planes, trains & automobiles

De laatste twee weken verschijnt er op de Vlaamschen televisie tussen het oneindige niets tijdens de braakverwekkende reclameblokken een tenenkrommend clipje voor (ik dacht) een koekje. Zelfs mijn jongste waarvoor de reclameblokken nog een wereldje apart is en nog vermakelijk kan zijn (slik) vindt dit 'stom'.
Het betreft een scene in een auto tijdens een familieuitstapje van of naar één of ander pretpark waarin de vader achter zijn stuur met zijn jas verstrikt geraakt aan een deurklep en een zetelbeugel (of zoiets). De man rijdt handenloos verder. Vrouwmens murmelt het eerste akkoord van het reclameliedje gevolgd door het klaarwakkere frisgeschoren broer-zus koppel die papa er op attent maken dat blablablabla..

Dit is erg. Niet alleen omdat de kwaliteit van deze 30 seconden je je eten uit je gezicht doet vallen maar vooral omdat het enige wat in dit clipje een fris idee zou kunnen zijn geweest, nl de bestuurder die gekneld uit achter stuur zit, volledig en schandelijk gepikt is uit Planes, trains & automobiles. Reclamebureau wist niet beter wat doen zeker. "He mannen. Laten we nog es een filmpje verkrachten. Wat dachten jullie van ééntje uit de jaren 80. Dat is nog voor onzen tijd. We kunnen dus niemand kwaad doen."

En dit brengt me vlotjes bij een film waarvan ik 20 (twintig! t w i n t i g!) jaar later nog steeds met veel genoegen en tot melancholisch grenzende nostalgie kan genieten.

Planes, trains en automobiles hoort eigenlijk mee in het rijtje naast The Three Amigo's, she's having a baby, Dirty Rotten Scoundrels en My Uncle Buck. Films die niet gemaakt zijn om een oscar te halen maar puur zijn ingeblikt om ons eventjes te amuseren met een flinterdun moraaltje op het eind.
Toevallig of niet maar in de meeste van die films komen twee namen terug. Steve Martin en John Candy.
Goeie maat van mij zei me es dat je een topacteur kan herkennen als hij in een komische film blijft rechtop staan. Als dat zo is verdienen Martin en Candy een schouw vol oscars. Voor Candy is het inmiddels een beetje te laat, voor Martin zou dit nog moeten lukken.

Geniet mee van een paar overgetelijke scenes uit Planes, Trains & automobiles.
De bewuste scene met de jas en het stuur heb ik niet teruggevonden. Maar de andere zijn van een planetaire schoonheid.
- Zie hoe Neil Page uit pure frustratie Dell Griffith uitscheldt.
- De ochtendscene, in my baby's arms. (het kusje, de timing!) Jongens jongens. Bleiten van het lachen.
- De redneck
- de ongekuiste fuckin' scene. Met aan de balie Edie McClurg. Zij was in Ferris Bueller de onvergetelijke directiesecretaresse Grace die in haar haarcoupe verdwaalde potloodjes terugvond. Ze verwijst er heel eventjes naar. Trailer van Ferris.
- Moraaltje op het eind. Amerikaans, typische Hughes, heel jaren tachtig (eighties: ik mis je zo ik mis je meer en meer) maar Steve Martin en vooral John Candy spelen de pannen van het dak. Let op Candy!