Chariots of fire

De jongste zat met zijn autootjes te spelen toen hij een voor hem onbekend wijsje op tv hoorde.
"He, grappig liedje! Dat zijn precies twee mannetjes die vertraagd naar elkaar lopen". En hij bootste die ingebeelde ventjes met zijn vingers in de lucht na.
Hoe is het mogelijk dat hij die 22 muzieknoten zo perfect wist te associëren met de film waar ik op mijn elfde redelijk kapot van was? Chariots of Fire.
Ik zag de film voor het eerst met mijn vader. Ik was elf en begreep een aantal zaken niet. Waarom liep die donkere jongen niet op zaterdag? Hij kon iedereen laten zien hoe fantastisch hij was! Waarom zoveel fuss over een groep jongens die snel konden lopen en die naar Olympische Spelen mochten waar de hoogspringers in een bak zand landen?
Ik was vooral kapot van de muziek. Het onvergetelijke shot van het team, de selectie, de elite die aan de waterlijn liep en er één voor één op hun eigen manier van genoten.
De muziek werd in de loop der tijden volledig verneukt door ceremoniemeesters die trots hun intrede deden met gedrochten van huwelijstaarten. Schande.



Wat ik niet wist was dat de producer zestien jaar later met zijn lief tegen de wand van een tunnel in Parijs kwakte en samen met haar het leven verloor.

En hier werd ik ook heel, heel stil van.