Tante Tori

Friends - next generation

Indian Talking Stick

Bij discussie of onenigheid is het gebruik van de Indian Talking Stick een methode die sneller tot oplossingen of algemeen begrip kan leiden.
De Indian Talking Stick heeft enkel nut als de volgende regels strikt worden nageleefd.
1. Alle partijen zijn bereid om tot een oplossing te komen. De wil om uit een probleem te geraken moet voor iedereen aanwezig zijn.
2. Diegene die de talking stick vasthoudt is de enige die spreekt. Hij mag de stick vasthouden zolang hij wil.
3. Diegene die geen talking stick vasthoudt zwijgt en luistert aandachtig.
4. Zodra de spreker zijn mening, stelling heeft uitgesproken kiest hij iemand uit de groep die zijn mening in zijn eigen woorden herhaalt. Enkel op deze manier kan de spreker zich 'begrepen' voelen.
5. Van zodra de spreker zich begrepen voelt geeft hij de stok door. De volgende spreker mag niet in herhaling vallen. De vorige stelling, mening mag dus niet herhaald worden.

Door iedereen de kans te geven te spreken en door alle andere partijen te verplichten om aandachtig te luisteren is de kans groter om tot een akkoord te komen. Zo niet dan toch ten minste tot wederzijds begrip en respect.

Lisa had vorig weekend een pyamaparty. Ze had dit weekend tot in de puntjes voorbereid. Welke spelletjes zouden worden gespeeld, wat ze gingen eten, waar ze gingen spelen ... enfin een hele planning.

Na twee uurtjes was Lisa triest omdat het niet echt liep zoals ze wilde. Sommige vriendinnetjes waren een beetje 'te druk' (luidruchtig) aan het spelen en waren minder bereid om de voorafbepaalde planning strikt te volgen.
De talking stick werd in een kringetje van in kleermakerszit gehurkte engeltjes doorgegeven. Toen Lisa aan de beurt was wilde ze eerst niet.
- "Allez Lisa, je moet het nu zeggen wat je wilt zeggen. Het is je enige kans. We zien dat je niet bent zoals we je kennen" drong een vriendinnetje aan.
Lisa gooide stilletjes haar frustratie in de groep.

De uitleg van de twee speelse meisjes was:
- "Ik zit al de hele dag binnen. Ik had zin om naar buiten te gaan zodat ik me eventjes kon uitleven maar ik durfde dat niet aan jou zeggen Lisa omdat je zo een mooi plan voor ons had gemaakt"
- "Ik was een beetje druk omdat ik zo gelukkig ben dat ik bij jullie ben. Ik kan mijn blijdschap niet verbergen. Ik besef dat niet iedereen op een pyamaparty wordt uitgenodigd. Ik voel me daarom heel blij. Misschien een beetje te blij?"

(8 jaar dames en heren)

Mondjes gingen open. Die van mij incluis. Traantjes verdwenen en iedereen speelde voort. Het werd een fantastische pyamaparty.

in El Rincon d'el Artiste

El Rincon d'el Artiste is één van de fameuze restaurants in Barcelona (op Diagonal).
Elke muur is behangen met foto's van bekende Spaanse artiesten die in deze zaak een avondje plezier hebben beleefd.
Elke dinsdagavond vanaf halfacht brengt deze entertainer een ode aan Antonio Machin.
We eten tapas, we drinken wijn, we zijn in zeer goed gezelschap.

Heerlijk

Zo simpel en zo leuk. Fietsje huren aan het standbeeld van Colon en rijden maar.
11€ voor een halve dag.

Toeristenval op Placa Reial

Barcelona. Zoals Venetië, Rome, New York, Parijs, Londen en Praag verplichte kost voor elke citytripper. In Barcelona loopt de toerist als een rat in de val van Placa Reial.
Placa Reial is een monumentaal plein met een eigen geschiedenis (Colombus - Isabella - Amerika - wikipedia)en ligt vlak bij de Ramblas. Concentratie van buitenlanders die sitting ducs zijn voor meer mala dan bonafide handelaars.
Placa Reial telt een handvol goede restaurants maar die liggen jammer genoeg naast een pak cafe's en bars die zo snel mogelijk binnen de kortst mogelijke tijd geld willen aftroggelen. Hoe? Simpel. Een vijftal obers proberen je aan tafel te krijgen. Als je gaat zitten is hun job gedaan en ben je verplicht te wachten op die ene andere ober die verantwoordelijk is voor het opnemen van je bestelling. Het is maar één ober, je moet dus wachten. De buit is voor hen binnen: je zit.
De vijf andere lummelen wat rond. De meest ambitieuze van deze 'binnendoeners' ruimt traag een tafel af. Het zijn duidelijk geen catalanen want als je hen in deze taal aanspreekt gebaren ze van kromme castilliaan.
Blijf er dus weg. Drankjes en hapjes zijn er peperduur. Trouwens, de tapas staan duidelijk geafficheerd en toch brengen de snoodaards de menukaart.
Voor de rest is Placa Reial zeer de moeite waard.

planes, trains & automobiles

De laatste twee weken verschijnt er op de Vlaamschen televisie tussen het oneindige niets tijdens de braakverwekkende reclameblokken een tenenkrommend clipje voor (ik dacht) een koekje. Zelfs mijn jongste waarvoor de reclameblokken nog een wereldje apart is en nog vermakelijk kan zijn (slik) vindt dit 'stom'.
Het betreft een scene in een auto tijdens een familieuitstapje van of naar één of ander pretpark waarin de vader achter zijn stuur met zijn jas verstrikt geraakt aan een deurklep en een zetelbeugel (of zoiets). De man rijdt handenloos verder. Vrouwmens murmelt het eerste akkoord van het reclameliedje gevolgd door het klaarwakkere frisgeschoren broer-zus koppel die papa er op attent maken dat blablablabla..

Dit is erg. Niet alleen omdat de kwaliteit van deze 30 seconden je je eten uit je gezicht doet vallen maar vooral omdat het enige wat in dit clipje een fris idee zou kunnen zijn geweest, nl de bestuurder die gekneld uit achter stuur zit, volledig en schandelijk gepikt is uit Planes, trains & automobiles. Reclamebureau wist niet beter wat doen zeker. "He mannen. Laten we nog es een filmpje verkrachten. Wat dachten jullie van ééntje uit de jaren 80. Dat is nog voor onzen tijd. We kunnen dus niemand kwaad doen."

En dit brengt me vlotjes bij een film waarvan ik 20 (twintig! t w i n t i g!) jaar later nog steeds met veel genoegen en tot melancholisch grenzende nostalgie kan genieten.

Planes, trains en automobiles hoort eigenlijk mee in het rijtje naast The Three Amigo's, she's having a baby, Dirty Rotten Scoundrels en My Uncle Buck. Films die niet gemaakt zijn om een oscar te halen maar puur zijn ingeblikt om ons eventjes te amuseren met een flinterdun moraaltje op het eind.
Toevallig of niet maar in de meeste van die films komen twee namen terug. Steve Martin en John Candy.
Goeie maat van mij zei me es dat je een topacteur kan herkennen als hij in een komische film blijft rechtop staan. Als dat zo is verdienen Martin en Candy een schouw vol oscars. Voor Candy is het inmiddels een beetje te laat, voor Martin zou dit nog moeten lukken.

Geniet mee van een paar overgetelijke scenes uit Planes, Trains & automobiles.
De bewuste scene met de jas en het stuur heb ik niet teruggevonden. Maar de andere zijn van een planetaire schoonheid.
- Zie hoe Neil Page uit pure frustratie Dell Griffith uitscheldt.
- De ochtendscene, in my baby's arms. (het kusje, de timing!) Jongens jongens. Bleiten van het lachen.
- De redneck
- de ongekuiste fuckin' scene. Met aan de balie Edie McClurg. Zij was in Ferris Bueller de onvergetelijke directiesecretaresse Grace die in haar haarcoupe verdwaalde potloodjes terugvond. Ze verwijst er heel eventjes naar. Trailer van Ferris.
- Moraaltje op het eind. Amerikaans, typische Hughes, heel jaren tachtig (eighties: ik mis je zo ik mis je meer en meer) maar Steve Martin en vooral John Candy spelen de pannen van het dak. Let op Candy!

I am the walrus

Tussen deze 2 clips zit zo een kleine 40 jaar tussen.
Maar ze blijven even maf. Carrey komt er eigenlijk redelijk goed van af, moet ik zeggen. Om niet te zeggen dat hij gewoon in zijn eigen doen is. George Martin werd er zelf ook een klein beetje moe van.

