Amy

Mijne copain vindt Amy Whinehouse een zot wijf. Hij is van het mens bezeten. In de auto, op zijn werk, thuis. Amy is in de buurt. Het gaat al zo ver dat zijn oudste van tien hem bij een bezoekje aan een shoppingcenter spontaan met zijn eigen centjes de dvd van 'Amy in Concert' cadeau gaf. Het was die dvd die we gisteravond onder ons getweetjes met een koffietje en een centimetertje Schotse frisdrank bekeken.
Hij is niet enkel zot van haar muziek maar ook van haar callot, haar benen, de ogen en de bewegingskes die ze tijdens het zingen maakt. Ook ik vind haar muziek zeer te pruimen. 'Frank' en 'Back to Black' staan regelmatig in auto onder de laser. Maar telkens als ik naar haar luister vraag ik me af waarom al die drugs en drank zo nodig zijn. Of waar zou ze vandaag staan zonder al die lijntjes coke , afgelaste concerten en liters booz. Diezelfde mening had ik toen ik gisteren naar dat concertje zag.
Maar na het concert kwam er als extra een reportage over de eerste auditie, interviews met vader (taxichauffeur in London), producer (zwemt in het geld) en medemuzikanten, de hits en prijzen in Engeland en dan de stap naar de States. New York is binnen, nu de rest nog. Dus toeren van de ene staat naar de andere. Toen kwam mijn mooiste moment. Amy treedt op in een cafe in texas (ik denk voor een radiozender). Podium, één gitarist en zij. Amy in jeansbroek, zwarte t-shirt, magere armpjes met veel tekeningetjes en het kapsel (waar een reden voor is!). En de stem. Amy Whinehouse is mooie muziek maar is vooral en voor mij enkel en alleen dé stem. Eerlijk, glashelder, verbluffend. En al de rest is facade.