingelast.
En wat mensen allemaal niet geloven ???

Voorbeeldjes:

- Een collega stak met Bruce Springsteen 2 uur in een lift vast. De arme zanger moest daarenboven nodig plassen en deed zijn gevoeg dus maar in een hoeke van de m2 .... niet waar.
- Een andere collega wordt vader in maart (emo moment !!! ) .. niet waar. (Lachen !!)
- Nog een andere deed een examen Frans voor haar tweelingzus .. niet waar
- Mezelf had een feestje in het appartement van Cecile Muller met Dina Tersago, een Italiaanse charmezanger met Limburgse roots en Joachim de voormalige mister Belgium. Na een avondje zwaar drinken, eten en cocaïne eindigde het bacchanaal met een tongkus tussen de Limburger en de Joachim. Jaaaaa dat moet waar zijn .... niet waar.

Flauw spelletje. Maar alleszins veel leuker dan het optreden van Armand S. die achter een in-een-wip-opgestelde paravent een hond op zijn linkerhand stak en een gedrocht van een pastoor in papier maché aan zijn rechter en daarmee het schooltje marketeers één voor één teasde met half aangebakken fait d'hivers en halve waarheden. Zelfs mijn Catalaanse wortel kwam ter sprake. Waar zit die? Uwe Catalaanse wortel ?? Tja ... waar zou die zitten ??

Warre

Ik had dus op het OLT in Deurne al twee keer kennisgemaakt met de formule muziek-gedichten-voordracht-bekende mensen. Een recept dat me tot nu toe niet echt lag. Er scheelde altijd ergens wel iets aan dat de rest verknalde. Tot nu toe want vandaag kreeg ik het bewijs dat het wel degelijk kan.

'Schoone woorden klinken zo' met Warre Borgmans en Jokke Schreurs was puur amusement.
Warre bracht verhalen uit zijn kindertijd met zo veel gevoel, humor en expressie dat ik op bepaalde momenten mezelf hardop hoorde lachen.
Verhalen van het Mortsel van toen, de zusters Pira, de zusters Coecke, de mannen met de camions en de vuil marcellekes en hun gigantisch stuur waar ze de hele tijd aan draaiden terwijl hunne camion alsmaar rechtdoor bleef rijden, de winkel van zijn ouders en van zijn vriendjes in de buurt, zijn opleiding dictie met de prinses van fabian van falada en vrij bewegen in de ruimte met het uit je eigen cocon treden (onvergetelijk gebracht), het uitstapje met de auto naar de Limburg, zijn adem, de bomen op de Statiestraat en ... vooral .... de gebeurtenissen met zijne nonkel Jos met sublieme apotheose de sobere uitvaartplechtigheid!!
Allemaal zo schitterend gebracht en met zo'n verteltalent dat je er precies gewoon bij was.
Je zag alles voor je ogen gebeuren. Je beleefde de wonderjaren van Warre (of was het Eddy) mee.
Een keer of 4, 5 bracht Warre een gedicht van Claus of Freek De Jonge of Brusselmans en ook een paar liedjes waaronder - hoe kan het ook anders - 'het dorp' van Sonneveld.
Schoon, uit het hoofd. Niet zoals zijn voorgangers, klakkeloos aflezen van een velletje papier, geloofwaardig en relevant.
Jokke Schreurs, gitarist uit de Limburg, bracht tussen de verhalen een streep gitaarmuziek. Paste perfect bij het geheel. Geen stoeferig gedoe van een muzikant die kost wat kost wilde laten zien wat hij kon. Bij de laatste noot viel Warre onmiddellijk in met een nieuwe anekdote. Toch pitsten we er hier en daar een applaus tussen.

Genoten. Echt genoten. En ik was niet alleen. Merci Warre.
Toen mijn ouders 's namiddags langs kwamen om nog es de kinderen te zien bestelde ik voor hen 2 kaartjes voor dezelfde vertoning in oktober in een feestzaaltje in Edegem. Ben er eigenlijk aan het denken om er zelf nog es een keertje naar toe te gaan.

het venijn zit em in ..

Vanavond naar 't frituur geweest. Niet veel volk voor me. Maar één man, om juist te zijn.
Zijn bestelling was het volgende:

een groot met stoofvlees en mayonaise, een cervela, een curryworst special, een portie bitterballen, een mexicano, een viandel in zoete frietsaus en een berepoot alstublieft ...

ah ja .. en een cola LIGHT !!

stok

Ik krijg hier van mijne copain uit Gent een stok toegeworpen. Bedoeling is dat ik em doorgeef aan één van mijn favoriete bloggers in de hoop dat mijn literaire of creatieve helden een paar onalledaagse vragen beantwoorden en doorgegeven. Komkommer in blogland noemen we dit.
Ik weet eigenlijk niet goed aan wie. Ik heb wel een idee. We zullen wel zien wat er uit de bus komt zeker?

1. Wanneer heb je het laatst aan je vinger geroken?
Om 20u22. Vlak voor het startschot van de finale 100 m op het EK in Zweden. Nagelbijten is een sensatie van bijten, zabberen en ruiken.

2. Wanneer heb je het laatst een sms gekregen van een mooie vrouw/man die niet je lief is?
Gevoelens of meningen doorgeven via sms zijn onozel, kinderachtig en soms genant.
Maar kom, heel soms zijn ze gemeend en goed bedoeld en dan houd ik ze graag bij. De laatste was van Kim een dik half jaar geleden.

3. Wie heb je het laatst in zijn/haar nakie gezien?
Mijn engeltje

4. Wanneer heb je het laatst naar www.zendmast.be gesurft?
Deze namiddag toen ik mijne copain zijnen blog las en bij deze vraag terecht kwam.

5. Wat is het laatste liedje dat je meegehumd hebt?
A slow song - Joe Jackson

6. Wie heb je het liefst op je boterham: Bert of Ernie, en waarom?
Bert natuurlijk. Die verdwaasde blik, dat toefke haar, die dikke wenkbrauwen die één dikke streep zijn, dat oranje velletje, het gestreept pulovertje met daaronder het witte coltruitje ..
Bert was ver voor zijn tijd.

Het stokje geef ik door aan het schilderke en den jogger. Afwachten.

for a few centimeter more

Man schiet zijn buurman een kogel door het hoofd omdat hij de juridische nederlaag niet kon verwerken.

Twee kleine bedenkingen:
1. Is het een toeval dat de schutter gepensioneerd is?
2. Stel dat de schutter aanhanger is van het Vlaams Belang en hij mag nu de rest van zijn leven in een kamertje doorbrengen van 4 op 4 met een Turk, een Marokkaan en een Italiaan.
Hoe gaat hij dan het gevecht om een paar centimeter proberen te beslechten?

Tante Irene

Tante Irene is de zus van mijn schoonvader. Tante heeft nooit kinderen gehad en verloor haar enige liefde zo'n 2 jaar geleden. Dramatisch. Nonkel Flor verloor een pijnlijke strijd aan prostaatkanker. Afzien. Ook voor Tante Irene. Tante en Nonkel leefde samen, passioneel, gelukkig ergens in de Kempen in een groot huis met mooie tuin en een paar honden. Hun dagen zaten vol muziek van de grote crooners Sinatra, Martin, Davis en Bennett.
Flor was zelf een verdienstige mondharmanicaspeler. Allez, het was altijd een beetje feest als we er op bezoek gingen. Tot Flor sterft en Irene alleen achter is. In haar te grote huis met honderden platen, tientallen harmonica's, fotoboeken, honden, boeken, muziekinstallaties en dozen vol spulletjes die ze samen op de vrijdagse markt afpingelden.

Een paar maanden na Flors dood vertrekt Irene met een paar vrienden op vakantie naar Kenia. Om haar zinnen te verzetten. Proberen van de ellende een beetje te ontsnappen. Iets terug te vinden van geluk. Al was het maar via een zonsondergang of een paar buffels die 's avonds aan een plas water komen drinken.