Baby, I'm a star

Bij de algemene opvoeding van kinderen hoort een verplichte portie Prince. Te beginnen met zijn beginperiode uit eind jaren zeventig..
Santi is duidelijk mee. We zitten nu aan dé plaat uit de jaren tachtig. Annick en ik beraden ons momenteel wanneer we de volgende stap moeten nemen. We geloven dat hij een tijdje in deze periode zal blijven steken ..... wat we toejuichen.

eerste schooldag

Ik schuif met andere mama's en papa's aan bij het schoolpoortje die de grote speelplaats met het kleine pleintje voor de kleuters begrensd.
Onze jongste ziet me niet meer staan en verhaalt met luide stem en grote ogen zijn zomeravonturen, waaronder het halen van een nieuwe record op zijn spelcomputer, aan zijn kameraadjes van vorig jaar. De ouders staan langs de kant. Het valt me op dat de moeders waarvan de kinderen vorig jaar in hetzelfde klasje zaten mekaars gezelschap opzoeken en angstig maar luid genoeg hopen dat hun kleinsten weer bij mekaar in de klas zitten. Want het is toch belangrijk dat ze bij hun vriendjes zitten en zeker niet in een andere klas vol vreemde luisjes terecht komen.
Ik denk even aan mijn eigen schooljaren. Ik zat vanaf de eerste kleuterklas tot het zesde studiejaar bij dezelfde jongens in klas 1B,2B,3B,4B,5B en 6B. Daardoor ontstond er een zekere en hevige rivaliteit tussen de jongens van de A-klas en die van ons. Deze strijd werd dagelijks op de speelplaats met ofwel voetbalwedstrijdjes ofwel knokpartijen bekampt. Ik herinner me nog goed wie mijn klasgenootjes in die 6 studiejaren waren maar vraag me niet om 4 jongens uit de A-klascyclus bij naam op te noemen, want dat kan ik niet. Ik ken ze gewoon niet. Hoewel we in dezelfde gemeente woonden en in hetzelfde jaar geboren waren. Al van bij het prille begin werden we dus onbewust in een veilige maar sociaal beperkte microgemeenschap gestuurd waarbij de onzen de beste zijn en de andere gewoon anders. Logisch dat de eerste schooldag van het eerste middelbaar in een andere gemeente voor velen onder ons een beangstigende ervaring was en dat we toen op die vreemde speelplaats ons aan diegene aanklampten die we al een beetje kenden, al was het iemand uit .. de A-klas van vorig jaar.
Ik dacht ook heel eventjes hoe het voor mijn moeder 47 jaar geleden moest geweest zijn toen ze als enig meisje uit een verre wereldstad verplicht werd aan te schuiven met andere jonge vrouwen in de rijen van het dofgrijze intituut van de Presentatieschool van Boom. Toen was lachen verboden. Ouders waren afwezig. Moeder de hoofdnon zwaaide met de scepter. Mijn eigen ma was de vreemde luis in de pels van het opleidingsinstituut van waaruit je ofwel depressief ofwel gestigmatiseerd in de wereld werd gesmeten.
Ik zag vanmorgen in verschillende rijtjes kinderen die hun vriendjes van het vorige jaar in een andere rij zagen aanschuiven. Ze stonden handje-in-handje naast een voor hen bekend kindje. Natuurlijk zijn ze aan deze nieuwe situatie na drie dagen gewend. Maar hoe zal het voor de ouders zijn die voortaan andere ouders op de thee moeten uitnodigen?

Ben daarna toch nog even voorbij de klas van mijn oudste voorbij gewandeld. Om een kijkje te nemen bij welke vriendjes ze dit jaar zit. ..... toch wel belangrijk.

Boodschap

Heerlijk wanneer de waarheid gewoon op een t-shirt kan staan.
Ik heb er voor haar al 4 besteld. Kan ze een tijdje mee verder.

Naar Spanje

Om onze kids tijdens de korte autoreis (6 uur) naar midden Frankrijk op de achterbank rustig te houden gaf mijn vader hen een dvdschermpje dat aan de hoofdsteun vastgehaakt kon worden. Wat een ongelooflijke luxe. Dvd'tje glijdt in het apparaat en weg zijn de "wanneer zijn we ers" en de "hoelang nog ers"
25 jaar geleden was het wel wat anders. Toen was de reisduur meer dan het dubbel en reden we in een sterke renault 12 break naar het zuiden zonder filmpjes, zonder gps, zonder airco (!), zonder cd's maar met een karrevracht jommekes.
Mijn broer had de onwaarschijnlijke gave om te slapen wanneer, waar en (belangrijk) hoe hij wilde. Hij kon moeiteloos zijn lichaam te ruste legde bovenop de bagage, op de autovloer, tussen twee zetels, met zijn hoofd onder de zetel van de bestuurder terwijl hij zijn benen in de lucht liet bengelen. Zijn hersenen verwittigden hem bij tijd en wijle dat één of ander lichaamsdeel geen bloedtoevoer meer kreeg. Dan schokte hij recht vroeg zwetend of we er al waren en vertrok na een zenuwachtige grom van ons ma weer naar het land van de knik. Ik mag er nu, in tijden van verplichte veiligheidsgordels en airbags, niet aan denken hoe ambulanciers hem uit een verhakkelde auto zouden moeten lepelen mocht het verschrikkelijke ooit gebeurd zijn.
Pa verkoos bijna ieder jaar de route soleil. Saai, altijd rechtdoor, streep-streep-streep, kaaskoppen met caravans achter ons, vadsige zauercroutvreters in grote bakken voor ons terwijl franse schlagers uit de jaren zeventig krakend vanuit de ether het snot tussen onze oren wegvraten. Voor een zeven -en een tienjarige op de achterbank was dit een 13 uur durende kwelling.
Ik herinner me een jaar dat pa na een creatieve lichtflits en uit aangeboren drang naar avontuur koos om via de lichtstad naar het zuiden te rijden en, ach, er voor de lol een paar kilometertjes bison futé bij te plannen. Na vijf uur cruisen stonden we in het midden van de ring rond Parijs aan het einde van een afrit in het holst van de nacht de weg te vragen aan een verdwaalde Parijzenaar. Ik heb pa nog nooit zo hard horen vloeken. En ons ma kon hem niet helpen wegens (1) vrouw zijn en dus kaartlezen beschouwen als onnodig en vervelend en (2) aardedonkere wagen met een leeslampje dat niet meer dan een halve watt licht gaf. .. maar we zijn, drie dagen later, voorbij La Jonquera geraakt.
Vanaf Perpignan kwam er bij ons ma een lichte glimlach op de lippen. Die glimlach werd steevast een slappe lach als we de Catalaanse hoofdweg bij het bordeel 'La Pera' afsloegen richting Toroella de Montgri. Waarom een bordeel ons ma deed schateren was voor ons beiden jarenlang een raadsel.
Deze trip herhaalden we een keer of twaalf heen en dan nog es twaalf terug. Ieder jaar was het bang afwachten hoe we die afmattende tijd zouden kunnen doden of hoe pa de dertienhonderd kilometer sneller zou kunnen afleggen. Ieder jaar weer dat verschrikkelijke bord: LYON 540km. En dan waren we pas IN DE HELFT.
Op één van die terugreizen las ik uit pure verveling een boek voor volwassenen. 'De Patriotten' van James Barlow. Vervelend verhaal, niet echt spannend tot op een moment, natuurlijk na een pagina of 200, het hoofdpersonage door een vrouwelijke bijrol (ik denk dat ze Teresa heette) ... met hete olie gepijpt werd. Ik denk dat ik die zin twintig keer met gloeiend rode oortjes gelezen heb. Vanaf dat moment mocht voor mij de reis tien uur langer duren. Het was ook het moment dat mijn 'interesse' in literatuur en James Barlow wortel schoot. Barlow viel af, literatuur bleef.

Vandaag zie ik in de meeste tot in de puntjes uitgeruste wagens naar het zuiden op de kopsteun een dvdschermpje plakken. Een goede zaak voor de stilte maar een ervaring als die ik had tussen kilometerpaal 13 en 14 ter hoogte van Metz beleefde zal het grut niet meemaken.

Pau Casals

Ik sluit al mijn presentaties steeds af met bekende Catalanen en sta versteld hoe weinig mensen Pau (Pablo) Casals kennen.
Pau Casals wordt, samen met Rostropovich, beschouwd als de beste cellist allertijden en werd wereldberoemd door zijn ongeëvenaarde uitvoeringen van de cellosuites n°1 en 3 van Bach.
Maar Pau Casals was vooral Catalaan. Deze speech dateert van 1971. Casals was 95 jaar.





extraatje: een masterclass met de meester

Paul Pots

terwijl we schilderden

Santi: Papa!! ik heb op teevee 2 polissiemannen gezien en de ene zei tegen den andere 'natten hond'.
Ik: 'Natten hond'(?), das wel grappig he om dat tegen een andere polissieman te zeggen. Ben je zeker dat hij 'natten hond' heeft gezegd, Santi?

