Peter

Na het etentje met ouders en broer en de pannenkoekenslag met de rest van de familie reden we gisteren namiddag in de derde en laatste etappe van Santi's verjaardagperiode, het feestje met de klasgenootjes. Bij gebrek aan dichter,beter,handiger kozen we dit jaar voor de binnenspeeltuin in Kontich. We waren niet de enige die een gebrek aan inspiratie hadden. ACHT verjaardagsfeestjes zouden tussen half2 en 5 in dit speelhol gehouden worden. (tel eventjes mee: acht feestjes aan gemiddeld 7 kindjes per feestje aan minstens 2 dagen per week aan 52 weken aan 10€/kind + extra drankjes, snacks en borrelhapjes voor de ouders = big business)
De binnenspeeltuin in Kontich: een fabriek. 1 grote hal met een parking voor 10 auto's (veel en veel te klein dus), een bar, lange en ronde tafels, stoelen, wc en 1 gigantisch web van netten, kussens, ballen, trampolines en matten die menig val en schok moeten breken.
Dit pretpark is in een straal van 15 km bij scholen en ouders bekend als dé oplossing om het grut 3 uur lang te laten zweten en is dan ook een ontmoetingsplaats voor vaders die andere vaders lang niet meer gezien hebben.
Peter is zo een vader. Naast klaskameraadje was hij ook van mijn 7e tot mijn 16e onze vaste keeper in de voetbalploeg. Maar dat is al lang geleden.
Ons kort gesprek begint zoals altijd, bij iedereen en overal beleefd, aftastend, no nonsens. De vragen en antwoorden liggen op een zelfde lijn.
Hoe gaat het er mee? Lang geleden he? Waar is den tijd. Ben je hier ook voor je kinderen? Hoe oud zijn ze? Druk he? En wat een lawaai!! Wat doe jij nu?(Peter is slager)? Einde eerste ronde.

Maar dan vertelt hij over het komend weekend. Zijn zus trouwt. Ja leuk, maar het is een beetje omdat het moet, ... omdat het nu vlug moet. Moeder is ziek. Botkanker. Vorig zomer had ze overal pijn en moest ze veel hoesten. Dokters zeiden dat het een longontsteking was en de stekende pijn in de ribben kwam van het almaar hoesten. Het verdict was keihard. Nog 3 tot 6 maanden. Daarom nu, snel het feest. Dan kan ze het nog meemaken. Maar wat daarna en wat moet hij zijn kinderen antwoorden op hun vraag wanneer oma terug beter wordt en met hen kan spelen? Peter vertelt dit allemaal in één lange uitgerekte zin, alsof hij dit elke dag doet.

"Er komt een harde tijd aan, Jordi. We werken keihard in de zaak en alles flitst aan ons voorbij. Elke dag moet ik vriendelijk glimlachen naar klanten die het de gewoonste zaak vinden om me in mijn eigen zaak arrogant te commanderen alsof ik hun slaafje ben en die me uitlachen als ik hen een klantenkaart wil aanbieden. En dat verplicht glimlachen, vriendelijk zijn wordt me soms te veel. .......... Soms wens ik dat ik terug in het doel stond met jullie rennend voor me, en ik die niets anders moet doen dan de netten schoon houden terwijl al onze ouders en grootouders met mijn papa en mijn mama ons toejuichen. Soms wil ik niets moeten. Gewoon bij jullie zijn. Maar dat is zo ver weg. Het lijkt wel alsof het niets meer dan een droom was...........geniet van je ouders zo lang je ze hebt !!! Het klinkt cliché maar ik kan je niets beters zeggen"