Het is dat resort in Kenia dat Irene David leert kennen. David is Keniaan die in het resort werkt. Liefde op het eerste gezicht. Er valt een pak verdriet van Irene schouder als David lieve woordjes in haar oren fluistert. Ook Irenes rechtse sympathieën verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Sinds die vakantie wisselen de twee lange bezoekjes in elkaars land af. Een paar maanden zit Irene in Kenia een nieuwe droom op te bouwen. De andere maanden geniet David hier van de grand luxe.
"Het enige wat we in Kenia van België weten is dat het het 6e rijkste land van de wereld is. Jullie hebben hier alles. De supermarkten zijn het aardse paradijs. Jullie werken hard voor jullie geluk maar toch sluit iedereen zich 's avonds in zijn eigen kasteel op. Ik zie weinig mensen met elkaar praten. Op restaurant heb ik een vreemd gevoel. Ieder zit aan zijn eigen tafel en wil absoluut niets met zijn buur te maken hebben. Als je in Kenia ergens iets wil eten schuif je gewoon aan tafel aan. Iedereen praat met iedereen. We hebben niets, maar we lachen met mekaar en delen wat we hebben."
Het is niets nieuws wat David zegt. Wij weten dit. En toch slabbaken we voort.
Om 20 na 8 's avonds dankt David ons uitvoerig voor het lekkere eten en de goede wijn.
"Hij wil naar huis - in ons huis in de Kempen" zegt Irene. Om 21U beginnen de films op Kanaal 2 en VTM en VT4 en BBC en Nederland 123. In zijn zeteltje met een frisse Jupiler en wat Lays chips geniet hij elke avond van een 4 tal films voor hij gaat slapen.
Volgende week is hij weer weg. Terug naar Kenia. Tante Irene zal em misschien volgen.

Heeft David het goed gezien? Tuurlijk wel. Maar Irene lijkt gelukkig.
En wat kan je daar tegen hebben.

Greet De Keyser in het Rivierenhof

Voorleessessies in combinatie met muziek. Het is niets voor mij. Of moet ik zeggen dat het pakken beter kan? Ik weet het niet.
Na de teleurstellende ervaring van 'Beats' toch nog maar es geprobeerd om te genieten van literatuur in combinatie met bekende mensen en muziek.

Bekende mensen: Greet De Keyser. Journaliste voor VRT en verslaggeefster over alles wat met de States te maken heeft. Greet komt er goed voor. (De tijd dat een ernstige journalist met verward kapsel en dito werkplunje op de buis kwam is al lang voorbij) Witte broek, geel blousje, blote schoudertjes, dure zonnebril.

Greet kwam (door haar zelf) geselecteerde stukjes uit de Amerikaanse literatuur voordragen. Faulkner, Fitzgerald, Whitman, Steinbeck passeerden de revue. En om het een modern tintje te geven ook nog een passage uit Foer en Pellicanos. Greet is een goede journaliste, daar twijfel ik niet aan. Ze kan ook geloofwaardig achtergrondinfo geven over de streepjes muziek dat het Fidelio strijkkwartet bracht. Maar ze bewees vandaag dat voorlezen een stiel is. Een vak. En dat Amerika specialist zijn en Bush geïnterviewd hebben niet voldoende is om voorleesgewijs een publiek te ontroeren. Geen stiltes, verkeerde klemtonen, haperingen, geen gevoel.
Jammer maar helaas pindakaas.