Santi: Ja zene want dat was dezelfde natten hond van in het spelletje Stratego.

Ik: Santi, je bedoelt Luitenant! ...

Annick viel bijna van haar ladder.

strategie

- Sales heeft een extra boost nodig, mensen. Wat gaan wij hier aan doen?
- Laat ons een event driven marketingstrategy plannen om onze ups op pos en rack zo compatible mogelijk te houden.
- Goed idee. En we verbeteren ons produkt door er iets nieuws aan toe te voegen. Een extra ups in a matter of speaking.
- We hebben de smaken, kleuren en geuren al enkele jaren gefinetuned. Wat kunnen we nog meer doen?
- Kom op mensen. Denk na! Met welke problems kampt onze doelgroep het meest mee de laatste tijden? Problem solving idea, iemand?
- Haarballen!
- ...
- Ja waarom niet. Een middeltje tegen haarballen.
- Is hier nog budget voor?
- We kunnen in short term realisations en nadat we met line extensions fiat krijgen nog 45000€ extra budget matsen.
- Doen?
- Nadat we in de volgende SBU-meeting akkoord krijgen over de te volgen Base-Point Pricing en de mogelijkheden hebben om via Horizontal Diversification ondersteund door een betrouwbare Gap Analysis naar een High-Contact Retailing te gaan, tja dan zie ik hier wel een paar positieve Seasonal Forecast Adjustments en mooie Reflective Probes aan te komen.
- Doen!

Bij nonkel Ivan

Nonkel Ivan woont in een prachtige hoeve naast de Schelde in het idyllische Gavere.
In dit huis hebben eens een vader, een moeder en een kroost van 13 kinderen de taken, de tafel en de dagen verdeeld.
Eén van die bengels is nu mijn eigenste schoonmoeder die haar broer eens per week een handje komt toesteken. Dat ze het eigenlijk ook voor zichzelf doet zegt ze enkel in en onbewaakt moment hardop. Want een bezoekje bij nonkel Ivan is altijd een beetje congé.
De hoeve ligt verdoken achter een smalle doorgang in een doodgewone straat waar de Johnny's tussen twee verkeersdrempels al te graag optrekken. 20 jaar geleden waren Johnny's ventjes met nekmatjes en een Matra. Vandaag zijn het dezelde pummels die ondertussen de weg naar de kapper en de bmw-garage op -en aftrekkend gevonden hebben.
Maar vanaf het moment dat je het tuinpoortje achter je hebt vergrendeld kom je in een wereld waar de tijd 30 jaar heeft stil gestaan. Gsm, laptop, playstation, fax raken in de war. Alles valt vanzelf uit. Dit is een huis waar Elvis nog steeds de held van de dag is. In de aparte biljartkamer hangen de posters van de King aan de muur en steken de elpees mooi gerangschikt in de kast. Van de biljartkamer ga je over de eerste woonkamer, die eigenlijk enkel maar op 1 januari echt dienst doet, via de groezelige met groen velouren sofa's geïnstalleerde televisiekamer naar het episch centrum van het huis, de keuken die dan weer een 5*zicht geeft op een schitterende tuin die van vader op zoon verzorgd en gekoesterd werd. Een tuinarchitect krijgt hier geen kans om deze oase te verkloten met paadjes, perkjes, twaalf verschillende grassoorten (12 verschillende grassoorten? Nonkel Ivan komt niet meer bij van het lachen. Voor hem is gras gras en enkel goed om de bieste te voe-e-en) en standbeeldjes van waaruit de bek van een snoek een fonteintje spuit.

Nonkel Ivan. Ne rustige mens. Glimlacht de hele tijd. Maakt zich geen zorgen. Want hij heeft alles. Tijd, een hond, een tuin, een huis. Thats it. Nonkel Ivan is nooit getrouwd. Aan schoon volk geen gebrek. Op elke vinger één, als hij wou. Maar hij wou niet. De rust van Nonkel Ivan wordt enkel gecompenseerd door de spurtende hond 'Tomke' die totaal over de rooie gaat als hij mij naar een frisbee ziet grijpen.
Ook de taal is hier anders. Hier wordt Gavers gesproken, meneer. Een taal die ik amper onder de knie krijg. Ik weet nog toen ik de eerste keer met Annick op nieuwjaarsbezoek ging bij pepe, de nonkels en de tantes uit Gavere dat ik de hele tijd beamend knikte en deed alsof ik hen begreep. Er werd gelachen, gedronken, gegeten en verhalen verteld. Ik begreep er alleen geen snars van. Dus zo snel mogelijk met iedereen en praatje maken, genoeg drinken en een goed gesprek hebben met pepe. Een gesprek met pepe was eenvoudig. We keken in mekaars ogen en da wast. Hij blijft voor mij de schoonste verteller van de hele bende. Tussen die nonkels loopt er trouwens nog altijd één rond die me tot vandaag fronsend blijft bekijken. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik in die begindagen een keer te veel over iets instemmend geknikt zal hebben.

Het verhaal van pepe is voor een andere keer. Pepe hoort bij mijn helden en verdient een apart hoofdstuk. Pepe werd 102 jaar. Nonkel Ivan is er nog maar 59. We zullen dus nog vele jaren naar Gavere op bezoek mogen gaan.

Ik zag gisteren op het nieuws dat overwerkte spaanse managers enkele hotelkamers naar de vernieling mochten helpen. Gewoon om zich af te reageren. Dat ook hieraan een gespierd prijskaartje vasthangt spreekt voor zich. En dat ze van hun stress af zijn is niet gegarandeerd. Er was er één bij die na het sloopwerk nog meer gestresst rondliep omdat het 'vermoeiend' was. Jaaaa, echt zweten doen die mannen niet meer. Ik denk dat een weekje nonkel Ivan meer effect heeft bij dit soort lui. De papfles aan schaapjes geven, geiten verzorgen, het kippenhok proper maken, groentensoep bereiden, hooi op de schuurzolder tassen, konijnen de kop afhakken, de hond volgen, bloemen snoeien, grond harken en tegels boenen. Als beloning krijgen ze de volledige rust. Vanuit een tuinstoel mogen ze een Vlaamse gaai bewonderen die op een meter van hen op een tak gaat zitten. Ze krijgen er een zsjaate kaffee bij en een koekje. De kwarteltjes liggen klaar om in de oven bruin te worden. Met een patat, een reep spek en een glas bier. Morgen zijn het duifjes.
Willen de heren naar het toilet, dan moeten ze aanschuiven aan een apart huisje met een hartje op de deur. Zoals vroeger. Nonkel Ivan heeft onlangs zijn toilethuisje gemoderniseerd. Er hangt vandaag een lamp. Kwestie van niet naast de put te mikken. Wat moet een mens meer hebben.

Ik heb een kameraad die om dat congégevoel te beleven een koffietje gaat drinken in een baanrestaurant. Ik zal em es moeten uitnodigen.

vakantiewerk

Eerste dag van de grote vakantie. Kinderen moeten een bezigheid en een doel hebben.
Als het eventjes kan ook een activiteit waar ze geconcentreerd zoet mee zijn.
Vakantiewerk is de ideale oplossing. Santi heeft zijn eerste taak vanmorgen al gekregen.

Battlestar Galactica

Voor de nieuwe serie zet ik me met plezier voor het scherm. Taske Thee, dekentje, vrouwtje. Ik ben helemaal mee. BSG vandaag is beter dan in de seventies. Maar dit is een discussie die nooit gevoerd mag worden. Van al hetgeen wat tussen 1970 en 1988 gemaakt is moet eigenlijk afgebleven worden.

En een mooiere intro dan deze is ver te zoeken. Als ik dit zie en hoor voel ik me terug 9 jaar.

Lip maar mee:
“There are those who believe that life here began out there, far across the universe, with tribes of humans who may have been the forefathers of the Egyptians, or the Toltecs, or the Mayans. They may have been the architects of the great pyramids, or the lost civilizations of Lemuria or Atlantis. Some believe that there may yet be brothers of man who even now fight to survive somewhere beyond the heavens…”

Man zonder Land - Kurt Vonnegut

Pag 128.
Maar ik had ook een goede oom, wijlen mijn oom Alex. Hij was de jongere broer van vader, een kinderloze verzekeringsagent in Indianapolis. Hij was belezen en wijs. En zijn voornaamste klacht over andere mensen was dat ze het maar zo zelden beseften wanneer ze gelukkig waren. Dus als we 's zomers limonade dronken onder een appelboom en loom over van alles en nog wat keuvelden, bijna zoemend als honingbijtjes, onderbrak oom Alex plotseling het aangename gewauwel met de uitroep: 'Als dit niet gezellig is, dan weet ik het niet meer.'
Dus doe ik nu hetzelfde, en mijn kinderen en kleinkinderen doen het ook. En ik druk u op het hart om het alstublieft te beseffen wanneer u gelukkig bent en op een gegeven moment ook uit te roepen: 'Als dit niet gezellig is, dan weet ik het niet meer.'

