Bij nonkel Ivan

Nonkel Ivan woont in een prachtige hoeve naast de Schelde in het idyllische Gavere.
In dit huis hebben eens een vader, een moeder en een kroost van 13 kinderen de taken, de tafel en de dagen verdeeld.
Eén van die bengels is nu mijn eigenste schoonmoeder die haar broer eens per week een handje komt toesteken. Dat ze het eigenlijk ook voor zichzelf doet zegt ze enkel in en onbewaakt moment hardop. Want een bezoekje bij nonkel Ivan is altijd een beetje congé.
De hoeve ligt verdoken achter een smalle doorgang in een doodgewone straat waar de Johnny's tussen twee verkeersdrempels al te graag optrekken. 20 jaar geleden waren Johnny's ventjes met nekmatjes en een Matra. Vandaag zijn het dezelde pummels die ondertussen de weg naar de kapper en de bmw-garage op -en aftrekkend gevonden hebben.
Maar vanaf het moment dat je het tuinpoortje achter je hebt vergrendeld kom je in een wereld waar de tijd 30 jaar heeft stil gestaan. Gsm, laptop, playstation, fax raken in de war. Alles valt vanzelf uit. Dit is een huis waar Elvis nog steeds de held van de dag is. In de aparte biljartkamer hangen de posters van de King aan de muur en steken de elpees mooi gerangschikt in de kast. Van de biljartkamer ga je over de eerste woonkamer, die eigenlijk enkel maar op 1 januari echt dienst doet, via de groezelige met groen velouren sofa's geïnstalleerde televisiekamer naar het episch centrum van het huis, de keuken die dan weer een 5*zicht geeft op een schitterende tuin die van vader op zoon verzorgd en gekoesterd werd. Een tuinarchitect krijgt hier geen kans om deze oase te verkloten met paadjes, perkjes, twaalf verschillende grassoorten (12 verschillende grassoorten? Nonkel Ivan komt niet meer bij van het lachen. Voor hem is gras gras en enkel goed om de bieste te voe-e-en) en standbeeldjes van waaruit de bek van een snoek een fonteintje spuit.

Nonkel Ivan. Ne rustige mens. Glimlacht de hele tijd. Maakt zich geen zorgen. Want hij heeft alles. Tijd, een hond, een tuin, een huis. Thats it. Nonkel Ivan is nooit getrouwd. Aan schoon volk geen gebrek. Op elke vinger één, als hij wou. Maar hij wou niet. De rust van Nonkel Ivan wordt enkel gecompenseerd door de spurtende hond 'Tomke' die totaal over de rooie gaat als hij mij naar een frisbee ziet grijpen.
Ook de taal is hier anders. Hier wordt Gavers gesproken, meneer. Een taal die ik amper onder de knie krijg. Ik weet nog toen ik de eerste keer met Annick op nieuwjaarsbezoek ging bij pepe, de nonkels en de tantes uit Gavere dat ik de hele tijd beamend knikte en deed alsof ik hen begreep. Er werd gelachen, gedronken, gegeten en verhalen verteld. Ik begreep er alleen geen snars van. Dus zo snel mogelijk met iedereen en praatje maken, genoeg drinken en een goed gesprek hebben met pepe. Een gesprek met pepe was eenvoudig. We keken in mekaars ogen en da wast. Hij blijft voor mij de schoonste verteller van de hele bende. Tussen die nonkels loopt er trouwens nog altijd één rond die me tot vandaag fronsend blijft bekijken. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik in die begindagen een keer te veel over iets instemmend geknikt zal hebben.

Het verhaal van pepe is voor een andere keer. Pepe hoort bij mijn helden en verdient een apart hoofdstuk. Pepe werd 102 jaar. Nonkel Ivan is er nog maar 59. We zullen dus nog vele jaren naar Gavere op bezoek mogen gaan.

Ik zag gisteren op het nieuws dat overwerkte spaanse managers enkele hotelkamers naar de vernieling mochten helpen. Gewoon om zich af te reageren. Dat ook hieraan een gespierd prijskaartje vasthangt spreekt voor zich. En dat ze van hun stress af zijn is niet gegarandeerd. Er was er één bij die na het sloopwerk nog meer gestresst rondliep omdat het 'vermoeiend' was. Jaaaa, echt zweten doen die mannen niet meer. Ik denk dat een weekje nonkel Ivan meer effect heeft bij dit soort lui. De papfles aan schaapjes geven, geiten verzorgen, het kippenhok proper maken, groentensoep bereiden, hooi op de schuurzolder tassen, konijnen de kop afhakken, de hond volgen, bloemen snoeien, grond harken en tegels boenen. Als beloning krijgen ze de volledige rust. Vanuit een tuinstoel mogen ze een Vlaamse gaai bewonderen die op een meter van hen op een tak gaat zitten. Ze krijgen er een zsjaate kaffee bij en een koekje. De kwarteltjes liggen klaar om in de oven bruin te worden. Met een patat, een reep spek en een glas bier. Morgen zijn het duifjes.
Willen de heren naar het toilet, dan moeten ze aanschuiven aan een apart huisje met een hartje op de deur. Zoals vroeger. Nonkel Ivan heeft onlangs zijn toilethuisje gemoderniseerd. Er hangt vandaag een lamp. Kwestie van niet naast de put te mikken. Wat moet een mens meer hebben.

Ik heb een kameraad die om dat congégevoel te beleven een koffietje gaat drinken in een baanrestaurant. Ik zal em es moeten uitnodigen.