Wat helemaal pindakaas was, was een zekere Henk Lauwers. Deze alt, of was het sopraan of bariton of bas of van alles een beetje testte onze lach -en anusspieren door liedjes van Gerschwin en consoorten met een prima imitatie van het Schwarzenegger-accent te kelen. Kwam nog bij dat hij volledig in het wit was gekleed, een prachtexemplaar van een paardenstaart droeg en tijdens zijn pauzes met zijn zonnebril tussen zijn bieters het publiek verkende om op zoek te gaan naar 70 jarige fans die zot van hem zijn. Want uit zijn charisma was duidelijk af te leiden dat hij zich de vierde weliswaar vermiste tenor waande. Vermist !! In Deurne gdvdmme !! Ik heb trouwens nooit geweten dat 'sixteen tons' het lijflied was voor al de Amerikaanse homofiele mijnwerkers. We kregen er in ieder geval vandaag een perfecte benadering van door onzen Henk. Hij gaat er ver mee schoppen !!

Absoluut lichtpunt: het Fidelio strijkkwartet.
Absoluut hoogtepunt: Jay Ungar- Legends of the fall.
Allez, mijn vrijkaartjes hadden toch nog wat opgebracht. Ik bleef alleen een beetje op mijn unger zitten.

vertegenwoordiger

Ik wist niet dat het woord nog bestond of in de volksmond nog werd gehanteerd.
Ik heb me vergist.

Op een feestje van de Catalaan kwam ik in gesprek met een jonge dame die vooral mijn broer goed kent. Hoe goed weet ik niet. Maar ze was door dit toeval meer in mij geïnteresseerd dan pakweg 2 minuten voor dat ze wist dat ik een voor haar bekende broer had. Zo gaat dat nu eenmaal. Als er een link is dan wordt er met elkaar gesproken. Is die er niet dan rest nog de keuze om al dan niet het gesprek te verlengen. Of de keuze tussen moed en lafheid.

Bon. Ons gesprek werd dus verlengd met een vraag die me enigzins verraste.
"Ben jij gene voajasjzeur?" De voajasjzeur !!" oftewel de vertegenwoordiger. Vandaag beter bekend als de account executive, de account manager, de key account manager, de sales executive, de manager formerly known as the account and prospective specialist in sales.

Het was niet de woordenschat of het verouderd woordgebruik dat me deed glimlachen.
Het was vooral de beweging van optrekken van neus en de plots in de ruimte merkbare zweem van hovaardigheid ten overstaan van het voajasjzeurisme dat me deed tintelen.
Ahaa. De klasse. De elite. Soms steekt ze de kop op op plaatsen waar je het nooit verwacht.
In discussie treden baat niet.
Want het is te makkelijk om de stiel van verkoper, want dat is het, te verdedigen.

Verkoop, iets aan de man brengen, (tegen)argumenteren, vragen stellen, empathie, zoeken naar overeenkomsten, leren, samen beter worden, meningen delen, interesses aftasten, onderhandelen, motiveren, in beweging zijn, ontdekken, jezelf en anderen verbazen, plezier hebben, spanning voelen, ...
Verkoop is alles en iedereen op elke plaats op elk tijdstip bewust en onbewust onder mekaar of op afstand constant als je het nu wil of niet.

Behalve voor de elite !!

op vakantie

met de motor of met de caravan .. of met de 2 ???

beats

Na de 'voorsteling' van Beats (gisteren in OLT Rivierenhof) die naar mijn bescheiden mening te veel van het goede was een aangenaam gesprek gehad met enkele toneelliefhebbers die zonder enige voorzet van deze letterzetter in de slappe lach schoten toen het gesprek in de richting ging van het onderwerp: toneelstukken waar video en scherm een belangrijke - zo niet belangrijkste - rol speelt.Naar 't schijnt komt deze trend uit de jaren tachtig en wordt deze benadering ten hedendage in menige schouwburg gehanteerd. Met als klassieke en eeuwige vaste waarden:- beelden die een eigen leven beginnen leiden- audio die niet synchroon wordt afgespeeld- acteurs die niet weten wat ze moeten doen, waar ze moeten staan en die ten einde raad, zwetend, zichzelf afvragen wat ze in godsnaam aan het doen zijn en waarom voor de lieve moeder gods en haar zuster hun eigen kop op een scherm van 3 bij 4 geprojecteerd wordt terwijl angstzweet parelend langs neus en kin druipt.
Maar
Alles voor de kunst
Het komt wel goed.


Beats: mooie muziek - (soms) een leuk gedicht - prima muzikanten - betere acteurs (waaronder Josse) - leuke deuntjes. Maar niet als alles tegelijkertijd wordt afgevuurd. Dan wordt het gewoon een beetje te veel van het goede en zoek ik de bar met Cuba Libre (waar mengen wel is toegestaan).

Lisa vliegt

iets voor bij de creme glace

Gisteravond naar onze vrienden geweest.
Nu er al een tijdje kids onze dagen kleuren gebeurt dit minder dan in den ouwen tijd wanneer het enige dat je nodig had om met elkaar snel iets te eten op 't is eender welke plaats een telefoontje en goesting was. En omdat we toen de pioniers van het gsm tijdperk waren en er ook altijd goesting aanwezig was zaten we meer bij elkaar dan rond de eigen salontafel.
Dé gap tussen 20-er en 30-er EN ja dan nee kids. Ik hoor het nog in de toenmalige vriendenkring zeggen.
"Er komt een kindje maar niets verandert he !! We gaan evenveel op café en restaurant gaan he !! We nemen de bengels GEWOON mee. Simpel toch Het is een kwestie van mentaliteit"
Niet dus. Maar dit geheel ter zijde.

Het eten, de hapjes, de kleine gerechtjes, de drank, de gesprekken, de sfeer, de band ... alles was gisteren zeker aanwezig.
Als dessert een geslaagd experiment van drank, ahorn, smelten, vanille-ijs (met de stipjes vanille er nog in mmmm).
Terwijl we in ons glas lepelden sprong mijne maat plots recht omdat hij iets geschikt heeft om er bij te drinken. Hij loopt naar zijn kastje met sterken drank en komt terug met een flesje. Een klein flesje van een kwart litertje zwarte drab. Het is een sherry uit 1971. Uit 1971! Hemels lekker en inderdaad ideaal voor bij een crémeke 's avonds bij vrienden op het terras wanneer op de achtergrond de klein mannen zich aan het verkleden zijn om toneelstukjes te spelen.

Een snob zou een week op voorhand uitnodigingen gestuurd hebben met de mededeling dat deze godendrank 'misschien' als verrassing uit de bus zou komen. De snob zou de ganse avond hebben zitten of staan pronken met zijn kennis en smaak om die fles misschien te kraken. En nadat hij bij het drinken en klaarkomen de ganse avond zou stinken dat dit enkel maar bij hem kan gebeuren zouden zijn gasten uit dankbaarheid zijn teennagels moeten proper likken.

Mijne maat is duidelijk geen snob en had het lef om onder aanvaardbaar gezelschap een kurk van 35 jaar oud te verzetten.

Schol jongen en merci.

rug

Ik ben in mijn jeugd een paar keer goed door de zon verbrand geweest.
Ik herinner me bijvoorbeeld Westende begin jaren tachtig met broer en grootouders. (jaar dat Jimmy Connors op Wimbledon John McEnroe versloeg). Toen bestonden enkel smerige zonnebrandcremes factor 1,8. Grootmoeder smeerde me er mee in .. vlak ik naar bed moest !! Help uiteraard niets. Dat jaar ontdekten we After Sun.
De laatste keer dat ik me heb laten vangen aan een stupide nonchalante houding 'dat ik toch niet ga verbranden' was een kleine 18 jaar geleden. Eerste reisje met mijn vriendin (nu vrouw) naar Italië en Spanje. 2 dagen rond gelopen als een zombie. Verbrand van voor tot achter van boven tot onder. Sinds die dag heb ik gezworen om onder alle omstandigheden me steeds in te smeren met een zonnebrandolie factor 40.
Echt bruin ben ik dus de laatste jaren niet meer geweest en dat kan me een reet schelen. 'Liever bleek dan rood' is mijn motto.

Vandaag, heerlijk weertje in mijn 2e wee verlof een dagje naar de zee.
We kozen cadzand uit om zijn rust en plaats. Ik smeer mezelf in en dan de kids. (in die volgorde - jaaa ik ben er ook nog es egoïstisch door geworden ook)
Ik smeer me dus van kop tot teen .. alleen aan mijn rug raak ik moeilijk. En dus vraag ik aan mijn dochter om mijn rug in te smeren.

Toen we 's avonds thuis kwamen en ik me wil douchen merk in tot mijn grote schrik in de spiegel een pracht exemplaar van een glanzend verbrande rug .. met op mijn linker zijflank 4 witte vingertjes die de niet zo toevallige gelijkenis hebben aan die van mijn dochter.
Kon zij het weten dat het inmeren van mijn rug een grondige taak was met een grote verantwoordelijkheid. Tuurlijk niet. Allez, we zullen nog maar es op de blaren gaan liggen.

Ik kan hierdoor in ieder geval nog es mijmeren naar die vakantie 18 jaar geleden met mijn vriendin .. die later mijn vrouw werd.

.... De pijn verzacht.

Gorter

Olifanten in Antwerpen

Voor de 2e keer kwamen de reuzen op bezoek in onze stad. Deze keer een prinses en een olifant.
De kranten en tijdscriften stonder er al enkele dagen vol van. Foto's en achtergrondinfo genoeg dus.
Maar je moet het zelf gezien hebben zegt de gepensioneerde in me.

Dubbel plezier.
Ten eerste: De reuzen waren werkelijk prachtig. Vooral de olifant vergeet je nooit van je leven meer.
Ten tweede: de uitdrukking op het gezicht van onze kinderen. Vooral Santi kreeg zijn ogen niet groter. Alleen wanneer het beest trompetterde en een voorbijrijdende tram van onder tot boven tot binnen nat spoot werd het hem een beetje te veel.

catalaans feestje

Voor de eerste keer een catalaanse feestje georganiseerd. 2 dagen voorbereiden en ter plaatse 2 uur in het zweet staan om alles goed te laten verlopen. Het liep goed. Alles was prima in orde.
"fikse porties zeg", "komt er nog ???!!!", "ik zit al vol" ...

De vader van de familie zal niet lang meer onder ons zijn. Zijn echtgenote haalde hem uit het ziekenhuis toen de doktor palliatieve zorgen adviseerde voor nog maximum 3 maanden.
De zonen zorgden voor een goede sfeer. We moeten er van profiteren zo lang we kunnen, zo lang pa onder ons is. Pa had een goede dag. Gisteren was veel slechter.

Ik heb de vader goed gekend. Heel hun leven lang runde hij en zijn vrouw een droogkuis vlak bij ons om de hoek. Onze families kenden mekaar. Zelfstandigen hebben een onzichtbare band. Weten van mekaar wat ze er voor moeten doen. Weten dat er geknokt moet worden. Voor onze oude dag. Om dan samen te zijn, met de kinderen en wie weet de kleinkinderen, in alle rust.

Ik was hier vanavond getuige van. Natuurlijk wordt er niet over de moeilijke toestand van pa gesproken. Feesten moeten we doen. Zo veel mogelijk. Nu het nog kan. Laten we hard lachen en veel drinken. De moeder kwam soms bij ons staan. Ook zij probeert kranig de pijn te verbijten.

Mijn eigen vader kreeg vandaag omstreeks 13u een pacemaker in zijn lichaam geplaceerd.
Ik hoor het em nog zeggen. "Het enige 'nadeel' aan zo'n pacemaker dat hij nooit stil valt. Hij zal blijven kloppen."
Ik hoop heel erg hard dat hij gelijk heeft en dat ik met hem nog vele feestjes mag beleven, zonder te acteren, zonder zicht te hebben op een gitzwarte wolk die traag maar zeker dichter drijft.

alles komt terug

11 juli 1982. Finale wereldkampioenschap voetbal Spanje. Italië tegen Duitsland. Italië werd wereldkampioen.

Ik volgde als elfjarige voetbalfan voor de eerste keer elke wedstrijd van dit spectaculair toernooi. Behalve de finale. Die kon ik niet zien omdat ik met mijn moeder en mijn broer in een bus zat vol hollandse toeristen richting Spanje. De chauffeur was de enige die af en toe kwam vertellen hoeveel het stond. Een paar weken later zag ik thuis de goals en een kort verslagje. Wat me altijd zal bijblijven is het doelpunt van Tardelli. (Mooi afstandschot naast de paal buiten het breik van Schumacher) Tardelli scoort begint te spurten met uitpuilende ogen, blik op oneindig, armen helemaal open. Tardelli gelooft zelf even niet wat hij gedaan heeft. Tardelli weet niet wat met hem overkomt.

4 juli 2006. Halve finale wereldkampioenschap voetbal Duitsland. Duitsland tegen Italië.
Italië wint in de 3 laatste minuten van de extra tijd.
Eerste doelpunt. Grosso. Scoort nooit maar weet die avond hoe Tardelli zich gevoeld moet hebben. Grosso scoort, spurt, armen open, ogen die uitpuilen, blik op oneindig.
Grosso beseft niet wat hij zo juist heeft gedaan.

Van toen af aan werd ik fan van de wereldbeker voetbal en stockeer in mijn harde schijf unieke doelpuntenmakers en hun eerlijk ongeloof nadat ze de bal tegen de netten hebben gelegd.

zo vader, zo zoon

Tussen de 2 foto's zit meer dan een kwart eeuw.
Toch, zelfde zwembad, zelfde plekje, zelfde spelletje. Alleen schuiven we een generatie op.

tuinfeestje

Ouders, broers, nonkels, tantes, neven, nichten.
We zien ze tijdens het jaar veel te weinig. Enkel op de verplichte nummertjes zoals verjaar -en kerstdagen maken we tijd om een praatje te maken.
Een tuinfeestje in de zon met catalaanse spijzen en dranken ipv de eeuwige bbq verstoort dit vast ritme. Familie, dierbare mensen die we niet gekozen hebben. Zoals in elke familie zijn er buitenbeentjes maar de harde kern blijft mekaar decennia trouw.
Lisa en Santi hadden een nieuw speeltje. Een toestelletje (in de vorm van een zotte kop) die aan de tuinslang wordt aangesloten. Om de 5 seconden spuit de kop een straal water in de lucht.
Hilarisch zicht wanneer de zomers opgekrikte mama's en tantes door de tuin flaneren en onze jongste draait de kraan open. Kapseltjes vallen als een souflé en zomerkleedjes zijn op 1-2-3 zeiknat. Maar alles kan op een warme dag wanneer we nog es samen zijn.

alles kan beter

zeker het dagelijks updaten van een blog.
3 blogs (www.catalaan.blogspot.com en www.harlekijn.blogspot.com) bijhouden is dan ook roepen om problemen. En omdat een blog pas interessant en relevant is als hij dagelijks wordt ververst ben ik niet goed bezig en moet het beter.
Misschien vanaf vandaag. Mijn verlof begint vanavond.

Belangrijkst blogberichten die ik gemist heb.
1. Holland ligt er toch uit. Oef !! Eerste half uur na de uitschakeling op NOS was heerlijke TV.

2. Schoolfeest was er dit jaar weer heel snel. (zie foto) Ik wordt een ouwe zak. Het gaat allemaal veel te snel. Kinderen groeien terwijl je er bij staat. Tijd om es echt te genieten moet NU.

3. Tweede Catalaan was er weer bonk op (zie foto). Leuke mensen, goede sfeer, veel interesse.

Maaike

Santi leerde Maaike kennen bij Mich, oscarwinnares onder de onthaalmoeders.
Maaike ging nadien met Santi gewoon mee naar dezelfde kleuterklas. En zo ontstaan grote liefdes.
In huis is het altijd 'Maaike hier, Maaike daar'. De passie is soms zo groot dat wanneer ze mekaar in de klas 'te innig' liefkozen, meestal Maaike met een kras op haar snoetje gaat slapen. Ook Santi komt wel es met een 'ongelukje' naar huis. Maar dan heeft dat eerder te maken met het beschermen van zijn meisje tegen andere geïnteresseerden. Een man moet staan waarvoor hij staat. Hij gaat wellicht nog heel wat harten breken. Maar het kleuterklasvriendinnetje is voor eeuwig.
Oh ja ... Lisa heeft ook een grote liefde. Jarno. De broer van Maaike !!!!

Het wordt één groot huwelijksfeest.

Hollanders

Ik voel me al een paar dagen lastig.
De Hollanders spelen niet het beste voetbal op het WK maar ze blijven winnen. Ik heb het hier moeilijk mee want wat gaat er gebeuren als ze echt goed beginnen sjotten? Er staat wel degelijk een ploeg. Geen sterspelers maar misschien wel de 2 beste flankspelers van het toernooi (van perie - robben) En een coach (een idool) die duidelijk maturiteit uitstraalt om de rust in de gelederen te houden. Bij de 2 gespeelde wedstrijden is het commentaar ook veel minder laaiend-lovend-overweldigend dan vorige jaren. Ze doen maw normaal. En dat zou wel es een wapen kunnen zijn. Niet te snel juichen. Niet te snel roepen dat ze wereldkampioen zijn. De grootste oorzaak die menig voetballiefhebber (mezelf incluis) tegen de hollanders kantte.
Nog een verschil met vorige europese en mondiale campagnes? Er wordt niet geruzied, journalisten moeten tevergeefs zoeken naar sappig nieuws. Het minste citaatje wordt direct uitvergroot. Dus Hollanders spelen goed met (momenteel) minder arrogantie (behalve Van de Sar - maar die hoort tot de vorige generatie). Ik ben dus lastig op mezelf. Wat moet ik hier van vinden? De loting voor de volgende wedstrijd valt zelfs goed (Portugal of Mexico?). Het geluk staat een beetje aan hun kant. De andere toppers (Brazilië, Italië, Frankrijk, Engeland, ..) spelen zwak. Behalve Argentinië.
Ik vind zelf de wuppie campagne en het wuppielied van Albert Hein een redelijk geniale marketingstunt.
En dan die supporters. Eerste wedstrijd in Dresden. Toch niet echt bij de deur. Het stadion kleurde weer oranje.
Amatant. Heel amatant. Want ik vrees weer dat Holland ver komt. Heel ver. Misschien tegen Argentinië in een finale? En voor wie moet ik dan stemmen?

Onafhankelijk

Nog een paar jaar wachten en we hebben er misschien een nieuw land bij in Europa.
En wat voor één !!!
Visca Catalunya.

De catalaan is vertrokken

Op mijn eigen beginnen. Altijd al een droom geweest. En dat dan met Catalaanse produkten. Mijn roots begot.
Vorige maandag de eerste presentatie van de catalaan gedaan .. en ze mocht er zijn.
Nog foto's op de catalaanblog.

het werd tijd

Als het beter wordt, dan wordt het ook ineens BETER.

Gisteren 26°, vandaag 30° en morgen nog heter. Maar we klagen niet. We smeren ons in en springen in 't bad.

Dali

“What is a television apparatus to man, who has only to shut his eyes to see the most inaccessible regions of the seen and the never seen, who has only to imagine in order to pierce through walls and cause all the planetary Baghdads of his dreams to rise from the dust.”

Santi trekt de dingen

Mijn zoontje van 4 vroeg me vorige zondag of hij een beetje fotootjes mocht nemen. Dat mocht. Een uurtje later stonden er niet minder dan 350 beeldjes op het toestel. Hij trok gewoon de dinges des levens op een frisse zondag in mei.