De man (zonder land) is te vroeg gestorven.
Het hele boek was van de voor -tot achterkaft één blinkende parel.

De Weg - Cormac McCarthy

Voor ik in slaap viel fantaseerde ik als kind graag over een situatie waarin alles rondom mij totaal verloren en kapot was en dat het enige wat ik had een deken was waaronder ik, in een portiek van een verlaten herenhuis, kon schuilen terwijl de regen en de barre koude op mijn lichaam sloeg. Het gaf me troost dat ik veilig en in een warm bed lag.

Die fantasie heb ik deze week een paar keer mogen herbeleven tijdens het lezen van 'De Weg'van Cormac McCarthy.
'De Weg' beschrijft het verhaal van een man en zijn zoon die op weg naar (n)ergens in een volledig verwoeste wereld proberen te overleven van honger en 'de slechten'. Het is een liefdesverhaal tussen vader en zoon, een zoektocht naar eten, een beschrijving van een landschap na een (?)nucleaire catastrofe met fantastische zinnen en onvergetelijke paragrafen.

Hij liep naar buiten het grijze licht in en bleef staan en in een kortstondig ogenblik zag hij de absolute waarheid van de wereld. De koude, niet-aflatende kringloop van een aarde die zonder testament was gestorven. Onverzoenlijke duisternis. De blinde bijzonnen in hun baan. De verpletterende leegte van het heelal. En ergens twee opgejaagde dieren trillen als de vos in zijn schuilplaats. Geleende tijd in een geleende wereld en geleende ogen om dit alles te bewenen.

Het boek moet herlezen worden, liefst in de oorspronkelijke taal.

Vrolijk wordt een mens er niet van. Maar ja, met welke boeken van McCarthy wordt je wel zo blij dat je in huis zou kunnen pissen. En dan te denken dat de man hier een jaar of wat aan gewerkt heeft, ergend diep in Texas waar niemand weet waar hij woont. In heel zijn leven zou McCarthy maar twee interviews gegeven hebben. Het tweede gebeurde onlangs bij de Conscience van de Yankees, Oprah Winfrey.

Omdat McCarthy niet de meest sociale mens ter wereld is, wilde een filmploeg weten waar hij woont en wat hij aan het doen was; Typisch tv, moeien.
Het liep op een sisser af.


'De weg' is wanhopig, gruwelijk, indrukwekkend, deprimerend, angstig, zwart.
Een meesterwerk.

parkoerske

"Kijk papa. Ik heb voor de katten in onzen hof een parkoerske naar de melk gemaakt"

Brave jongen. Ik heb alleen niet gevraag of hij iets in de melk heeft gedaan .....

Thaumetopoea processionea

Bezoeker bij mijn papieren huisvuil. Grote kans dat het hier ook om een Thaumetopoea processionea of processierups gaat. Jeuk heb ik nog niet. Maar wat niet is kan nog komen. Verwittig het leger als ik begin te krabben.

blue dot

Kurt Vonnegut

2 woorden

hole 13

Ik mocht gisteren als Catalaan een tapa -en wijntafel verzorgen vlak naast de green van hole 13 op de golfterreinen van Ternesse Wommelgem.

Ze hadden daar nog nooit iemand met een wagen op het heiligdom zien rijden.

Golfers en Teletubbies. Naast hun natuurlijke habitat, de tasjes (of trolley's - ik zag er eentje met zelfbediening zodat zelfs het meesleuren van zo'n ding voor de iets meer bedeelden onder ons ook niet meer hoeft) en de kleurrijke pastelpakjes hebben ze ook iets vrolijks en een zeker je-ne-sais-quoi gemeen. Sommigen beginnen vanop 15 meter te gillen als ze de tapas geserveerd zien. Anderen komen dan weer mokkend aanschuiven. De tweede groep zijn de spelers die niet goed bezig zijn, die de schuld van hun slechte spel (altijd) aan de dames geven en die tevergeefs een reden zoeken waarom vandaag, op ladies day, het slagenspel zo erbarmelijk slecht is. Het weer was perfect, de greens konden niet greener zijn, de bermuda (van het merk Golfer) zat strak en het sfeertje was optimaal. Waarom dan toch zo'n wanprestatie? Een raadsel.

Om een abonnement op 'Ambiance' te winnen moest er onder meer een schiftingsvraag ingevuld worden.

'Hoeveel mensen spreken wereldwijd Catalaans?' Eén van de ongelukkige spelers deed een zeer verdienstelijke gok - ongeveer 7 miljoen dacht hij. Zijn vrouwelijk partner verklaarde onze man uit vorm prompt volslagen krankjorum. "7 miljoen !! Zo veel??!! Gij zijt zot zeker? Gij hebt een balleke tegen uwe kop gehad zeker?" "Neeneenee, schrijf maar 3 miljoen op, das meer dan genoeg. Barcelona alleen telt maar 1,5 miljoen inwoners. Dan heb je daar rond nog wat dorpjes en je hebt het gehad". Nu weet ik trouwens waarom ze in het golf met handicap spelen. De een heeft er meer last van dan de ander, naar het schijnt.

Ik zag em denken. Hij was al zo slecht bezig dus het gokken zal vandaag ook niet lukken.

De formulieren werden ingevuld en aan Johan gegeven. Voor ze naar de startbasis/afslagplek van hole 14 gingen vroeg Siske de Rat aan mij het antwoord. Dit was ge nie ten.

Johan gaf me met pretoogjes de toestemming om Tiger Woods nog ongelukkiger te maken.

Ik dacht een tweetal minuutjes later het geluid te herkennen van een W 506 driver Titanium golf Club van het merk Srixon die op een schedeltje inhamert. Q music heeft er in ieder geval een tip bij.

de lijstjes

Mijn neefje kreeg als leesstaak Mario Puzo's 'The Godfather' voorgeschoteld. Samen met vier klasgenootjes moet hij binnenkort bewijzen dat hij én het boek gelezen én begrepen heeft. De vijf moeten samen in debat gaan om mekaar over de streep te helpen.
"normaal moet ik vandaag 80 pagina's lezen maar dat zal voor morgen zijn. Morgen doe ik er dan vlug 30 bij en controleer mezelf door de fragmentjes op den eerste godfather te begrijpen. Zo ben ik mee." .... Lezen, een feest.

In mijnen tijd was het anders. Dan kregen we ondermeer Marnix Gijsen, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Gerard Reve, Hugo Claus, Jan Wolters (kort amerikaans is smullen) en andere groten op ons bord. En we stonden er alleen voor. Voor al dat magisch realisme .. madonna's met builen ....
Nu heb je het internet en worden de boekverslagen en analyses bij tonnen uit de printer gescheten.

Ik heb net 2 pareltjes uit die naar mijn bescheiden mening bij de 'verplichte' lijstjes horen. De verfilming zal voor later zijn.

literatuur

Hoe trots kan een vader op zijn zoon zijn als die al op zijn vijfde interesse krijgt in wereldliteratuur.

Lisa's eerste communie

Hetgeen ik me van mijn eerste communie herinner kan makkelijk teruggebracht worden tot een handvol flitsen.

Ik werd in een een donkergrijs (of was het blauw) kostuumpje gegoten met een korte broek, witte sokjes en blinkende schoentjes waar ik niet mee mocht voetballen (verloren geld dus). Naast de Gert en de Koen moest ik aan het altaar een tekst voorlezen. Het was zonnig.

Mijn ouders hadden het kapsalon omgetoverd tot een feestzaaltje met één lange tafel en een berg stoelen voor een pak uitgenodigden waarvan er een paar bij zaten die ik van mijn leven nog nooit had ontmoet maar die me vastpakten en me met halfgeschoren baarden en stekelige snorren natte kussen gaven (negen op de tien kansen de vrienden en kennisen van ons ma die haar spaanse roots nooit verloochende).

Het best herinner ik me de cadeautjes waaronder een gouden ring, een mooie blauwe horloge, een pen van Parker, een wereldbol, een Catalaanse vlag, een vilten San Jordi en een verrekijker. De verrekijker moest als eerste sneuvelen. Mijn broer bewees aan neefjes en nichtjes dat hij, ook met de lastige lenzen om zijn nek, vanaf de vijfde trede van de trap kon springen. Hij vergat er jammer genoeg bij dat hij bij zo'n machtige val steeds door zijn benen moest om te landen. Voortaan moest ik scheel door de verrekijker zien om een scherp beeld te krijgen.

Diezelfde broer zou me een tweetal jaar later met gemeend spijt in zijn blik een briefje van vijftig frank overhandigen. Bij enig aandringen waarom ik deze gift moets accepteren kwam het er uit. Mac Gyver avant la lettre had namelijk bij een eigenhandige vivisectie van mijn kostbaar horloge het veermechanisme verprutst. Toch lief dat hij me hiervoor met vijftig frank wou vergoeden.

De wereldbol had een lichtje, de pen schreef toch minder lekker dan een gewone bic en met de Catalaanse vlag wist ik helemaal niets mee aan te vangen. Dat zou maar pas voor over dertig jaar zijn. Jaaaa moet toch gezegd worden dat die gasten van ons moeder over paranormale gaven beschikten. Toch knap om me al op mijn zesde iets te geven waar ik pas in de volgende eeuw iets mee zou zijn. Ik denk dat de man Perales heette, of zoiets. Perales! Ja zo heette hij. Een kleine man met een baritonstem die altijd zweette en boven zijn gordel een indrukwekkend biertonnetje meezeulde. Perales, als hij in de mood was (lees had bijgetankt) danste hij met iedereen en knuffelde zelfs laat op de avond achtertantes langs vader kant. Arme tante Net, zaliger.

En dat was het. Voor de rest is alles weg.

Maar gelukkig mochten we deze traditie nog een keer herbeleven. Dan wel met Lisa als feestvarken.

Ik zag voor het altaar geen korte broekjes, stijve pakjes, paterskleren, houten kruisjes, laqué schoentjes en witte sokjes maar kinderen die mee hebben mogen bepalen wat ze moesten aandoen op de dag van hun eerste hosty (smaakte naar tofu trouwens).

Dus heel wat jeans, felle kleurtjes, stijlvolle witte kleedjes, stoere sportschoenen .. lachende gezichtjes. Er was er zelf ééntje bij met een wit hemd daarboven een fel oranje polo en een blauwe das met een grote knoop. Schitterend.

Naar wat Lisa binnen dertig jaar van deze dag zal herinneren heb ik het raden. Herinneringen, het blijven flitsen van niet meer dan vijf seconden. Geur en geluid zijn weg. Een beeld gevolgd door één ander zijn het enige dat we kunnen vasthouden. De rest is verdrongen door ausbeimitnachzeitvonzu, 't kofschip en A2+B2=C2. Zelfs mooi gemonteerde videobeelden zullen herinneringen niet kunnen verscherpen.

Trac Quiz

Theatergezelschap Trac uit Gent organiseert ieder jaar een Quiz voor specialisten, amateurs, gezelschapsdieren, theaterliefhebbers, sponsors en onnozelaars. Wij horen bij de laatste groep.

Het was plezant omdat:

- de quiz fantastisch in mekaar stak met originele vragen, videobeelden (verwijzing naar films in fragmenten van The Simpsons), audio (herken bekende stemmen), muziek en een snelle ronde.

- als je dorst had gewoon je bekertje in de lucht moest steken en je werd bediend. Ik heb het thuis ook geprobeerd. Ik werd bediend .. met een muilpeer.

- het de enige manier is om Gentenaars en Antwerpenaars in vrede bij elkaar te krijgen

- er prijzen te winnen vielen waaronder dvd's, cd's, boeken, strips, cd-roms, etentjes, waardebonnen, ..

- de presentatie in handen was van 'the beauty and the beast'. Dat is ook es een keer wat anders.

Het was tenenkrommend omdat:

- je tegen absolute specialisten speelt die gewoon alles weten. Alles! Als een team een foutmarge haalt van 1 verkeerd antwoord per ronde van 15 vragen, dan weet je gewoon alles. Ik heb bewust vanmorgen een extra half klontje suiker bij mijn koffie gedropt om die winnaars (die normaal zullen weten hoeveel suiker ik nuttig) te jennen.

- het antwoord dat je kent en in gedachten verankerd zit er op het beslissend moment niet uit wil komen. Om Zot Te Worden. Vooral bij makkelijke vragen als 'zoek de ontbrekende horoscoop' (kreeft! net op tijd gevonden door Filip). Of de ronde waar we een tiental wereldbekende schilderijen geprojecteerd kregen waar één detail uitgegomd/gephotoshopt was. De sjaal bij Toulouse Lautrec of (erger/veel erger) het lijk bij Rembrandt, of een tijger zetten in plaats van Jezus bij Dali. Het weten maar het niet zien.

Maar memorabel genoeg om er een stukske over te schrijven en mijn huizenhoog respect te betuigen voor Tony die er in was geslaagd om zijn drie medespelers passioneel te overtuigen dat potato MET e was ipv zonder.

Volgende jaar doen we weer mee.

ps: We eindigden 15e van de 27 teams. Close but not even a cigarello'ke

Derde huwelijk

Ik kan van mezelf niet zeggen dat ik een grote fan ben van Tom Lanoye. Dat de man kan schrijven heeft hij al een paar keer bewezen. Maar sinds het 'goddelijke monster' en na zijn 'dozen' en zijn 'doen-doen-doen' had ik het gevoel dat ik het met Lanoye (ge)had (ge)had.
Toch, om het af te leren zeg maar en omdat ik benieuwd was waarom de ene schrijver wel genomineerd wordt voor de Gouden Uil en de andere niet en waarom Tom Van Dijck en Phara de Aguire het zo een knap boek vond, nam ik van de fnac het derde huwelijk mee.

Het boek werd de laatste tijd een beetje veel gehyped had ik de indruk.

Wel, ik moet toegeven dat elke vorm van reclame voor dit boek geoorloofd is.
Waarom? Moet je zelf maar lezen. Toch dit stukje van op pagina 170.

De goorste clichés van het internationale tv-vee? De vetst aangezette sentimentalistische humbug, waaraan het geestelijke lompenproletariaat wereldwijd verslaafd is?
Zij slikt het als zoetekoek en ecstacy. De meest voorspelbaar aaneengekakte smeerlapperij uit de vertelfabrieken der Angelsaksische poenscheppers, die elk talent verdelgen zoals een kiekenboer de pleuris verdelgt bij zijn kakelende broodwinning: bij voorbaat en met tonnen antibiotica. Alle leven moet eruit! Alles wat echt natuurlijk is, onaangenaam, onontkoombaar tragisch, fragmentarisch, grillig of hopeloos ingewikkeld, of gewoonweg uit de band springend - alle authenticiteit, zeg maar, alle risico - moet worden verzopen in braafheid of tranentrekkerij, in geruststellende vaste formats en stramienen zonder wezenlijke spiritualiteit. Zelfs hun voortdurend aanroepen van een of andere god - god bless! - is gestoeld op religiositeit zonder kloten. Een vorm van aspirine meer dan van existentiële bezinning en dat zeg ik als verstokte ketter.

Zo, dan kan een mens weer es verder. Ik vond dit soort zinnen niet terug in art 285B en de helaasheid der dingen. Ok ok omdat het andere boeken waren.

Aan Campert en Grunberg begin ik niet meer. Ben bezig in 'de zwarte met het witte hart' van Arhur Japin. Sinds 'een schitterend gebrek' ook zo een schrijver die we in 't oog moeten houden.

blauwe regen op een warme lentedag

Tijd van het jaar voor de wisteria of blauwe regen.
Ik weet niet veel van bloemen en planten af. Eigenlijk alleen wat ik mooi vind en wat lekker ruikt. Aan het eerste reukorgasme van het jaar ben ik momenteel met volle teugen bezig. Onze blauwe regen staat ongeveer een week of twee in volle bloei en (vooral!!) geur. En daarna is het voor mij wachten tot wanneer de philadelphus (of boerejasmijn) van onze buren over het muurtje komt piepen.

de eerste van het jaar

Eindelijk.

Wenen en Schelle

Terug van een paar dagen Wenen met vrienden. Mooie stad, fantastisch weer, heel lekker gegeten. Jawel, heel lekker gegeten in Oostenrijk. De eerste avond bij een Japanner, de tweede Italiaans, de derde een snack en de vierde, jongens jongens de vierde, weer een Italiaan. Maar wat voor één. Novelli in de Bräuerstrasse 11. We maken hier geen woorden om vuil. Ben je in de buurt, Frankfurt bijvoorbeeld, ga dan bij Novelli langs.


