Adamava stelde vorige vrijdag voor de vijfde keer zijn mooiste werken van het moment voor. Deze keer doen de jongens hun ding in de vroegere drukkerij van Gazet Van Antwerpen.
Met 'de jongens' bedoel ik Axel Daeseleir, Adriaan Van Looy, Jurgen Addiers en Adelbert Gans.
Hun stijl is bij de fans of bij de kenners ondertussen bekend. Een tentoonstelling van Adamava bijwonen is iedere keer een speelplaats betreden van gedichten, gezichten, installaties, cobra en experimenten. De reacties van het publiek achteraf zijn dan ook elke keer vergelijkbaar. De ene vindt het heel mooi, de andere niet en nog een andere 'begrijpt' het niet. Alsof er iets moet begrepen worden bij het kijken naar kunst. Alsof een glaasje wijn na het ledigen ervan eerst tot op het bot moet geanalyseerd worden om dan pas te beslissen of je het begrepen hebt, laat staan lekker vond. Of is het 'niet begrijpen' eerder een laffe vlucht voor diegenen die niet durven zeggen dat het hen niet heeft bekoord?
Volgens mij is er dus ook geen verband tussen het neurologisch interpreteren van een dyscalcullie en verf op doek, of toch weinig.
Na hun start in 2000 besliste het viertal om elke keer één of twee gastkunstenaars uit te nodigen.
Marie Verdurmen was dit jaar één van de gelukkigen. Of mogen wij de gelukkigen zijn die haar werk hebben mogen ontdekken? Voor mij geldt de tweede stelling, en ik was duidelijk niet de enige vorige vrijdag. A star is definitely born! Maar, laten we haar maar een beetje gerust zodat ze stilletjes op haar zolderkamertje, zonder het constante gerinkel van sluwe galleryhouders die haar willen inlijven, nog meer van die dromerige, tot de verbeelding sprekende, ferme pareltjes kan blijven maken.
.... wat is kunst. De blik in haar ogen dat is kunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten