maandag, maart 26, 2007
woensdag, maart 21, 2007
dinsdag, maart 20, 2007
kvraagetaan deel 4
voerdes was er niks
we mochten niks mor dejen alles urbanus was nen held ons pa diejen oj nog haar en we telden al ons geld veur de kermisshowen in de boksauto’s outrun in plaats van onze commodore
er waren geen cd’s geen mp3’s alleen mor wa cassetjes en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes het was zo simpel ammaalzo simpel ammaalzo simpel as ik vraag het aan
De platen van Urbanus hebben we thuis grijs gedraaid. Mijn broer en ik lipten hele teksten mee en toch schoten we elke keer bij de pointe in de lach. Wat Urbanus toen deed kan je een beetje met TV Touché vergelijken, steengoed en ver zijn tijd vooruit.
De eerste computer die ik in levende lijve zag was bij mijne maat Kris. Hij had een Amstrad Schneider 646 gekregen met een cassettedeck om je informatie op een cassette op te slaan. Revolutionair. We organiseerden tijdens die zomervakantie onder vriendjes 'De Olympische Spelen'. De puntentelling en het klassement werden proper door Kris op zijn computer bijgehouden. Geweldig.
Alleen maar wat cassetjes .. Wel ik had er tamelijk veel hoor, nam alles op van de top 30 en inventariseerde het proper in een schriftje. Toen moest je nog hard werken om je favoriete muziek te 'bezitten'. Ik kende iemand die wel 1000 cassetje in zijn collectie had steken. Al zijn vrije tijd ging naar de pauze-play-record-knop. Wat zou hij vandaag met zijn voorraad gedaan hebben en had hij toen geweten dat je vandaag op ééntweedrie al de muziek voor handen kan hebben kon hij drie vreemde talen rijker zijn.
De scene uit 'Flodder' met Bert Andre en Tatjana Simic - "buurman wat doet u nu" stond destijds op het netvlies van al mijn kameraadjes voor eeuwig geprent. En wat een geluk dat de rewindknop bestond. Rewindplayrewindplay uren en uren. Noem het puberaal, het blijft puur jeugdsentiment.
we mochten niks mor dejen alles urbanus was nen held ons pa diejen oj nog haar en we telden al ons geld veur de kermisshowen in de boksauto’s outrun in plaats van onze commodore
er waren geen cd’s geen mp3’s alleen mor wa cassetjes en buurman wa doet u nu veur ons allereerste tetjes het was zo simpel ammaalzo simpel ammaalzo simpel as ik vraag het aan
De platen van Urbanus hebben we thuis grijs gedraaid. Mijn broer en ik lipten hele teksten mee en toch schoten we elke keer bij de pointe in de lach. Wat Urbanus toen deed kan je een beetje met TV Touché vergelijken, steengoed en ver zijn tijd vooruit.
De eerste computer die ik in levende lijve zag was bij mijne maat Kris. Hij had een Amstrad Schneider 646 gekregen met een cassettedeck om je informatie op een cassette op te slaan. Revolutionair. We organiseerden tijdens die zomervakantie onder vriendjes 'De Olympische Spelen'. De puntentelling en het klassement werden proper door Kris op zijn computer bijgehouden. Geweldig.
Alleen maar wat cassetjes .. Wel ik had er tamelijk veel hoor, nam alles op van de top 30 en inventariseerde het proper in een schriftje. Toen moest je nog hard werken om je favoriete muziek te 'bezitten'. Ik kende iemand die wel 1000 cassetje in zijn collectie had steken. Al zijn vrije tijd ging naar de pauze-play-record-knop. Wat zou hij vandaag met zijn voorraad gedaan hebben en had hij toen geweten dat je vandaag op ééntweedrie al de muziek voor handen kan hebben kon hij drie vreemde talen rijker zijn.
De scene uit 'Flodder' met Bert Andre en Tatjana Simic - "buurman wat doet u nu" stond destijds op het netvlies van al mijn kameraadjes voor eeuwig geprent. En wat een geluk dat de rewindknop bestond. Rewindplayrewindplay uren en uren. Noem het puberaal, het blijft puur jeugdsentiment.
maandag, maart 19, 2007
kvraagetaan deel 3
Er was nog gene gsm, gene vtm En niemand die Hannibal of Murdock wilde zen
Rons honeymoon, Karolientje, Merlina met de parafix
De Fixkes vergaten nog: Tip Top, de Kat (met coole Rik Andries die eigenlijk een over een Brabants trekpaard getilde tweederangsacteur was met een dikke nek), Het zwaard van Ardoewaan, Hitring, Chips (Poncherello maar lachen achter zijn stuurke en geen één vliegje op zijn blinkende bijters) , Mork & Mindy (nanunanu, het heeft me 4 jaar geduurd vooraleer ik de begroeting kon doen) , Arnold (wadjoetokkinaboutwillis), de Ted De Braakschow (miauw miauw miauw miauw miauw ..), de ongeëvenaarde Willem Ruys (er is een groot gapend gat na zijn dood - en Pierre, wat hebben ze gewonnen), de Opkopers (waarom herhalen ze dit niet ipv al die rommel wat er nu verschijnt) , De Dukes of Hazard (piekoepiekoecoltrane), Top Pop (met het showballet van Penny de Jaeger - mm die pakskes, dat haar mmmm), Nightrider (praten tegen een horloge- cooool) , Battlestar Galactica ( ik was altijd Apollo) , Fame (enkel Lori Singer en Debby Allen hebben nog iets na de serie met hun leven gedaan. Vorig jaar ging de BBC een kijkje nemen bij de sterren van toen. Leroy was een aan wal geraakte drugsverslaafde geworden met een buik en bijna kaal !!! Weer een illusie minder. Zie zeker naar het filmpje) , de zevensprong (spannendste kinderserie aller tijden, vooral als de meester aan de zevensprong staat en in de dichte mist met een bangelijk achtergrondmuziekje een keuze moest maken - om in uw broek te doen), Family Ties (met mijnen held uit Back to the Future, Michael J Fox), de film van Ome Willem (Ome Willem, ik moet plasse) , Blue thunder, He Man (aaaaaaaaaiiii eeeeeeemmmm thee poooooOOOOOOWWWEEERRRRRRR), Veronica op woensdag namiddag, Veronica komt naar je toe deze zomer (Jeroen Van Inkel kwam zelfs naar de feesttent tijdens de lichtfeesten in Reet plaatjes draaien, Miami Vice (die jasjes !!) ...
Rons honeymoon, Karolientje, Merlina met de parafix
De Fixkes vergaten nog: Tip Top, de Kat (met coole Rik Andries die eigenlijk een over een Brabants trekpaard getilde tweederangsacteur was met een dikke nek), Het zwaard van Ardoewaan, Hitring, Chips (Poncherello maar lachen achter zijn stuurke en geen één vliegje op zijn blinkende bijters) , Mork & Mindy (nanunanu, het heeft me 4 jaar geduurd vooraleer ik de begroeting kon doen) , Arnold (wadjoetokkinaboutwillis), de Ted De Braakschow (miauw miauw miauw miauw miauw ..), de ongeëvenaarde Willem Ruys (er is een groot gapend gat na zijn dood - en Pierre, wat hebben ze gewonnen), de Opkopers (waarom herhalen ze dit niet ipv al die rommel wat er nu verschijnt) , De Dukes of Hazard (piekoepiekoecoltrane), Top Pop (met het showballet van Penny de Jaeger - mm die pakskes, dat haar mmmm), Nightrider (praten tegen een horloge- cooool) , Battlestar Galactica ( ik was altijd Apollo) , Fame (enkel Lori Singer en Debby Allen hebben nog iets na de serie met hun leven gedaan. Vorig jaar ging de BBC een kijkje nemen bij de sterren van toen. Leroy was een aan wal geraakte drugsverslaafde geworden met een buik en bijna kaal !!! Weer een illusie minder. Zie zeker naar het filmpje) , de zevensprong (spannendste kinderserie aller tijden, vooral als de meester aan de zevensprong staat en in de dichte mist met een bangelijk achtergrondmuziekje een keuze moest maken - om in uw broek te doen), Family Ties (met mijnen held uit Back to the Future, Michael J Fox), de film van Ome Willem (Ome Willem, ik moet plasse) , Blue thunder, He Man (aaaaaaaaaiiii eeeeeeemmmm thee poooooOOOOOOWWWEEERRRRRRR), Veronica op woensdag namiddag, Veronica komt naar je toe deze zomer (Jeroen Van Inkel kwam zelfs naar de feesttent tijdens de lichtfeesten in Reet plaatjes draaien, Miami Vice (die jasjes !!) ...
zaterdag, maart 17, 2007
kvraagetaan deel 2
Drie keer durve was doen, Maskes plage, liefde vrage
En al wa ge zegt da waarde zelf, me a broek in den helft.
Et was zo simpel allemaal, zo simpel allemaal, zo simpel als ik vraag et aan Kvraagetaan
Ik heb tot mijn 12 op een jongensschool gezeten. Onze dagen vulden we met voetbal, vechten, vallen, vieren. Kussen en meisjes was een ander universum far far away. En eigelijk niet interessant. De Wim en de Johan hadden zussen. Ik niet, ik had een broer en mijn vader was kapper, herenkapper! De enige vrouwen die bij ons over de vloer kwamen waren, buiten ons ma natuurlijk, mijn tantes en mijn grootmoeders. Ook een tienjarige kan met deze gegevens moeilijk een deftig geile fantasie losweken. Noppes dus.
Er kwam pas verandering tijdens onze voorbereiding op HET HEILIG VORMSEL, maw de catachesetijd.
Eén keer per maand terroriseerden we samen met zeven klasgenoten de familie Hauchecorne tijdens onze maandelijkse wijze lessen uit de bijbel. De Hauchecornes waren zonder twijfel het meest gelovige, rechtschapen, vredelievende, lieve gezinnetje dat ik ooit ben tegengekomen. De vroomheid zeek er van de voordeur over den dorpel af. Jaren lang heb ik me afgevraagd hoe zij aan drie dochters zijn geraakt. Die lieve, lieve, lieve, lieve, lieve mensen ontvingen ons dus elke derde goede vrijdagavond van de maand. Met alle beste bedoelingen gingen zij ons de wonderlijke verhalen van Jezus en zijn Apostelen debiteren. Hun bedoeling was om er een avondje genietend bidden van te maken. Het mocht niet zijn want de H's hadden één heel groot probleem. Het groepje telde 10 kinderen. 7 jongens (wij dus) en ... 3 meisjes. Wij waren het onszelf dus verplicht om op te vallen. En de enige manier die we konden verzinnen was het gezinnetje een heel jaar lang het bloed van onder hun nagels te kloten. Elke maand gaven we onszelf één opdracht. Diegene die het die avond durfde om de grens van het ontoelaatbare te bereiken ... was gewonnen, was 'den durver van de maand'.
Arme Hauchecornes. De ene vrijdag hing er op het einde van de sessie geen één kalenderblaadje en behangpapiertje in het wc'tje, de andere avond kwamen we in zwembroek en nog een andere vrijdag haalden de etters, bij de openingszin van vader Hauchecorne dat we vanavond es flink gingen werken, al het gereedschap boven dat we thuis uit de werkschuur konden verzamelen. De hele eetkamertafel was na die ambitieuse aanzet in minder dan vier seconden bezaaid met hamers, beitels, zagen, moeren, schroevendraaiers, nagels en trektangen. Kris haalde zelfs een soldeerbout boven. Hij werd door ons allen die avond als 'den durver' van de maand verkozen. Moeder Hauchecorne, die we de eerste maanden nooit hebben gezien, kwam op een onverwacht moment vuurrood uit de keuken en prevelde aan haar man de gevleugelde woorden: "Als die klheidense rotzakskes nog verder met uw kloten spelen, stamp ze dan godverdomme buiten" waarop Kurt, de bloedbroeder naast mij, adrem "maar ik wil helemaal niet met uw man zijn kloten spelen mevrouw" repliceerde.
En dit alles en enkel en alleen om bij die drie wichtjes een vorm van respect te verdienen waarmee ze ons ooit de hemel zouden schenken.
Het werd nooit wat hoor. Ik was wel wat verliefd op Kristinneke maar ja wie was ik.
Ik was de zoon van de coiffeur die alles toch te weten komt. Ik kon dus niet anders dan me zo veel mogelijk gedeisd te houden, laat staan een lief te hebben !!!
Ik heb trouwens nooit begrepen wat dat wilde zeggen, 'ik vraag het aan'. Wat werd er aangevraagd? Aan wat hing een vraag? En als je dan "ok" had geantwoord, wat was je dan????
Den goedgekeurde aangevraagde?
En al wa ge zegt da waarde zelf, me a broek in den helft.
Et was zo simpel allemaal, zo simpel allemaal, zo simpel als ik vraag et aan Kvraagetaan
Ik heb tot mijn 12 op een jongensschool gezeten. Onze dagen vulden we met voetbal, vechten, vallen, vieren. Kussen en meisjes was een ander universum far far away. En eigelijk niet interessant. De Wim en de Johan hadden zussen. Ik niet, ik had een broer en mijn vader was kapper, herenkapper! De enige vrouwen die bij ons over de vloer kwamen waren, buiten ons ma natuurlijk, mijn tantes en mijn grootmoeders. Ook een tienjarige kan met deze gegevens moeilijk een deftig geile fantasie losweken. Noppes dus.
Er kwam pas verandering tijdens onze voorbereiding op HET HEILIG VORMSEL, maw de catachesetijd.
Eén keer per maand terroriseerden we samen met zeven klasgenoten de familie Hauchecorne tijdens onze maandelijkse wijze lessen uit de bijbel. De Hauchecornes waren zonder twijfel het meest gelovige, rechtschapen, vredelievende, lieve gezinnetje dat ik ooit ben tegengekomen. De vroomheid zeek er van de voordeur over den dorpel af. Jaren lang heb ik me afgevraagd hoe zij aan drie dochters zijn geraakt. Die lieve, lieve, lieve, lieve, lieve mensen ontvingen ons dus elke derde goede vrijdagavond van de maand. Met alle beste bedoelingen gingen zij ons de wonderlijke verhalen van Jezus en zijn Apostelen debiteren. Hun bedoeling was om er een avondje genietend bidden van te maken. Het mocht niet zijn want de H's hadden één heel groot probleem. Het groepje telde 10 kinderen. 7 jongens (wij dus) en ... 3 meisjes. Wij waren het onszelf dus verplicht om op te vallen. En de enige manier die we konden verzinnen was het gezinnetje een heel jaar lang het bloed van onder hun nagels te kloten. Elke maand gaven we onszelf één opdracht. Diegene die het die avond durfde om de grens van het ontoelaatbare te bereiken ... was gewonnen, was 'den durver van de maand'.
Arme Hauchecornes. De ene vrijdag hing er op het einde van de sessie geen één kalenderblaadje en behangpapiertje in het wc'tje, de andere avond kwamen we in zwembroek en nog een andere vrijdag haalden de etters, bij de openingszin van vader Hauchecorne dat we vanavond es flink gingen werken, al het gereedschap boven dat we thuis uit de werkschuur konden verzamelen. De hele eetkamertafel was na die ambitieuse aanzet in minder dan vier seconden bezaaid met hamers, beitels, zagen, moeren, schroevendraaiers, nagels en trektangen. Kris haalde zelfs een soldeerbout boven. Hij werd door ons allen die avond als 'den durver' van de maand verkozen. Moeder Hauchecorne, die we de eerste maanden nooit hebben gezien, kwam op een onverwacht moment vuurrood uit de keuken en prevelde aan haar man de gevleugelde woorden: "Als die klheidense rotzakskes nog verder met uw kloten spelen, stamp ze dan godverdomme buiten" waarop Kurt, de bloedbroeder naast mij, adrem "maar ik wil helemaal niet met uw man zijn kloten spelen mevrouw" repliceerde.
