McEwan

5 jaar geleden, tijdens een vakantiejob die een mens maar één keer in zijn hele leven krijgt, las ik het voor het eerst een boek van Ian McEwan, Atonement, en viel direct voor zijn virtuositeit. Natuurlijk wilde ik direct veel meer van McEwan lezen maar had op dat moment nog een stapeltje waar ik door moest en wat uiteindelijk ook zeer de moeite bleek. In het stapeltje zat onder andere 'The life of Pi' van Martel, 'Everything is illuminated' van Foer, enkele toppers van Lehane en natuurlijk Auster.
'Amsterdam', 'Zaterdag' en 'On Chesil Beach' volgden een paar jaar later.
Nu de verfilming in de bioscoop wordt gespeeld en de Oscarbeeldjes staan te popelen om door de vingers van Keira gekitteld te worden kon ik maar beter het boek nog es herlezen.
Het hoofdstuk waar ik tijdens die warme zomer en vandaag weer veel plezier aan beleef is die waarin de verliefdheid van Robbie voor Cecila lyrisch beschreven wordt en de horror die hij voelt als hij ontdekt dat zijn outing naar haar, via een kattenbelletje, getypt is op de achterzijde van een prent uit Gray's Anatomy.
Namenlijk deze: