we mochten niks mor dejen alles urbanus was nen held ons pa diejen oj nog haar en we telden al ons geld veur de kermisshowen in de boksauto’s outrun in plaats van onze commodore
er waren geen cd’s geen mp3’s alleen mor wa cassetjes en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes het was zo simpel ammaalzo simpel ammaalzo simpel as ik vraag het aan
De platen van Urbanus hebben we thuis grijs gedraaid. Mijn broer en ik lipten hele teksten mee en toch schoten we elke keer bij de pointe in de lach. Wat Urbanus toen deed kan je een beetje met TV Touché vergelijken, steengoed en ver zijn tijd vooruit.
De eerste computer die ik in levende lijve zag was bij mijne maat Kris. Hij had een Amstrad Schneider 646 gekregen met een cassettedeck om je informatie op een cassette op te slaan. Revolutionair. We organiseerden tijdens die zomervakantie onder vriendjes 'De Olympische Spelen'. De puntentelling en het klassement werden proper door Kris op zijn computer bijgehouden. Geweldig.
Alleen maar wat cassetjes .. Wel ik had er tamelijk veel hoor, nam alles op van de top 30 en inventariseerde het proper in een schriftje. Toen moest je nog hard werken om je favoriete muziek te 'bezitten'. Ik kende iemand die wel 1000 cassetje in zijn collectie had steken. Al zijn vrije tijd ging naar de pauze-play-record-knop. Wat zou hij vandaag met zijn voorraad gedaan hebben en had hij toen geweten dat je vandaag op ééntweedrie al de muziek voor handen kan hebben kon hij drie vreemde talen rijker zijn.
De scene uit 'Flodder' met Bert Andre en Tatjana Simic - "buurman wat doet u nu" stond destijds op het netvlies van al mijn kameraadjes voor eeuwig geprent. En wat een geluk dat de rewindknop bestond. Rewindplayrewindplay uren en uren. Noem het puberaal, het blijft puur jeugdsentiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten