Voor de eerste keer een catalaanse feestje georganiseerd. 2 dagen voorbereiden en ter plaatse 2 uur in het zweet staan om alles goed te laten verlopen. Het liep goed. Alles was prima in orde.
"fikse porties zeg", "komt er nog ???!!!", "ik zit al vol" ...
De vader van de familie zal niet lang meer onder ons zijn. Zijn echtgenote haalde hem uit het ziekenhuis toen de doktor palliatieve zorgen adviseerde voor nog maximum 3 maanden.
De zonen zorgden voor een goede sfeer. We moeten er van profiteren zo lang we kunnen, zo lang pa onder ons is. Pa had een goede dag. Gisteren was veel slechter.
Ik heb de vader goed gekend. Heel hun leven lang runde hij en zijn vrouw een droogkuis vlak bij ons om de hoek. Onze families kenden mekaar. Zelfstandigen hebben een onzichtbare band. Weten van mekaar wat ze er voor moeten doen. Weten dat er geknokt moet worden. Voor onze oude dag. Om dan samen te zijn, met de kinderen en wie weet de kleinkinderen, in alle rust.
Ik was hier vanavond getuige van. Natuurlijk wordt er niet over de moeilijke toestand van pa gesproken. Feesten moeten we doen. Zo veel mogelijk. Nu het nog kan. Laten we hard lachen en veel drinken. De moeder kwam soms bij ons staan. Ook zij probeert kranig de pijn te verbijten.
Mijn eigen vader kreeg vandaag omstreeks 13u een pacemaker in zijn lichaam geplaceerd.
Ik hoor het em nog zeggen. "Het enige 'nadeel' aan zo'n pacemaker dat hij nooit stil valt. Hij zal blijven kloppen."
Ik hoop heel erg hard dat hij gelijk heeft en dat ik met hem nog vele feestjes mag beleven, zonder te acteren, zonder zicht te hebben op een gitzwarte wolk die traag maar zeker dichter drijft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten