act now

Ingmar Heytze

12:04 - Sofie - Stubru

De meeste mensen kunnen zich bij de liefde
even weinig voorstellen als bij de dood
terwijl het laatste toch veel eenvoudiger
valt te constateren als dat eerste.

En toch zoeken ze hun leven lang vruchteloos
naar het ene
en vluchten tegelijkertijd
voor het andere.

Alsof de dood niet net zo goed
een snikkend klein meisje zou kunnen zijn
alleen in een grote balzaal op een verjaardagsfeest
waar niemand is komen opdagen

Als

een man is een ver afgelegen oerwoud zijn mening geeft
en geen vrouw hoort hem

... is hij dan nog verkeerd?

School doodt creativiteit

Tony Robbins op TED

wii remote control

Chariots of fire

De jongste zat met zijn autootjes te spelen toen hij een voor hem onbekend wijsje op tv hoorde.
"He, grappig liedje! Dat zijn precies twee mannetjes die vertraagd naar elkaar lopen". En hij bootste die ingebeelde ventjes met zijn vingers in de lucht na.
Hoe is het mogelijk dat hij die 22 muzieknoten zo perfect wist te associëren met de film waar ik op mijn elfde redelijk kapot van was? Chariots of Fire.
Ik zag de film voor het eerst met mijn vader. Ik was elf en begreep een aantal zaken niet. Waarom liep die donkere jongen niet op zaterdag? Hij kon iedereen laten zien hoe fantastisch hij was! Waarom zoveel fuss over een groep jongens die snel konden lopen en die naar Olympische Spelen mochten waar de hoogspringers in een bak zand landen?
Ik was vooral kapot van de muziek. Het onvergetelijke shot van het team, de selectie, de elite die aan de waterlijn liep en er één voor één op hun eigen manier van genoten.
De muziek werd in de loop der tijden volledig verneukt door ceremoniemeesters die trots hun intrede deden met gedrochten van huwelijstaarten. Schande.



Wat ik niet wist was dat de producer zestien jaar later met zijn lief tegen de wand van een tunnel in Parijs kwakte en samen met haar het leven verloor.

En hier werd ik ook heel, heel stil van.

bedankt maat

Hey, Jordi, I wrote you a song.
Today is your birthday if I'm not wrong.
If I'm not mistaken you're thirthy eight today,
How are you doin', Jordi? What do you say?

Well, it musta been about '80,
I saw you in school, and you were brand-new.
An' some had some doubts about the way you did,
But the truth came through and loudly rang.
Yeah, you were hipper than Chippo, And Danielle Copbaert, put together.

Yeah, times were a-changin',
You brought it all home --
"Blonde On Blonde", "Like a Rolling Stone" .
The real world is crazy, you were deranged,
An' when you went electric, why, everything changed --
A shock to the system.

Had a commission at yer motorcycle wreck --
Holed up in Woodstock, with a broken neck.
The labels were signin' up guys with guitars, out to make millions, lookin' for stars.
Well, I figured it was time to make my move --
Songs from the Schelle Chester County Delta country.

Yeah, I got a deal , and so did Jurgen Addiers, Henderieckx and Pauwels, all in a line.
They were lookin' for you, signin' up others,
We were "the new Catalans" -- your dumb-ass kid brothers.
Well, we still get together every week at Jordi's house --
Why, he's got quite a spread, I tell ya -- it's a twelve-step program.

Yeah, had to stop listening, times were too tough,
Me bein' the new me was hard enough.
You keep right on changin' like you always do,
An' what's best is the old stuff still all sounds new..

Yeah, today is your birthday -- have a great one, Jordi!
Bein' the new you is one hell of a job.
My kid cranked up her boom-box to almost grown
When I heard you screamin'
From her room "Everybody must get stoned."
Thanks a lot, Jordi.

Happy birthday, motje...

gastro-enterits

Mijn vader, mijn moeder, mijn broer, mijn schoonzus, mijn dochter, mijn vrouw en ik hebben er de afgelopen dagen heel veel plezier aan beleefd.

maten

warlord

zo gelachen deze week

met 'Man bijt Hond'.
De geïmmigreerde zussen en hun eerste nederlandse woordje: 'godverdomme'
Gevolgd door die andere topsport die duivensport heet.
"das ook een topsport he. je moet reflexen hemme. voila se kemmeral vier" en "duivensport, daar hedde heel uw lijf voor nodig, trapke op trapke af, de armen om aan de leuning te trekken en ... de kop want als je niet oplet stoot-em aan een balk".
Gevolgd door 'wordt gevolgd' (niet mijn favoriete rubriek maar kom ik lag al te bleiten van 't lachen en dus had ik dringende en moment van rust en totale saaiheid nodig... NIET DUS).
Eerste beeld: het Rode Kruis belt aan in Roeselare - madam doet geschrokken open en blijft op haar hoede naar de camera kijken - 'wilt u een lotje kopen voor 1€?' - haar antwoord: 'ik zal es gaan zien EN ZE DOET DE DEUR DICHT! - komt even later terug met het antwoord: 'neen bedankt!' en weer gaat die deur zonder één woord te zeggen knaldicht.
Volgende shot bij de buren die goed ingestudeerd de cameraploeg incluis de rode kruister binnenlaat. In de tuin staat de moeder des vrouwes des huizes te springen op een trampoline. Het enige dat je te zien krijgt is een tuin waar enkel en allen een grasmat ligt en een reuzetrampoline staat. En de mama staat daar op te springen. 'Is goe voor uwe fatburning' zegt haar dochter.

Ik weet even niet meer hoe ik een volgende teug zuurstof moet innemen.

Maar het is nog niet gedaan want de ploeg wandelt een winkeltje binnen met oude fietsspullen en ander materiaal. In de rekken liggen nog aankopen van 1934.
Achter de toog een vriendelijke vijftigster, voor de toog de vorige uitbaatster op een stoel vlijtig in de weer met breipenning en wol (soo zoals ze in de rupelstreek zeggen). Het is stil. En dan ineens 'kem ne steek laten vallen' en 'Marie, 't is zes uur gesleege'.
Wat ben ik blij dat mijn echtgenote een cursus reanimatie gevolgd heeft. Oefening baart kunst. En ze heeft moeten oefenen. Het was nodig.

Na Man bijt Hond programmeerde één de éérste aflevering van de éérste jaargang van de collega's. Jo Crab, Mandus De Vos en Romain Deconinck mogen de vijfde herhalin van deze serie niet meer meemaken. Tenzij daarboven ook voor gezorgd kan worden natuurlijk.
Ofwel hoe je in 2 minuten tijd van totale hilariteit naar nostalgische melanchologie gezwierd kan worden.

mijn eerste woorden

Eerste week les in het eerste studiejaar. En kijk !!

Starsky & Hutch

Tranen gelachen met dit fragmentje. Had ik vooral aan Ferrell te danken.

Amy

Mijne copain vindt Amy Whinehouse een zot wijf. Hij is van het mens bezeten. In de auto, op zijn werk, thuis. Amy is in de buurt. Het gaat al zo ver dat zijn oudste van tien hem bij een bezoekje aan een shoppingcenter spontaan met zijn eigen centjes de dvd van 'Amy in Concert' cadeau gaf. Het was die dvd die we gisteravond onder ons getweetjes met een koffietje en een centimetertje Schotse frisdrank bekeken.
Hij is niet enkel zot van haar muziek maar ook van haar callot, haar benen, de ogen en de bewegingskes die ze tijdens het zingen maakt. Ook ik vind haar muziek zeer te pruimen. 'Frank' en 'Back to Black' staan regelmatig in auto onder de laser. Maar telkens als ik naar haar luister vraag ik me af waarom al die drugs en drank zo nodig zijn. Of waar zou ze vandaag staan zonder al die lijntjes coke , afgelaste concerten en liters booz. Diezelfde mening had ik toen ik gisteren naar dat concertje zag.
Maar na het concert kwam er als extra een reportage over de eerste auditie, interviews met vader (taxichauffeur in London), producer (zwemt in het geld) en medemuzikanten, de hits en prijzen in Engeland en dan de stap naar de States. New York is binnen, nu de rest nog. Dus toeren van de ene staat naar de andere. Toen kwam mijn mooiste moment. Amy treedt op in een cafe in texas (ik denk voor een radiozender). Podium, één gitarist en zij. Amy in jeansbroek, zwarte t-shirt, magere armpjes met veel tekeningetjes en het kapsel (waar een reden voor is!). En de stem. Amy Whinehouse is mooie muziek maar is vooral en voor mij enkel en alleen dé stem. Eerlijk, glashelder, verbluffend. En al de rest is facade.

Shining Eyes

Tot op de allerlaatste seconde bekijken!

The Giving Tree

Een paar maanden geleden zag ik heel laat op een zondagavond in een boekenprogramma op nederland 3 Arthur Japin vertellen over een handvol boeken die zijn doen en laten vandaag bepalen.
Eén van die boeken, en zijn absolute favoriet, is The Giving Tree van Shel Silvertein. Een (kinder)verhaal dat in minder dan 50 woorden zegt wat hij al die jaren probeert in al zijn boeken te vertellen.
In de Fnac en andere boekhandels kan je 'the Giving Tree' of 'De Gulle Boom'(vertaling door Japin zelf) niet in de rekken terugvinden. Jawel, het kan natuurlijk maar dan moet je het bestellen. Dan maar Ebay. En kijk, voor 11$ (inclusief transportkosten) zat ik vanmorgen met het juweel op mijn schoot en begreep wat Japin bedoelde.

who moved my cheese

Van de verschillende goede en minder goede management -en salesopleidingen genoot ik het meest van een simpel filmpje.

2 steps of separation between ...

... Haruki Murakami (één van mijn lievelingsauteurs) en Brassed Off (één van mijn lievelingsfilms). Oh Danny Boy.

hells angels

een klein onderhoud

Bij mijn garagist nadat mijn georgebushbak een klein onderhoud onderging om veilig op franse en spaanse wegen te cruisen.

- We hebben hem nagekeken en een aantal kleine onderhoudswerkjes doorgevoerd (220€: 51€ voor de diagnose, 15€ voor het wisselen van de reserveband met de linker voorband, 70€ voor het plaatsen van nieuwe wissers en 30€ om de olie te verversen - alles excl btw!). Maar we hebben toch een paar opmerkingen die belangrijk zijn.
- (slik) Laat maar komen
- Bon, ik ga je nu al zeggen dat het niet goedkoop gaat zijn maar als je de vakantie door wilt komen moet dit gebeuren. Ben je er klaar voor? De achterste uitlaat klopt tegen de trekhaak en moet er af. De uitlaatpot is zo verroest dat de vellen er af hangen, het binnenste deel van de katalysator is los en als dat steentje voor de opening komt kunnen de uitlaatgassen niet meer weg en valt je auto stil en er zit nog wat speling op de voorste rubbers van de stabilisatie.
- Dit ziet er ernstig uit
- Dat hangt er van af. Als je na je verlof uwen bak wilt verkopen moet je er niets aan laten doen anders ben je het jezelf verplicht .. en dan nog ... als je in Spanje zit en het chappement valt er af dan gaan ze je bij de dichtstbijzijnde garage pluimen tot 'oep a gat'.
- Dat zal wel. (ik zie een heel donkere bui hangen, maar het regent nog niet)

De garagist had ondertussen zijn 'bestek' gemaakt en wijselijk de prijs bedekt met een bos sleutels. Kwestie om de spanning in de blinkende salonroom te laten zinderen. Hij zal deze truuk tijdens zijn tweedaagse salesopleiding en extra halve dag peptalk in zijn cursus schoon met fluostift hebben gemarkeerd met als kanttekening 'goed idee, moet ik zeker es proberen de volgende keer als ik een schaap voor mijnen toog heb staan'.
- En dan nu het prijskaartje alstublieft

Dan overloopt Tony Soprano met mij, als kameraden voor het leven, over zijn toog met medelevende vertedering en een aangeboren compassie stap voor stap in duidelijke taal, netjes elk kostenplaatje. De levensbelangrijke reparatie zou volgende week donderdag maar een drie kwartiertjes duren. De onderdelen moeten dan NU besteld worden anders ben ik te laat. En de prijs van die onderdelen bedraagt samen de som van 1572€.
De regen valt met bakken uit de lucht. Alles wordt zwart. Ik word op tijd beademd door een lieftallige helderziende secretaresse die van uit het niets maar toch klever heel de tijd achter me klaarstond om de schok te dempen.
De rit naar huis is een formaliteit. Iets in mij schreeuwt om een second opinion van een uitlaat, schokdemper -en onderhoudspecialist die zijn bedrijf heeft genoemd naar een koning van Frygië in de Griekse mythologie.

Voor dezelfde job, vijf dagen vroeger, met dezelfde onderdelen en in een mum van tijd betaal ik bij hen ... 783€.

de schoonste job die er is

terraske

Het beste terras in 't stad.

vaderdag

- .. maar schattekes toch. Elke dag is het toch vaderdag voor mij?
- ja maar nu krijg je een cadeautje ... of wil je zeggen dat je elke dag een cadeautje wil hebben?

Onverwachte dingetjes zijn toch het heerlijkste dat er is.

work out

The wire

Ik ben nog niet helemaal mee. Ik heb er nog wat tijd voor nodig.
Maar het is aan het komen. En ik vrees dat als dit virus me heeft gebeten de rest overbodig wordt. Als hij bijt!
Hoogstwaarschijnlijk heeft het er mee te maken dat deze serie heel anders is dan al de rest. Geen cliffhangers, geen spannende muziekjes, geen lijn en weinig verbluffende momenten. Behalve dit fragment. Al was het maar omdat dit op geen andere amerikaanse zender in geen honderd jaar zal kunnen en ook omdat er nergens beter geacteerd wordt.

Ik ken iemand die met een korte opmerking duidelijk kan maken waarom 'The Wire' het beste is wat er ooit gemaakt is. Ben benieuwd.

Va

Fotoalbums met familiekiekjes. Wie maakt ze nog?
Mijn map 'afbeeldingen' ontploft van mapjes waaronder submapjes en nog es subsubmapjes van digitale foto's die snel getrokken zijn bij het eerste zonnetje of gewoon zo maar om zo maar een foto te trekken. Uiteindelijk verdwijnen die duizenden opnames, veiligheidshalve - want hoe kunnen we verder leven als ze door een crash zouden verdwijnen, op een cdrom die dan weer in de kast verdwijnt om later, door een getrouwde dochter in een melancholieke bui in ik weet niet welke vorm te worden herkaderd.
Tegenover dit gedigitaliseerde flits-sorteer-moffelweg gedoe wint het fotoalbum probleemloos in het bewaren van de eeuwigheid en zorgt het soms wel es voor een stil moment.

Zo een stil moment beleefde ik vorige week.
Mijn vader kreeg een achttal fotoalbums die na het overlijden van mijn grootouders bij een nonkel in de kast waren beland maar die door een verhuis en verplichtend aan het eerste gebod broederlijk werden doorgegeven. Noem me dan gerust melancholiek, die dochter zal het binnen 20 jaar wel van mij hebben, maar ik herbeleefde op slag elke foto waarop ik stond of waar ik tijdens het moment waar het moment werd vastgezet in de buurt was. Die 'herbeleving' duurt hooguit een tweetal seconden. Maar de geuren, het gevoel, de kleuren, de lach, de blikken, het licht, de muziek, de leeftijd zijn heel heel heel eventjes terug om nog sneller te verdwijnen in de opbergkast van het geheugen. In een fractie ontwaak ik uit een ver verleden waarin ik verplicht werd me nooit te moeien, braaf en beleefd te zijn, te spelen, te zwijgen maar te luisteren en te zien wat er rondom mij gebeurde. Door die verplichting beseften de toenmalige gezagshebbers vast niet dat dit zien, zwijgen en horen een oefening was in het ontdekken van karakters en begrijpen van onderliggende stromen van bedoelingen, wensen en verborgen frustraties bij volwassenen. "Een kind begrijpt dit niet" (?) Vergeet het(! )

Sorry, ik wijk af en ben bewust wollig en onduidelijk in mijn stelling. Beschouw het dus gewoon als een onbetaald rekeningetje uit het verleden en we zwijgen er verder over. Het was voor ons bestwil en wees gerust dat we er veel door geleerd hebben.

Op één van die foto's staat mijn grootvader en ik als coureur uit de Ronde van Frankrijk 1977. Van Impe won weer het bergklassement maar Thevenet en een hollander hielden hem van zijn tweede eindzege. Er rees in die tijd ook een nieuwe wielergod uit het peloton die het vooral bij de wijvekes scheen goed te doen. Thurau was zijn naam en hij zou later vooral herinnerd worden als een schone duitse belofte en wie weet God van Jan Ullrich.
Ieder jaar waren Marti en ik voor minstens 3 weken op vakantie op camping Festival in Rendeux-Marcourt. In die drie weken werd ons Va ons vader en ons Moe ons moeder. Ik houd mij me nu tegen. De goesting om over hun manier van opvoeden uit te weiden is groot maar voor een andere keer. Toch was hij, ons Va, tijdens heel mijn kinder-, puber -en adolescentenperiode en die jaren nadien toen we trouwden en ik vader werd, altijd in de buurt. Het lijkt er op dat hij van mij afscheid nam toen hij zag dat ik alleen verder kon.
Ik zie me nog op dat fietsje zitten, had net een ronde rond den blok uit die veel te dikke bandjes geperst. "Komaan nog eentje". Toen ik hem na weer die laatste bocht in de verte lachend en juichend zag staan wachten met bevoorrading wist ik met zekerheid dat wat er ook gebeurt die man die daar speciaal op mij staat te wachten en zijn potje kaarten met de vrienden uit de buurt met gemak voor mij alleen laat liggen en zijn kont laat zien aan gegeneerde blikken van andere caravaneigenaars, mij altijd met zijn verweerde borst van kanoninslagen uit wereldoorlog twee zal verdedigen.
Dat gevoel van toen heeft me nooit bedrogen. Hij bleef voor mij door al die jaren de man die van op een afstand fier, streng maar rechtvaardig, geamuseerd, nieuwsgierig en goedlachs mijn karakter willens nillens mee heeft gevormd.
Ik zal nooit kunnen inschatten hoeveel keer hij naast het voetbalveld door weer en wind heeft gestaan om me toe te juichen en nadien heel eerlijk zonder betweterig te willen zijn in één heel simpel woord zijn mening gaf. Hij hield van al zijn kinderen en al zijn kleinkinderen en hij heeft zelf Lisa nog op zijn schoot gehad en kusjes gegeven. Hoe komt het dan toch dat ik de indruk heb dat hij ondanks al die kinderen en die kleinkinderen en zijn kameraden precies al die jaren in mijn buurt heeft gestaan?

Ik was zestien. Het allerlaatste jaar dat ik mee naar de Camping ging. Marti en ik moesten elke dag om tien uur binnen zijn. Met een veel te simpele smoes kreeg ik een half uurtje extra. Ik moest nog dringend naar de grote koer en die was aan het cafe
waar Ester, die de dag nadien terug naar Zandpoort vertrok, op me wachtte.
Ik kuste haar aan de weecees met mijn ogen toe. En terwijl ik haar kuste werd ik iets gewaar. Toen ik, buiten de regels om, mijn ogen opende zag ik hem daar staan, naar mij kijken.
Ik stapte naar de caravan, hij achter mij, in de pikkendonker, en terwijl we stapten achter elkaar met twee meter tussen sprak hij in de kille stille nacht weer kort, streng, beetje teleurgesteld maar zo liefdevol:

"Jordi, ge moet nen awen aap geen streken leren"

Sant Jordi

Norwegian wood

Dankzij Murakami ontdekt.

zó goed!

45 jaar geleden

Omdat het de belangrijkste speech aller tijden is.

Eerste prikken op 3:45, 4:45 en 5:40
De bom valt op 6:04. Gevoelloos op 7:22
Op 7:59 moet ik telkens opgeven.

Murakami

Effe geen zin gehad in bloggen. Er staat al zo veel nonsens op papier. Sorry Guy.
Lezen is trouwens veel leuker dan schrijven. En één keer per jaar krijg ik een oorvijg van een boek of een schrijver. Dit jaar staat mijn kaak rood van Haruki Murakami. Ik lees met plezier en bewondering maar vooral veel plezier 'na de aardbeving'.

Begin jaren negentig las ik van Tim Krabbe 'het gouden ei'. Flinterdun maar de ultieme nachtmerrie. Krabbe is fan van Murakami.

Flamenco

Op de muziekschool waar Lisa les volgt was het vorige dinsdag Spaanse Avond. Al de leerjaren speelden op hun instrument een 'spaans' stukje muziek. De opbrengst van de avond ging naar het Belgisch Centrum voor Geleidehonden.
Na het concert mocht Lisa samen met een ander meisje een danspansje brengen. Die twee kenden mekaar niet en kregen 2 minuten de tijd om vlug te repeteren. Gelukkig kennen ze allebei de juiste passen van La Sevillana.

Alimentaria

Alimentaria is de belangrijkste en grootste beurs van Spanje en één van de voornaamste voedingsbeurzen ter wereld. Meer dan 5000 bedrijven stellen hun waren tentoon aan 155.000 aankopers uit verschillende landen. En wat voor waren! Vanzelfsprekend voeding zoals vlees, kaas, fruit en vis maar ook wijnen, likeuren, snoepgoed, zuivelprodukten, olieën tot hetgeen we binnen vijftien jaar op ons bord zullen zien. Alimentaria vindt om de twee jaar plaats in de mooiste stad ter wereld, Barcelona. Met zijn 132.000 m2 exporuimte weet je dat vier dagen niet genoeg is. Gelukkig ging ik vooral voor de Catalaanse charcuterie en de Catalaanse wijnen. Guy wilde deze editie niet missen en plande één dag Barcelona in voor hij ook in La Coruna en Porto enkele bamboestekken moest controleren. Er zijn meerdere standen die sierbamboe gebruiken om de boel op te fleuren. Hij koppelde dus probleemloos het professionele met het aangename.

Onze doelstellingen


Op bezoek bij een goed contact uit Taragonna. De Firma Bundos. Een familiebedrijf met levensgenieters aan het roer en fantastische buttifarra negre i blance in hun assortiment.

Wat hebben we al gezien


Veel druivensap geproefd


contact met het artistiek thuisfront



HIER kan je de foto's van de beurs bekijken.

Dave Matthews band

De hugs had ik al es ergens anders gezien maar de muziek is weer schitterend.

piano

Valentijn

Lisa vertrok vorige Valentijnsdag naar school met een leuk cadeautje voor Yarno. Santi wilde natuurlijk niet onderdoen. Ook Maaike ging die dag extra verwend worden. Ik, vader van een dochter versus de jongens ... normaal gezien zou ik moeten steigeren. Valentijn? Mijn dochter van negen? Is dat allemaal niet wat te vroeg? Nee hoor. In tegendeel. Heel plezant hoe die kinderen hiermee bezig zijn. En daarbij. De Yarno is nen helen toffe knul! Valentijn wordt komende jaren trouwens het gat in de markt voor deze doelgroep. Mark my words.

Valentijn, waar gaat het eigenlijk om? Ik zag uit een bloemenzaak mannen stappen met heel Sissinghurst in hun armen. 'Goed voor de commerce', 'alleen goed voor de commerce' hoor ik iedereen, mezelf incluis, zeggen. Langs de andere kant denk ik dat Valentijn voor heel wat mannen het perfecte alibi is om zonder zo veel woorden te laten zien dat hij haar nog graag ziet. Is dat dan verkeerd? Het zou pas verkeerd zijn als het te laat is.
Ik kom uit een heet nest. Van haar talrijke knuffelsessies die ze 'winterke doen' noemde bracht mijn moeder me met haar zuiderse passie ettelijke malen tot het randje van een zalige en pijnloze verstikking. Ik lach om die mensen die een bijna dood ervaring hebben meegemaakt en op het einde van de tunnel nonkel Jef zagen zwaaien. Bijna dood ervaringen, voor mijn broer en ik was het wekelijkse kost. Met de energie die mam tijdens zulke zweetsessies uitstraalde kon ze moeiteloos een stilgevallen Lada aan de praat krijgen. Maar je weet hoe het gaat. Op den duur werden die winterkes een behoefte, een noodzaak, eten en drinken. Vandaag knuffel ik zelf mijn kinderen tot aan de grens van het illegale. Niet alleen omdat zij het 'misschien' plezant vinden maar vooral omdat ik niet zonder kan. Ik besef dat het merendeel van mijn toenmalige klasgenootjes minder passioneel geliefkoosd werden door hun mama of papa en die een aai over het bolleke als het sumum van genegenheid interpreteerden. Ik denk spontaan aan die mooie scene in Amelie Poulain toen haar vader haar met zijn stetoscoop onderzocht een hogere hartfrequentie kreeg. Hij dacht dat zijn kind hartritmestoornissen had. Ik denk tegelijkertijd ook aan een andere keer toen ik met een kameraad veertiendagen op congé was aan de Belgische kust. Toen de ouders een dagje langskwamen kreeg hij van zijn vader een handdruk. Ik geloofde mijn ogen niet. Wat moet hiervan worden? Ik meen als ik zeg dat wanneer elk kind al was het maar één enkele keer per maand een flodderervaring als die van ons mocht meemaken pakken frustratie en familiedrama's vermeden zouden worden.
Misschien is Valentijn dan die enige, ideale en algemeen toegelaten kans om via de ruiker van de grond te komen? In zulke gevallen kan ik dit eigenlijk alleen maar hevig toejuichen. Want geef toe. Graag zien is één ding maar graag laten zien en doen krijgen is iets heel anders. En zeker niet minder belangrijk. In mijn ogen nog altijd het allerbelangrijkste wat er is. Passie, daar gaat het om. Geen afspraak wanneer, hoe laat en na welke voorwaarden, zoals ik in de boekskes de laatste tijd meer en meer lees. Neen, altijd, zo veel mogelijk en overal.

(...) Pois de tudo fica um pouco.
Fica um pouco de teu queixo
no queixo de tua filha.
De teu áspero silêncio
um pouco ficou, um pouco
nos muros zangados,
nas folhas, mudas, que sobem.

Ficou um pouco de tudo
no pires de porcelana,
dragão partido, flor branca,
ficou um pouco
de ruga na vossa testa,
retrato.

(...) E de tudo fica um pouco.
Oh abre os vidros de loção
e abafa
o insuportável mau cheiro da memória.


Waar gaat dit naar toe met mijn mening over Valentijn? Ik weet het niet. Ben ik nu voor -of tegenstander. Ik was vorige week weinig origineel toen ik meende dat Valentijn de topdag van de hypocrisie is. Bloemetje kopen, bewijs geleverd. En we doen weer verder. Kom, laten we eerlijk zijn. Verliefde stellen doen extreem aan Valentijndag. De woordjes, het etentje, de bloemen, het snoep, de hartjes en den bil. Maar later, veel later is dat niet meer nodig omdat het enkel om de commerce gaat? Komaan! Wie is er dan eigenlijk hypocriet?

"Als mensen oud worden, zijn de herinneringen aan liefde en seks het sterkst."



Wat moet het prachtig zijn om met de maten binnen veertig jaar in een kapsalonnetje herinneringen boven te halen van de mooiste momenten uit een mens zijn leven. En die gaan niet over een gigantisch huis, een job, een promotie, een brommer, geld, een wereldgoal, een aan kant gezette keuken, een reis naar het ander end van de wereld.

Herinneringen van de schoonste diepsten draai of hevigste toertje in den hof.
Het is het allerenige dat echt telt.

En toch

en toch heeft deze brutale flik, die de 'brute' pech heeft dat alles vandaag gefilmd wordt en die zijn dagelijks opgepoetste badge na het uitlekken van dit filmpje heeft moeten afgeven, een punt.

balletje balletje

Pub Fifa Street 3 (Foot Capoeira)
Uploaded by mehzz

warmpjes

Ademen en een warm kopke.

Disney

Disneyland Parijs werd afgelopen weekend overspoeld door de Belgen.
Belangrijkste redenen voor deze invasie waren het begin van de krokusvakantie en een promotie van 'den bond' die enkel dit en vorig weekend geldig was.
Voor al de fun moesten we wachttijden van minstens 35 minuten per attractie verdragen. De langste rij stond aan Disneys nieuwste attractie, Finding Nemo. Ik zag bezoekers, Belgen dus, twijfelend maar door hun vastberaden kindjes gedwongen onder een bordje aanschuiven waarop stond 'wachttijd 90 minuten'. An-der-half uur aanschuiven om 2 minuten in een karretje te zitten!
De eerste attractie die Jürgen en ik beleefden was wisselgeld ontvangen voor een smerige koffie uit een automaat. Wachttijd voor ontvangen van het wisseleld: een kwartier.

Of het dan de moeite was? Jawel. Tuurlijk. Of je er nu voor open staat of niet; de sfeer, het schitterende tot in de kleinste details verzorgde decor, het constante sprookjesachtige positivisme, de lach op elk prinsesje en het enthousiasme van al de kindertjes maken van zo een tweedaagse steeds weer een gaarne te herinneren belevenis. Ik pak er graag het wachten en de fastfood (ik heb een hamburger met neus toe en lange tanden gevreten waarvan het bovenste deel voor een pizza moest doorgaan) bij. Het lijkt wel of deze disney-eettenten in opdracht van de fastfoodsector experimenten uitvoeren wat voor de gasten doorslikbaar is of niet. Dat ze die burgerpizza voortaan maar aan de zwijnen geven.

Binnen vijf jaar gaan we gewoon nog es terug. Space Mountain ging vandaag voor Lisa en Santi ng een beetje te snel.

Carnaval

De toppers van dit jaar waren Mega Mindy en Jack Sparrow.
Lisa en Santi kozen voor iets anders. Annick deed dit jaar niet mee en ging in haar dagelijkse plunje werken.

impressies en bewegingen bij wii

9 jaar

En dat zijn er alweer 9. Ik zit een hele dag met die dubbele 9 is gelijk aan 18 in mijne kop. 18 is de vrijheid. 9 is dus de helft. De helft AL! Het gaat veel te snel. Een cliché als een huis maar de waarheid als een koe.
Lisa had graag nog es naar het wokrestaurant op de Boomsesteenweg geweest. Er is niet leuker dan om de 5 minuten een stukje vlees met 2 verschillende groentjes aan een chinese wildeman achter zijn vuurtje te geven.
En eindelijk was de bestelde WII, net op haar verjaardag, binnen. Alsof de goden ermee hebben gemoeid.

Glengarry Glenn Ross

Schitterende film en wat een trailer.

Leren ze het dan nooit

Gisteren bezocht ik de ganse dag stand na stand fietsfabrikanten op de beurs Fietsvak (roep dit es 5 keer snel achter elkaar)vlak onder de Moerdijk.
Nederlanders zijn ongetwijfeld de beste fietsfabrikanten ter wereld en op dit kleine maar knusse beursje in Rosmalen plakten ze met hun rijwielen zij aan zij.
De nieuwe trends in design, beveiliging, aerodynamica, mode, kind -en vrouwvriendelijkheid werden me door hun typische handelaarsaanpak getoond.
Ik zag naast die prachtige bolides op twee wielen ook enkele te grote en zeer zelfverzekerde nederlanders is afschuwelijke maatpakken met het etiket 'opvallen is belangrijker dan meevallen'. Al bij al vielen al deze gesprekken een fietslengte beter mee dan onze ontmoeting met de enige vlaming die een half uur nodig had om ons uit te leggen dat ons vakblad soms, iets, pas op ik bedoel daar niets slecht mee, in tegendeel, maar toch af en toe al was het maar even want ik zeg altijd ... positiever kon. Geef mij dan maar de recht-toe-recht-aan aanpak van onze buren.
En dan gingen we lunchen. Het werd een broodje kaas waarvan het broodje me weer een afspraak met de tandarts heeft bezorgd. Kan het zijn dat er een direct verband is tussen mondigheid en een paardengebit? Nederlanders beten in die broodjes alsof het een sandwich was die wij aan zuigelingen geven om hun tandjes te sparen. Naast de kruimels spatten bij mijn broodje de schilfers tandglazuur en ijzeren vullingen uit mijn bek. Ik had enkele glazen melk (de witte motor, jahaaaaaaa) nodig om mijn ijzergehalte terug op peil te brengen. Wat is dat nu toch met die Nederlanders. Is het nu echt zo moeilijk om een lekker en menswaardig bordje eten te serveren? Kunnen ze ons niet gewoon kopiëren. Mag toch?

Quiz

Ik wilde vandaag iets brengen over een quiz van gisteravond. Tot ik deze debriefing van mijn sterke medespeler en goeie maat David, ontving. Beter verwoorden is haast onmogelijk.

Dames, Heren,

U had nog een debriefing over de quiz van gisteravond te goed. Kwestie dat we leren uit onze fouten, en er de volgende keer minder bekaaid vanaf komen.

Een Waldorf salade bevat, in haar oorspronkelijke samenstelling, géén kaas. Goed nieuws voor mij, lijkt dat op het eerste gezicht, want dan zou ik die salade toch moeten lusten. Er blijkt echter wél een royale kwak mayonnaise in thuis te horen en jullie raden het... ook dat lust ik niet.

Het mysterieuze Weense nagerecht dat géén strudel is, luistert naar de naam Kaiserschmarrn. Niet uit te spreken is dat, waarschijnlijk omdat je bek na het eten van deze zoeternij zo erg sameplakt dat je geen klinkers meer gezegd krijgt. Wie het toch zelf eens wil proberen surft voor het recept naar

De vlag van Jamaica ziet er als volgt uit:

Bovendien circuleren er nog andere (dan Jordi's) verklaringen over het hoe en waarom van de kleurkeuze op deze vlag. The flag of Jamaica was adopted on August 6, 1962. It consists of a yellow diagonal cross with green above and below and black on either side (these three colors are Pan-African colors). The width is twice the length. “The Sun shineth, the land is green, and the people are strong and creative” is the symbolism of the colours of the flag. BLACK represents the strength and creativity of the people; GREEN represents hope and agricultural resources; GOLD represents the natural wealth and beauty of sunlight.

Sharapova blijkt inderdaad obsceen veel geld te verdienen, maar dat gebeurt vooral nààst het tennisveld. Ik citeer:
When it comes to keeping the dollars, the pounds and the euros ticking over in tennis, it seems that it is image that really matters, not winning grand slam titles, as a study has shown that Maria Sharapova is earning more than Roger Federer. Prize-money made up just £1 million of her £13.4 million income. Most of it comes from endorsements, bonuses and appearance fees. As well as tennis-related deals with kit and racket makers, she has also endorsed cameras, cars, watches and mobile phones, and launched her own perfume.
In an interview, she said, "You know, one of the greatest things about being an athlete and, you know, making money is realizing that you can help, you know, help the world, and especially children, who I absolutely love working with."

Misschien kan ze een deel van haar sponsorgeld besteden aan een cursus mediatraining en spreken-zonder-hakkelen.

Uit nader onderzoek blijkt dat de meest verspreide godsdienst in Mongolië... het Tibettaans Boeddhisme is. Hier meer. De klankschalen die we te horen kregen, konden dus evengoed uit een Mongoolse Vanden Borre komen.