Eten en musea. Als een stad een Museumplatz heeft, dan zal het wel musea hebben zekers.
Het is over één werkje dat ik in één van deze mastodonten gezien heb, dat ik hier graag wat meer uitleg geef: 'Zicht op Schelle' van Jan Breugel.
Jan Breugel, de zoon van Pieter Breugel de Oude, is zo een beetje wat we de Jordi Cruyff, Axl Merckx of Sean John uit de Vlaamse kunstgeschiedenis kunnen noemen. Een pechvogel met een beroemde vader die uit masochistische overweging dezelfde stiel als de papa kiest. Fluwelen Jan is dus minder bekend en beroemd geworden dan zijn schepper. Toch heeft hij in de periode dat hij in Antwerpen woonde een werkje gemaakt dat ik, omdat ik er toch was, wilde zien: 'Zicht op Schelle' uit 1614 (29 juni om precies te zijn).
Schelle is een zakdoek groot. 2 straten, een Delhaize, een piepklein parkje met een schommel voor de jongsten en een skateboardramp voor de ouderen, 2 rivieren, een paar cafeetjes, 2 scholen. Iedereen kent iedereen en de huisarts wordt nog met Mijnheer Dokteur aangesproken.
En toch hangt in het Kunsthistorisch Museum van Wenen een gezicht van dit dorpje met zijn enige echte herkenningspunt, zijn scheve kerktoren.
Breugel moet tijdens zijn wandelingen gecharmeerd zijn geweest door het dansende volkje aan de stroom en zijn scheve toren dat hij prompt een geniaal schetsje maakte. En omdat hij zelf ook zo een partijbeest was, plaatste hij zichzelf graag met zijn familie linksonder op het tafereeltje.
Om de vier jaar zijn het in Schelle, houd u vast - nu komt het, Scheve Toren Feesten (origineel he) in Schelle. Vorig jaar hebben we ze mogen meemaken. Een tent aan de kerk, een bezoekje van Inge Vervotten, rijstpap, een kermisje, wat kraampjes en een paar vuurwerkpijlen. Zou het nu niet mooi zijn dat al de Schellenaren de kans zouden krijgen, al was het maar voor 1 dag, om in hun eigen dorp een werk mogen bezichtigen dat dag op dag vierhonderd jaar geleden op doek in gezet? Wie anders heeft meer recht op de verjaardag van dit werk dan de Schellenaren zelf?

warme maandag

Stralend weer dus naar zee: Oostende
Spelen op het strand, ijsjes eten, lezen, pootje baden, op een bankje ziten, mensen kijken, tukje doen, lekker zonnen, niks doen.

heee hheee ga je mee .... breng maar je familie en je vrienden mee we gaan naar knokkeheistdepanneoostendedehaan gek is wie naar spanje wil gaan

doping

Lisa en Santi werden zondag gedoopt. In de meeste gevallen gebeurt dit een paar weken na de geboorte. Bij ons dus niet. De oudste is er 8 en de jongste 5.
Met als gevolg dat ze hun doopsel bewust hebben meegemaakt.
Voor Lisa was dit een nieuw avontuur, een show waar zij de hoofdrol mocht spelen. Santi keek naar deze gebeurtenis eerder angstvallig uit.
- "Welke dag zijn we vandaag, mama?"
- "We zijn vandaag zondag"
Een dubbel gevoel voor hem want hij mocht vandaag computerspelletjes spelen (enkel woensdag en zondag toegestaan ten huize Daems-Moons) maar zijn haar zou ook door een vreemde man in een kerk gewassen worden.
Guy had em dit deze week telefonisch wijsgemaakt. En omdat hij een hemelse schrik heeft van nat water op zijn hoofd was hij er helemaal niet gerust in.

een park, een bankje, een ukelele en een virtuoos

James Brown leeft

Phara

Ga naar het interview in 'Alaska' van vorige zondag: hier beluisteren

kvraagetaan deel 4

voerdes was er niks
we mochten niks mor dejen alles urbanus was nen held ons pa diejen oj nog haar en we telden al ons geld veur de kermisshowen in de boksauto’s outrun in plaats van onze commodore
er waren geen cd’s geen mp3’s alleen mor wa cassetjes en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes het was zo simpel ammaalzo simpel ammaalzo simpel as ik vraag het aan

De platen van Urbanus hebben we thuis grijs gedraaid. Mijn broer en ik lipten hele teksten mee en toch schoten we elke keer bij de pointe in de lach. Wat Urbanus toen deed kan je een beetje met TV Touché vergelijken, steengoed en ver zijn tijd vooruit.

De eerste computer die ik in levende lijve zag was bij mijne maat Kris. Hij had een Amstrad Schneider 646 gekregen met een cassettedeck om je informatie op een cassette op te slaan. Revolutionair. We organiseerden tijdens die zomervakantie onder vriendjes 'De Olympische Spelen'. De puntentelling en het klassement werden proper door Kris op zijn computer bijgehouden. Geweldig.

Alleen maar wat cassetjes .. Wel ik had er tamelijk veel hoor, nam alles op van de top 30 en inventariseerde het proper in een schriftje. Toen moest je nog hard werken om je favoriete muziek te 'bezitten'. Ik kende iemand die wel 1000 cassetje in zijn collectie had steken. Al zijn vrije tijd ging naar de pauze-play-record-knop. Wat zou hij vandaag met zijn voorraad gedaan hebben en had hij toen geweten dat je vandaag op ééntweedrie al de muziek voor handen kan hebben kon hij drie vreemde talen rijker zijn.


De scene uit 'Flodder' met Bert Andre en Tatjana Simic - "buurman wat doet u nu" stond destijds op het netvlies van al mijn kameraadjes voor eeuwig geprent. En wat een geluk dat de rewindknop bestond. Rewindplayrewindplay uren en uren. Noem het puberaal, het blijft puur jeugdsentiment.

kvraagetaan deel 3

Er was nog gene gsm, gene vtm En niemand die Hannibal of Murdock wilde zen
Rons honeymoon, Karolientje, Merlina met de parafix

De Fixkes vergaten nog: Tip Top, de Kat (met coole Rik Andries die eigenlijk een over een Brabants trekpaard getilde tweederangsacteur was met een dikke nek), Het zwaard van Ardoewaan, Hitring, Chips (Poncherello maar lachen achter zijn stuurke en geen één vliegje op zijn blinkende bijters) , Mork & Mindy (nanunanu, het heeft me 4 jaar geduurd vooraleer ik de begroeting kon doen) , Arnold (wadjoetokkinaboutwillis), de Ted De Braakschow (miauw miauw miauw miauw miauw ..), de ongeëvenaarde Willem Ruys (er is een groot gapend gat na zijn dood - en Pierre, wat hebben ze gewonnen), de Opkopers (waarom herhalen ze dit niet ipv al die rommel wat er nu verschijnt) , De Dukes of Hazard (piekoepiekoecoltrane), Top Pop (met het showballet van Penny de Jaeger - mm die pakskes, dat haar mmmm), Nightrider (praten tegen een horloge- cooool) , Battlestar Galactica ( ik was altijd Apollo) , Fame (enkel Lori Singer en Debby Allen hebben nog iets na de serie met hun leven gedaan. Vorig jaar ging de BBC een kijkje nemen bij de sterren van toen. Leroy was een aan wal geraakte drugsverslaafde geworden met een buik en bijna kaal !!! Weer een illusie minder. Zie zeker naar het filmpje) , de zevensprong (spannendste kinderserie aller tijden, vooral als de meester aan de zevensprong staat en in de dichte mist met een bangelijk achtergrondmuziekje een keuze moest maken - om in uw broek te doen), Family Ties (met mijnen held uit Back to the Future, Michael J Fox), de film van Ome Willem (Ome Willem, ik moet plasse) , Blue thunder, He Man (aaaaaaaaaiiii eeeeeeemmmm thee poooooOOOOOOWWWEEERRRRRRR), Veronica op woensdag namiddag, Veronica komt naar je toe deze zomer (Jeroen Van Inkel kwam zelfs naar de feesttent tijdens de lichtfeesten in Reet plaatjes draaien, Miami Vice (die jasjes !!) ...

kvraagetaan deel 2

Drie keer durve was doen, Maskes plage, liefde vrage
En al wa ge zegt da waarde zelf, me a broek in den helft.
Et was zo simpel allemaal, zo simpel allemaal, zo simpel als ik vraag et aan Kvraagetaan

Ik heb tot mijn 12 op een jongensschool gezeten. Onze dagen vulden we met voetbal, vechten, vallen, vieren. Kussen en meisjes was een ander universum far far away. En eigelijk niet interessant. De Wim en de Johan hadden zussen. Ik niet, ik had een broer en mijn vader was kapper, herenkapper! De enige vrouwen die bij ons over de vloer kwamen waren, buiten ons ma natuurlijk, mijn tantes en mijn grootmoeders. Ook een tienjarige kan met deze gegevens moeilijk een deftig geile fantasie losweken. Noppes dus.
Er kwam pas verandering tijdens onze voorbereiding op HET HEILIG VORMSEL, maw de catachesetijd.
Eén keer per maand terroriseerden we samen met zeven klasgenoten de familie Hauchecorne tijdens onze maandelijkse wijze lessen uit de bijbel. De Hauchecornes waren zonder twijfel het meest gelovige, rechtschapen, vredelievende, lieve gezinnetje dat ik ooit ben tegengekomen. De vroomheid zeek er van de voordeur over den dorpel af. Jaren lang heb ik me afgevraagd hoe zij aan drie dochters zijn geraakt. Die lieve, lieve, lieve, lieve, lieve mensen ontvingen ons dus elke derde goede vrijdagavond van de maand. Met alle beste bedoelingen gingen zij ons de wonderlijke verhalen van Jezus en zijn Apostelen debiteren. Hun bedoeling was om er een avondje genietend bidden van te maken. Het mocht niet zijn want de H's hadden één heel groot probleem. Het groepje telde 10 kinderen. 7 jongens (wij dus) en ... 3 meisjes. Wij waren het onszelf dus verplicht om op te vallen. En de enige manier die we konden verzinnen was het gezinnetje een heel jaar lang het bloed van onder hun nagels te kloten. Elke maand gaven we onszelf één opdracht. Diegene die het die avond durfde om de grens van het ontoelaatbare te bereiken ... was gewonnen, was 'den durver van de maand'.
Arme Hauchecornes. De ene vrijdag hing er op het einde van de sessie geen één kalenderblaadje en behangpapiertje in het wc'tje, de andere avond kwamen we in zwembroek en nog een andere vrijdag haalden de etters, bij de openingszin van vader Hauchecorne dat we vanavond es flink gingen werken, al het gereedschap boven dat we thuis uit de werkschuur konden verzamelen. De hele eetkamertafel was na die ambitieuse aanzet in minder dan vier seconden bezaaid met hamers, beitels, zagen, moeren, schroevendraaiers, nagels en trektangen. Kris haalde zelfs een soldeerbout boven. Hij werd door ons allen die avond als 'den durver' van de maand verkozen. Moeder Hauchecorne, die we de eerste maanden nooit hebben gezien, kwam op een onverwacht moment vuurrood uit de keuken en prevelde aan haar man de gevleugelde woorden: "Als die klheidense rotzakskes nog verder met uw kloten spelen, stamp ze dan godverdomme buiten" waarop Kurt, de bloedbroeder naast mij, adrem "maar ik wil helemaal niet met uw man zijn kloten spelen mevrouw" repliceerde.
En dit alles en enkel en alleen om bij die drie wichtjes een vorm van respect te verdienen waarmee ze ons ooit de hemel zouden schenken.
Het werd nooit wat hoor. Ik was wel wat verliefd op Kristinneke maar ja wie was ik.
Ik was de zoon van de coiffeur die alles toch te weten komt. Ik kon dus niet anders dan me zo veel mogelijk gedeisd te houden, laat staan een lief te hebben !!!

Ik heb trouwens nooit begrepen wat dat wilde zeggen, 'ik vraag het aan'. Wat werd er aangevraagd? Aan wat hing een vraag? En als je dan "ok" had geantwoord, wat was je dan????
Den goedgekeurde aangevraagde?

kvraagetaan deel 1

Een paar weken geleden zei Stijn me dat hij dat liedje, kvraagetaan, van de Fixkes zo goed vond.
Hij is de enige niet. Het nummer wordt bijna elke dag op radio 1 en andere zenders gedraaid. Het is al een paar weken het meest gedownloade nummer op Itunes.
Waarom? Omdat het zo herkenbaar is en omdat iedereen er nostalgisch van wordt.

Mag kik binne mag kik binne om een lieke te beginne
Over de dinges die kik mij allemaal herinner
Veel liekes zongen we niet. We hoorden wel de engelstalige hits op de radio maar het nazingen was onmogelijk. Behalve toen de rubensiaanse Vanessa haar hitje scoorde met "jeupsaitdaunenissidozzimeiki jeupsaitdaunenizzidozookee ..."
Wij zaten altijd bij de vriendjes thuis. Vooraf geplande afspraken onder de ouders werden niet gemaakt. Was er niemands thuis dan was er in de buurt wel een ander vriendje die op zijn kamer zat te spelen met een modelvliegtuigje. Verjaardagsfeestjes. Nu moet je bijna een ceremoniemeester inschakelen om de bengels te plezieren. Was toen wel anders. Op de dag zelf vroeg je aan de ene en de andere of hij zin had om te komen feesten. Singeltjes draaien (ik zie mijn klasgenootje Dirk nog totaal uit zijn dak in onze living springen op 'Can you feel it' van the Jacksons) , gezelschapspelletje spelen, gekregen Jommekes lezen, moeder bakte een pannenkoek en iedereen vertrok zelf om 5 uur naar huis. Geen ouders aan de deur. Geen overrompelingen. Amper een budget.


Uit de goeien ouwen tijd, van rekenen en vlijt.
Van leven zonder zorgen, ambitie of spijt.
Rekenen en vlijt. Gekruiste armpjes in de klas, braaf rechtop zitten, ja meester nee meester, meer was er niet nodig om er voor vlijt door te zijn.
Een van de meesters had een vernuftig systeem ontworpen: Een groot bord waarop de naam van elke leerling kleefde met achter elke naam tien nageltjes waar een 'vlijtkaartje' kon hangen. Elk rappport begon iedereen met vijf kaartjes. Het was ieder voor zich, om ter meeste kaartjes. De stand konden de dagelijks perfect raadplegen. De spanning was te sniden toen de meester naar het bord ging om er hier en daar een kaartje aan toe te voegen of weg te nemem.
Meestal mocht je dat zelf voor je eigen naam doen. "Daems, ga naar het bord en hang er maar een kaartje bij". Je hebt in elke klas altijd ene die het zwarte schaap was. Bij ons was dat 'de Steven'. "Steven, ga naar het bord en hang er ... voor den Hellemans, den Dierckx en de Saey een kaartje bij." Als een leraar dit nu doet moet hij voor een commissie verschijnen of dagen Steventjes ouders hem voor de rechter.

Heelder dage gaan shotte. Voor den donkere thuis. Alleen maar wa ravotte.
Het school, daar kwam niks van in huis
Letterlijk heelder dagen gaan shotte. Om 4u30 thuis van 't school en als het tot 7 uur licht bleef kon je ons elke dag op het pleintje naast de kerk zien shotte. Doelen werden van hoopjes kledingstukken gemaakt. Onderling werd afgesproken wie wie was. De ene was Sepp Maier, de ander Kevin Keegan en nog een andere Franz Beckenbauer. Op sommige avonden in de week kon je ons 4 tegen 4 spelen zien spelen, met reservespelers en al. Vanuit de keuken riep ons ma ons om binnen te komen. Was meestal om ineens te gaan slapen.
Vandaag zie ik geen jongens meer op pleintjes voetballen. Of toch wel. Elke maandagavond doe ik Lisa naar de Flamencoles in Borgerhout. Op het pleintje in de buurt toonden deze week een twintigtal marokaanse balkunstenaars hun truukjes. Het Belgisch voetbal is barslecht omdat het straatvoetbal volledig verdwenen is. Binnen 10 jaar speelt het Belgisch elftal (als België nog bestaat tenminste) misschien nog es mee in een internationaal toernooi. Wedden dat de meeste spelers van Marokkaanse of Turkse afkomst zullen zijn. We zullen dan pas terug een kans maken om van Azerbeidjan of Egypte te winnen.

Wordt vervolgd ...

Peter

Na het etentje met ouders en broer en de pannenkoekenslag met de rest van de familie reden we gisteren namiddag in de derde en laatste etappe van Santi's verjaardagperiode, het feestje met de klasgenootjes. Bij gebrek aan dichter,beter,handiger kozen we dit jaar voor de binnenspeeltuin in Kontich. We waren niet de enige die een gebrek aan inspiratie hadden. ACHT verjaardagsfeestjes zouden tussen half2 en 5 in dit speelhol gehouden worden. (tel eventjes mee: acht feestjes aan gemiddeld 7 kindjes per feestje aan minstens 2 dagen per week aan 52 weken aan 10€/kind + extra drankjes, snacks en borrelhapjes voor de ouders = big business)
De binnenspeeltuin in Kontich: een fabriek. 1 grote hal met een parking voor 10 auto's (veel en veel te klein dus), een bar, lange en ronde tafels, stoelen, wc en 1 gigantisch web van netten, kussens, ballen, trampolines en matten die menig val en schok moeten breken.
Dit pretpark is in een straal van 15 km bij scholen en ouders bekend als dé oplossing om het grut 3 uur lang te laten zweten en is dan ook een ontmoetingsplaats voor vaders die andere vaders lang niet meer gezien hebben.
Peter is zo een vader. Naast klaskameraadje was hij ook van mijn 7e tot mijn 16e onze vaste keeper in de voetbalploeg. Maar dat is al lang geleden.
Ons kort gesprek begint zoals altijd, bij iedereen en overal beleefd, aftastend, no nonsens. De vragen en antwoorden liggen op een zelfde lijn.
Hoe gaat het er mee? Lang geleden he? Waar is den tijd. Ben je hier ook voor je kinderen? Hoe oud zijn ze? Druk he? En wat een lawaai!! Wat doe jij nu?(Peter is slager)? Einde eerste ronde.

Maar dan vertelt hij over het komend weekend. Zijn zus trouwt. Ja leuk, maar het is een beetje omdat het moet, ... omdat het nu vlug moet. Moeder is ziek. Botkanker. Vorig zomer had ze overal pijn en moest ze veel hoesten. Dokters zeiden dat het een longontsteking was en de stekende pijn in de ribben kwam van het almaar hoesten. Het verdict was keihard. Nog 3 tot 6 maanden. Daarom nu, snel het feest. Dan kan ze het nog meemaken. Maar wat daarna en wat moet hij zijn kinderen antwoorden op hun vraag wanneer oma terug beter wordt en met hen kan spelen? Peter vertelt dit allemaal in één lange uitgerekte zin, alsof hij dit elke dag doet.

"Er komt een harde tijd aan, Jordi. We werken keihard in de zaak en alles flitst aan ons voorbij. Elke dag moet ik vriendelijk glimlachen naar klanten die het de gewoonste zaak vinden om me in mijn eigen zaak arrogant te commanderen alsof ik hun slaafje ben en die me uitlachen als ik hen een klantenkaart wil aanbieden. En dat verplicht glimlachen, vriendelijk zijn wordt me soms te veel. .......... Soms wens ik dat ik terug in het doel stond met jullie rennend voor me, en ik die niets anders moet doen dan de netten schoon houden terwijl al onze ouders en grootouders met mijn papa en mijn mama ons toejuichen. Soms wil ik niets moeten. Gewoon bij jullie zijn. Maar dat is zo ver weg. Het lijkt wel alsof het niets meer dan een droom was...........geniet van je ouders zo lang je ze hebt !!! Het klinkt cliché maar ik kan je niets beters zeggen"

carsgekte

'Cars' is een hit. Elke jongen tussen 5 en 10 jaar heeft een autootje van de laatste pixarprent in zijn collectie. Nadat 'Cars' op dvd kwam sloeg de nationale gekte aan en is momenteel niets meer van 'Cars' in de speelgoedzaak te vinden. Of toch zeker geen autootjes. Bliksem McQueen, Takel, Sergeant, Sally, Dock, Fillmore, Lizzie, Luigi, Pitstop, ... Alle autootjes zijn weg en het duurt nog een paar weken voor er weer een nieuwe collectie binnenkomt. Een goudmijntje dus.
En dat is een klein probleem voor mijn broer en de rest van de familie die op Santi zijn 5e verjaardag kost-wat-kost iets van Cars wilde geven.
Dus heeft onze jongste vandaag een hoeslaken van 'Cars', een viewmaster van 'Cars' en botsballetjes van 'Cars' gekregen. Een brooddoos, rugzakje, kaftjes, schriftjes, tandpasta had hij al. Nu zal je misschien denken dat die autootjes een bevlieging zijn. Niets is minder waar. Uren speelt hij er mee, bootst de verhaallijn probleemloos na (de film heeft hij al makkelijk twintig keer gezien) en begint het taaltje over te nemen. "Hey papa, kijk naar mij .. ptsitsjoem".
Mijn broer is zo benieuwd dat hij de dvd EVENTJES VOOR 1 AVOND mocht lenen. Kan dus best zijn dat er vanaf morgen bij kapsalon Daems enkel met Bliksemschaartjes, dockammen en sallydrogers wordt gewerkt.

fc barcelona nv

Sinds voorjaar 2003 stemde fc Barcelona een nieuwe voorzitter. Juan Laporta, dertiger, advocaat, succesvul (dus vermogend) en charismatisch. Een cameraploeg volgt Laporta de eerste maanden van zijn ambtstermijn op de voet. Deze film moest een antwoord geven op de vragen hoe hij de club, die in een crisis beland was door schulden en geen resultaten op het veld, ging aanpakken en wat het resultaat ging worden.

Voor mij was dit natuurlijk genieten. Alleen al omdat vanaf de eerste moment van de reportage enkel Catalaans gesproken werd. Maar ook om het volgende:
- Het bestuur zijn dertigers. Rijk geworden dankzij de dotcom-sector. Dus geen stijve, saaie gepensioneerden.
- Om in het bestuur van de club te mogen zetelen moest eerst een bijdrage van een ton betaald worden. Al de bestuursleden ontvangen geen inkomen. Het moest voor elk bestuurslid een eer zijn Barca er terug bovenop te helpen. Natuurlijk kregen ze door deze aanpak zo veel media-aandacht dat dit weer commercieel interessant was voor hun eigen bedrijven.
- Het ganse interieur werd herbouwd. Een dikke streep over het verleden. Geen bombastische bureaus, restaurants en vergaderzalen maar het interieur van een vers opgestart advocatenkantoor.
- Laporta wil Beckham. Beckham kiest voor Real. Dan moet Ronaldinho maar komen. Een geniale aankoop. We zijn er bij wanneer het contract wordt getekend.
- Vanaf de start van het seizoen tot januari verliest Barca keer op keer en zakken ze verderweg naar de middenmoot van de rangschikking. Barca staat tegen januari op een 11e plaats van de rangschikking. 11 plaatsen achter aartsrivaal Real Madrid. Na elk eindsignaal zie je Laporta en zijn medewerkers bleek wegtrekken. Je kan vergaderen, doelstellingen maken, commerciële ideeën uitwerken, creatief zijn zo veel je wilt. Het enige wat telt is het resultaat van de ploeg.
- Laporta krijgt dreigbrieven. Zijn huis wordt beklad. Zijn familie wordt bedreigd. Hij krijgt zelfs een pak rammel van een paar leden van de harde kern die het niet kunnen verkroppen dat hij niet met hen wil praten. De vorige president deed dit wel. Er zijn zelfs complottheorieën dat ex bestuursleden door deze praktijken het huidige bestuur zodanig wil demoraliseren dat ze zouden opstappen zodat het vroegere bewind terug kan aantreden.
- Fans schreeuwen bij zijn auto om het ontslag van Rijkaard. Laporta vraagt om geduld. Het komt wel goed. Het komt wel goed. Maar de club incasseert het ene doelpunt na het andere.
- Bij overmaat van ramp wint Real op het veld van Barca met 0-2. De voorzitters van de koninklijke lachen smalend.
- Het bestuur gaat in een dorpje in het Catalaanse binnenland vergaderen. De kinderen van het plaatselijk schooltje zingen het clublied. Sommige bestuursleden zijn misnoegd omdat ze zich een nummer voelen, omdat ze minder media-aandacht krijgen dan de vaste clan rond Laporta.
- Maar dan komt de 3 week van januari en Barca begint te winnen. De ene wedstrijd na de andere. 17 wedstrijden op rij. Op het veld van Real wint Barca met 1-2. Barca eindigt op de 2e plaats (Real 4e!!) en mag naar de Champions League.
- Iedereen is blij. De verkoopcijfers zijn beter dan het vorige jaar. Er zijn meer dan 1 miljoen leden. Toch is Laporta teleurgesteld. Het kon beter. (en het wordt ook veel beter: het jaar nadien speelt Barca kampioen, 2 jaar nadien winnen ze in Parijs de Champions League van Arsenal)
- Een schitterend moment. Laporta staat met een vijftal vrienden op de tribune van het Nou Camp en zegt dat hij zin heeft om iets te doen: Hij roept hij volle borst BARCA tot zijn stem er van overslaat.

De taal, de muziek, de passie, de beelden van Barcelona, de sfeer. Het was alsof ik het allemaal zelf meemaakte. Ik wandelde mee op placa Catalunya, via de ramblas naar de oude haven om er om 11u 's avonds nog van een vispannetje met een goed glas wijn te genieten.
En geef toe, president zijn barca spreekt toch meer tot de verbeelding dan voorzitter van Westerlo.