rug

Ik ben in mijn jeugd een paar keer goed door de zon verbrand geweest.
Ik herinner me bijvoorbeeld Westende begin jaren tachtig met broer en grootouders. (jaar dat Jimmy Connors op Wimbledon John McEnroe versloeg). Toen bestonden enkel smerige zonnebrandcremes factor 1,8. Grootmoeder smeerde me er mee in .. vlak ik naar bed moest !! Help uiteraard niets. Dat jaar ontdekten we After Sun.
De laatste keer dat ik me heb laten vangen aan een stupide nonchalante houding 'dat ik toch niet ga verbranden' was een kleine 18 jaar geleden. Eerste reisje met mijn vriendin (nu vrouw) naar Italië en Spanje. 2 dagen rond gelopen als een zombie. Verbrand van voor tot achter van boven tot onder. Sinds die dag heb ik gezworen om onder alle omstandigheden me steeds in te smeren met een zonnebrandolie factor 40.
Echt bruin ben ik dus de laatste jaren niet meer geweest en dat kan me een reet schelen. 'Liever bleek dan rood' is mijn motto.

Vandaag, heerlijk weertje in mijn 2e wee verlof een dagje naar de zee.
We kozen cadzand uit om zijn rust en plaats. Ik smeer mezelf in en dan de kids. (in die volgorde - jaaa ik ben er ook nog es egoïstisch door geworden ook)
Ik smeer me dus van kop tot teen .. alleen aan mijn rug raak ik moeilijk. En dus vraag ik aan mijn dochter om mijn rug in te smeren.

Toen we 's avonds thuis kwamen en ik me wil douchen merk in tot mijn grote schrik in de spiegel een pracht exemplaar van een glanzend verbrande rug .. met op mijn linker zijflank 4 witte vingertjes die de niet zo toevallige gelijkenis hebben aan die van mijn dochter.
Kon zij het weten dat het inmeren van mijn rug een grondige taak was met een grote verantwoordelijkheid. Tuurlijk niet. Allez, we zullen nog maar es op de blaren gaan liggen.

Ik kan hierdoor in ieder geval nog es mijmeren naar die vakantie 18 jaar geleden met mijn vriendin .. die later mijn vrouw werd.

.... De pijn verzacht.