Tenslotte blijkt het lokale invectief "a moeder" dermate populair dat het zelfs een eigen website heeft: En gij nu.

Met vriendelijke groeten,

Toch nog één opmerking. Een goede quiz bestaat uit 30% vragen die je weet, 35% vragen die je zou moeten weten en dan nog 35% vragen die eerder in het segment specialisatie thuishoren.
Waarom vinden wij dan niet de naam van dit gozertje terwijl we hem elke dag minstens één keer zien?

telkens 6 jaar tussen

Al worden we wat dikker, wat grijzer en wat trager, we blijven onnozelaars.

etentje

Gisteren een sexy maaltijdje gemaakt.

McEwan

5 jaar geleden, tijdens een vakantiejob die een mens maar één keer in zijn hele leven krijgt, las ik het voor het eerst een boek van Ian McEwan, Atonement, en viel direct voor zijn virtuositeit. Natuurlijk wilde ik direct veel meer van McEwan lezen maar had op dat moment nog een stapeltje waar ik door moest en wat uiteindelijk ook zeer de moeite bleek. In het stapeltje zat onder andere 'The life of Pi' van Martel, 'Everything is illuminated' van Foer, enkele toppers van Lehane en natuurlijk Auster.
'Amsterdam', 'Zaterdag' en 'On Chesil Beach' volgden een paar jaar later.
Nu de verfilming in de bioscoop wordt gespeeld en de Oscarbeeldjes staan te popelen om door de vingers van Keira gekitteld te worden kon ik maar beter het boek nog es herlezen.
Het hoofdstuk waar ik tijdens die warme zomer en vandaag weer veel plezier aan beleef is die waarin de verliefdheid van Robbie voor Cecila lyrisch beschreven wordt en de horror die hij voelt als hij ontdekt dat zijn outing naar haar, via een kattenbelletje, getypt is op de achterzijde van een prent uit Gray's Anatomy.
Namenlijk deze:

Y tu mamá tabién

Heerlijk. Geheel onverwacht nog es kunnen genieten van een goeie film vanuit mijn zetel met schitterende acteurs en een portret van een volledig universum in 105 minuten (in Korea 102' - benieuwd wat die jongens weggeknipt hebben).
De knipogen naar 'Amélie' en 'Motorcycle Diaries' nam ik er heel graag bij.
De twee mannelijke hoofdpersonages zijn 21 en 22 jaar maar kunnen ongemerkt in een middelbaar schooltje infiltreren.

middelbaar

6 jaar middelbaar in Boom uitgezeten. Eerst de zalige RMS daarna het kille Atheneum.
Gemiddeld aantal leerlingen in een klas over die zes jaar: 25? Dus na 6 jaar heb ik met,wat?, 70 (?) mensen minstens 1 jaar elke schooldag 8 uur samengezeten.
Er zijn er dus bij waarmee ik zes jaar in de klas zat en die vandaag op een straal van 15 km wonen.
Wie zag ik na mijn 18e regelmatig terug? Niemand. Niemand!
Ja, een snelle hallo aan een lonely rider maar dan vlug doorrijden want laten we wel wezen, het middelbaar is niet echt de meest funky periode uit ons leven. Toch zeker niet tussen je 12e en je 16e. We wilden alles maar mochten niets.
Oudjaar, heel toevallig, met Miranda een klasgenote van toen gevierd. In een zaaltje, samen met 120 man. Samen feesten is dus overdreven. Voor de rest? Niks.
Tot vandaag. Maar liefst anderhalf uur bijgepraat met Katia ... die wel in dezelfde school zat én af en toe mee op weekend ging maar nooit in mijn klas zat. Er was 6 jaar nodig om dit bijpraatje mogelijk te maken. 1 keer een snelle hallohoeistallesbonkwordvaderklaathetuwetenviasmstotbinnenkort op de markt, nog één op een parking van de supermarkt, een handvol e-mails et voila.
Alles bijpraten ging natuurlijk niet. Te veel info, te veel gebeurd.
We doen dat dus nog es he Katia?

TV

Eigenlijk hoeft het niet meer. TV zien dan. Want bij het begin van het jaar zendt de VARA de beste TV momenten van het jaar uit. Uit verschillende thema's kan het publiek tal van fragmentjes herbekijken en zijn keuze maken.
Met andere woorden ... zie naar alle fragmentjes en je hebt het beste van het jaar gezien.
En er kon ook gekozen worden uit een selectie van de beste TV fragmenten ooit.
Hier alvast één van mijn favorieten.

Het perfecte antwoord op al de playback en soundmixnonsens uit de jaren tachtig. Schitterend hoe de Leeuw blijft doorgaan. Het werd zelf voor de meest sarcastische kinderhater een ietsje pijnlijk. Mooie TV.

Kabul

Kerstvakantie net achter de rug en er is al weer een dagje vrij.
'Conferentie' .. jaja sal wel.
Bij ons is het Kabul in de living.

Daknam

Vlak aan den bureau. Alles is stil en rustig.
30 seconden later zit ik in de spits.

op Time Square

Het heeft mijn publiciteitsagent veel moeite, menig steekpenningetje en overdaad in natura gekost maar hij heeft het toch weer es geflickrd.
Met dank aan Bamboeprins NV.

ochtendstress

Het 'mooie' begin van de dag.
5 minuten voor vertrek is alles nog relax, we komen er, we zijn op tijd.
Maar 1 minuut na vertrek is het grote stress, irritatie, druk, ...
Wat 240 sconden kunnen doen.

bij den bakker

klant 1 (vijftigerke met een mis-en-plis van eentje van zeventig): hela bakkerke, 't is vandaag giene verleure meundag he.
bakker achter zijn toog: toch wel
K1: neen das niet waar
B: jawel
K1: neeje het is pas verleure meundag de meundag NA de zondag NA draa keuningen.
B: het is den eerste meundag van het tjaar
K1: neeje, in de gazet hebbe zet gezeit
B: de gazetten zijn verkeerd
K1: toch niette want in 't stad doen zet ook zoas dat moet
B: dan doen ze dat daar mor zo he, het is vandaag verloren maandag en daarmee oot
K1: nee nee toch niette
klant 2 (ouder madammeke met nen netzak): seg mannekes, dan eten we toch gewoon twee keer weusttebrood. wasdana.

