kvraagetaan deel 2

Drie keer durve was doen, Maskes plage, liefde vrage
En al wa ge zegt da waarde zelf, me a broek in den helft.
Et was zo simpel allemaal, zo simpel allemaal, zo simpel als ik vraag et aan Kvraagetaan

Ik heb tot mijn 12 op een jongensschool gezeten. Onze dagen vulden we met voetbal, vechten, vallen, vieren. Kussen en meisjes was een ander universum far far away. En eigelijk niet interessant. De Wim en de Johan hadden zussen. Ik niet, ik had een broer en mijn vader was kapper, herenkapper! De enige vrouwen die bij ons over de vloer kwamen waren, buiten ons ma natuurlijk, mijn tantes en mijn grootmoeders. Ook een tienjarige kan met deze gegevens moeilijk een deftig geile fantasie losweken. Noppes dus.
Er kwam pas verandering tijdens onze voorbereiding op HET HEILIG VORMSEL, maw de catachesetijd.
Eén keer per maand terroriseerden we samen met zeven klasgenoten de familie Hauchecorne tijdens onze maandelijkse wijze lessen uit de bijbel. De Hauchecornes waren zonder twijfel het meest gelovige, rechtschapen, vredelievende, lieve gezinnetje dat ik ooit ben tegengekomen. De vroomheid zeek er van de voordeur over den dorpel af. Jaren lang heb ik me afgevraagd hoe zij aan drie dochters zijn geraakt. Die lieve, lieve, lieve, lieve, lieve mensen ontvingen ons dus elke derde goede vrijdagavond van de maand. Met alle beste bedoelingen gingen zij ons de wonderlijke verhalen van Jezus en zijn Apostelen debiteren. Hun bedoeling was om er een avondje genietend bidden van te maken. Het mocht niet zijn want de H's hadden één heel groot probleem. Het groepje telde 10 kinderen. 7 jongens (wij dus) en ... 3 meisjes. Wij waren het onszelf dus verplicht om op te vallen. En de enige manier die we konden verzinnen was het gezinnetje een heel jaar lang het bloed van onder hun nagels te kloten. Elke maand gaven we onszelf één opdracht. Diegene die het die avond durfde om de grens van het ontoelaatbare te bereiken ... was gewonnen, was 'den durver van de maand'.
Arme Hauchecornes. De ene vrijdag hing er op het einde van de sessie geen één kalenderblaadje en behangpapiertje in het wc'tje, de andere avond kwamen we in zwembroek en nog een andere vrijdag haalden de etters, bij de openingszin van vader Hauchecorne dat we vanavond es flink gingen werken, al het gereedschap boven dat we thuis uit de werkschuur konden verzamelen. De hele eetkamertafel was na die ambitieuse aanzet in minder dan vier seconden bezaaid met hamers, beitels, zagen, moeren, schroevendraaiers, nagels en trektangen. Kris haalde zelfs een soldeerbout boven. Hij werd door ons allen die avond als 'den durver' van de maand verkozen. Moeder Hauchecorne, die we de eerste maanden nooit hebben gezien, kwam op een onverwacht moment vuurrood uit de keuken en prevelde aan haar man de gevleugelde woorden: "Als die klheidense rotzakskes nog verder met uw kloten spelen, stamp ze dan godverdomme buiten" waarop Kurt, de bloedbroeder naast mij, adrem "maar ik wil helemaal niet met uw man zijn kloten spelen mevrouw" repliceerde.
En dit alles en enkel en alleen om bij die drie wichtjes een vorm van respect te verdienen waarmee ze ons ooit de hemel zouden schenken.
Het werd nooit wat hoor. Ik was wel wat verliefd op Kristinneke maar ja wie was ik.
Ik was de zoon van de coiffeur die alles toch te weten komt. Ik kon dus niet anders dan me zo veel mogelijk gedeisd te houden, laat staan een lief te hebben !!!

Ik heb trouwens nooit begrepen wat dat wilde zeggen, 'ik vraag het aan'. Wat werd er aangevraagd? Aan wat hing een vraag? En als je dan "ok" had geantwoord, wat was je dan????
Den goedgekeurde aangevraagde?