Week op week 10 jaar geleden gingen we met 2 bevriende koppels skiën in Mégève. Het was voor mij de eerste keer op latten en het virus heeft me uiteindelijk niet gebeten.
Wim zat tijdens de heenreis naast mij en las een zoveelste keer "the deed of paksanorian" van Elisabeth Moon. De vorige dagen had ik meer vocht uit mijn lijf laten vallen dan ik er in kon lepelen maar toch koos ik er voor om de trip achter het stuur te zitten. Ik kon van pure vermoeidheid niet slapen. Gelukkig bestond er toen zoiets als Dormonoct 2. We hadden sneeuwkettingen gehuurd bij Allrent op de Bisschoppenhoflaan in Deurne. In het dorpje (Mégève) Combloux was weinig te beleven maar je kon er wel de lekkerste gegratineerde aardappeltjes eten die er waren. We lazen ter plaatse dat Fred Deburgraeve wereldkampioen schoolslag werd. We sliepen in een mooie chalet op een kwartiertje rijden van het dorp met 1 badkamer en dus ook maar met 1 bad. De laatste skiër lag in koud water. En ik was meestal die laatste wasser. Annick had er plezier in om een moortje warm water op mijn buik te gieten. Combinatie warm/koud gaf een weinig geslaagd effect. We aten meer dan één keer spaghetti met Manna spaghettisaus. Birgit stond de eerste dagen niet veel op de latten. In een cafeetje op een bergtop las ze 'Fierce creatures' en vond het een leuk boek, niet meer niet minder. Robi was de koning van de snowboardpiste, Wim volgde snel, Eva leerde elke dag bij en wij twee staken meer met onze koppen in de sneeuw dan dat we vooruit gleden. De slappe lach hebben met een neus vol sneeuw was echt geen zicht. Robi en Eva verlieten soms een uurtje voor ons de sneeuwpiste. 9 maanden later wisten we waarom. Er ontstond een ruzietje over een sneeuwbril die al dan niet moest meegebracht worden. Er waren grimmige en bitsige sneren tijdens spelletjes trivial pursuit. Keith Jarreth en Cake klonken fantastisch uit onze cdspeler. De laatste nacht knutselden we uit een pak vers gevallen sneeuw twee monsters en een reuzepenis waarop we met steentjes de voornaam van het zoontje van de gastfamilie in schreven. De gastheer van onze chalet, zelf een begenadigd skiër, hing zijn zelfgemaakte worstjes aan haken in zijn garage, die onder ons appartementje was. Het rook er indringend naar look, wat ik lekker vond. Ik las 'Scheepsberichten' van Annie Proulx en genoot er van. De terugreis wonnen Robi en Eva. Zij waren eerst thuis. Daarvan werden we tijdens de hele trip en om het uur (de reis duurde 10 uur) via gsm aan herinnerd. Zij zaten daar al, en wij? We waren gemeend blij voor hen.
Ongelooflijk wat we ons van een lang weekend na tien jaar kunnen herinneren.
Alsof het gisteren was. Ik zie me nog bij ATV rondlopen en een reuzetijd beleven. Onderbetaald maar reuze!
Er kon toen veel. Ook op de zender zelf. 5 maanden later zouden we trouwen. 5 maanden en een dag later wist ik dat ik vader ging worden. Pas een jaar later zou ik mijn eerste e-mailtje versturen. Alles ging anders worden. Behalve jeukende tenen.
Misschien was die mislukte skireis een slotakkoord van een periode? Misschien?
1 opmerking:
Maar Forest toch....
Een reactie posten