Kosher

David viert zijn verjaardag het liefst achter stuur of op een vliegtuig. "Zo is die dag snel voorbij en kunnen we weer verder". Zoals hij wilt, maar dan vieren we toch gewoon de dag nadien.
Deze keer bij lamalo in de Appelmansstraat.
Mediteraans én kosjer ofwel lekker en veel.
Wat heb ik bijgeleerd? (Ga kort zijn dan maak ik geen fouten)
Slagroom op een dame blanche kan niet omdat in ijs soyabonen zitten. Combinatie soyabonen met melk is niet kosjer.
Lekkere joodse wijn - maar eerst ... gekookt. Al de beestjes zijn met grote zekerheid dood.
Geen broccoli op het menu. Broccoli camoufleert nl ongedierte en dus niet kosjer.
Lamalo is een liberaal kosjer restaurant waar de dames gerust de fles wijn mogen openen en serveren. Was dit restaurant extremer in zijn kosherheid geweest was het zeker niet waar. Vrouwen zijn gewoonweg .. niet ... kosjer.
Dit alles wordt door de plaatselijke rabbijn die in het etablissement zijn ronde doet gecontroleerd.

Die feestjes met David zijn altijd interessant.

(effe uit de losse pols) 10 jaar geleden

Week op week 10 jaar geleden gingen we met 2 bevriende koppels skiën in Mégève. Het was voor mij de eerste keer op latten en het virus heeft me uiteindelijk niet gebeten.
Wim zat tijdens de heenreis naast mij en las een zoveelste keer "the deed of paksanorian" van Elisabeth Moon. De vorige dagen had ik meer vocht uit mijn lijf laten vallen dan ik er in kon lepelen maar toch koos ik er voor om de trip achter het stuur te zitten. Ik kon van pure vermoeidheid niet slapen. Gelukkig bestond er toen zoiets als Dormonoct 2. We hadden sneeuwkettingen gehuurd bij Allrent op de Bisschoppenhoflaan in Deurne. In het dorpje (Mégève) Combloux was weinig te beleven maar je kon er wel de lekkerste gegratineerde aardappeltjes eten die er waren. We lazen ter plaatse dat Fred Deburgraeve wereldkampioen schoolslag werd. We sliepen in een mooie chalet op een kwartiertje rijden van het dorp met 1 badkamer en dus ook maar met 1 bad. De laatste skiër lag in koud water. En ik was meestal die laatste wasser. Annick had er plezier in om een moortje warm water op mijn buik te gieten. Combinatie warm/koud gaf een weinig geslaagd effect. We aten meer dan één keer spaghetti met Manna spaghettisaus. Birgit stond de eerste dagen niet veel op de latten. In een cafeetje op een bergtop las ze 'Fierce creatures' en vond het een leuk boek, niet meer niet minder. Robi was de koning van de snowboardpiste, Wim volgde snel, Eva leerde elke dag bij en wij twee staken meer met onze koppen in de sneeuw dan dat we vooruit gleden. De slappe lach hebben met een neus vol sneeuw was echt geen zicht. Robi en Eva verlieten soms een uurtje voor ons de sneeuwpiste. 9 maanden later wisten we waarom. Er ontstond een ruzietje over een sneeuwbril die al dan niet moest meegebracht worden. Er waren grimmige en bitsige sneren tijdens spelletjes trivial pursuit. Keith Jarreth en Cake klonken fantastisch uit onze cdspeler. De laatste nacht knutselden we uit een pak vers gevallen sneeuw twee monsters en een reuzepenis waarop we met steentjes de voornaam van het zoontje van de gastfamilie in schreven. De gastheer van onze chalet, zelf een begenadigd skiër, hing zijn zelfgemaakte worstjes aan haken in zijn garage, die onder ons appartementje was. Het rook er indringend naar look, wat ik lekker vond. Ik las 'Scheepsberichten' van Annie Proulx en genoot er van. De terugreis wonnen Robi en Eva. Zij waren eerst thuis. Daarvan werden we tijdens de hele trip en om het uur (de reis duurde 10 uur) via gsm aan herinnerd. Zij zaten daar al, en wij? We waren gemeend blij voor hen.

Ongelooflijk wat we ons van een lang weekend na tien jaar kunnen herinneren.
Alsof het gisteren was. Ik zie me nog bij ATV rondlopen en een reuzetijd beleven. Onderbetaald maar reuze!
Er kon toen veel. Ook op de zender zelf. 5 maanden later zouden we trouwen. 5 maanden en een dag later wist ik dat ik vader ging worden. Pas een jaar later zou ik mijn eerste e-mailtje versturen. Alles ging anders worden. Behalve jeukende tenen.
Misschien was die mislukte skireis een slotakkoord van een periode? Misschien?

zekerheden

Eergisteren zat er in de laatste show iemand die verkondigde dat er op 20 december van het jaar 2012 de aarde zal vergaan. Het heeft iets met magnetische velden van de zon te maken. Maar deze keer maak ik me zorgen want hij haalt zijn gegevens bij de maya's.
De dag nadien ligt Dr Lecompte er ook uit. De man die 1000 jaar ging worden. En ik geloofde hem want hij leefde op een cocktail van vitamine C.
Topmodellen die acteurs, popsterren en voetballers omruilen voor presidenten.
Er zijn geen zekerheden meer.

winterefteling

is zoals de zomerefteling maar dan met veel lichtjes en vuurkorven .. die nodig waren.

een voornemen

Eén van de haalbare voornemens voor 2008.
The West Wing verzamelen. Hoe? Weet ik nog niet. Of gewoon ze nog es allemaal zien.
Bartlet for president.

"Am I really to believe that these are the acts of a loving God? A just God? A wise God? To hell with your punishments. I was your servant here on Earth. And I spread your word and I did your work. To hell with your punishments. To hell with you."