En dit alles en enkel en alleen om bij die drie wichtjes een vorm van respect te verdienen waarmee ze ons ooit de hemel zouden schenken.
Het werd nooit wat hoor. Ik was wel wat verliefd op Kristinneke maar ja wie was ik.
Ik was de zoon van de coiffeur die alles toch te weten komt. Ik kon dus niet anders dan me zo veel mogelijk gedeisd te houden, laat staan een lief te hebben !!!
Ik heb trouwens nooit begrepen wat dat wilde zeggen, 'ik vraag het aan'. Wat werd er aangevraagd? Aan wat hing een vraag? En als je dan "ok" had geantwoord, wat was je dan????
Den goedgekeurde aangevraagde?
kvraagetaan deel 1
Een paar weken geleden zei Stijn me dat hij dat liedje, kvraagetaan, van de Fixkes zo goed vond.
Hij is de enige niet. Het nummer wordt bijna elke dag op radio 1 en andere zenders gedraaid. Het is al een paar weken het meest gedownloade nummer op Itunes.
Waarom? Omdat het zo herkenbaar is en omdat iedereen er nostalgisch van wordt.
Mag kik binne mag kik binne om een lieke te beginne
Over de dinges die kik mij allemaal herinner
Veel liekes zongen we niet. We hoorden wel de engelstalige hits op de radio maar het nazingen was onmogelijk. Behalve toen de rubensiaanse Vanessa haar hitje scoorde met "jeupsaitdaunenissidozzimeiki jeupsaitdaunenizzidozookee ..."
Wij zaten altijd bij de vriendjes thuis. Vooraf geplande afspraken onder de ouders werden niet gemaakt. Was er niemands thuis dan was er in de buurt wel een ander vriendje die op zijn kamer zat te spelen met een modelvliegtuigje. Verjaardagsfeestjes. Nu moet je bijna een ceremoniemeester inschakelen om de bengels te plezieren. Was toen wel anders. Op de dag zelf vroeg je aan de ene en de andere of hij zin had om te komen feesten. Singeltjes draaien (ik zie mijn klasgenootje Dirk nog totaal uit zijn dak in onze living springen op 'Can you feel it' van the Jacksons) , gezelschapspelletje spelen, gekregen Jommekes lezen, moeder bakte een pannenkoek en iedereen vertrok zelf om 5 uur naar huis. Geen ouders aan de deur. Geen overrompelingen. Amper een budget.
Uit de goeien ouwen tijd, van rekenen en vlijt.
Van leven zonder zorgen, ambitie of spijt.
Rekenen en vlijt. Gekruiste armpjes in de klas, braaf rechtop zitten, ja meester nee meester, meer was er niet nodig om er voor vlijt door te zijn.
Een van de meesters had een vernuftig systeem ontworpen: Een groot bord waarop de naam van elke leerling kleefde met achter elke naam tien nageltjes waar een 'vlijtkaartje' kon hangen. Elk rappport begon iedereen met vijf kaartjes. Het was ieder voor zich, om ter meeste kaartjes. De stand konden de dagelijks perfect raadplegen. De spanning was te sniden toen de meester naar het bord ging om er hier en daar een kaartje aan toe te voegen of weg te nemem.
Meestal mocht je dat zelf voor je eigen naam doen. "Daems, ga naar het bord en hang er maar een kaartje bij". Je hebt in elke klas altijd ene die het zwarte schaap was. Bij ons was dat 'de Steven'. "Steven, ga naar het bord en hang er ... voor den Hellemans, den Dierckx en de Saey een kaartje bij." Als een leraar dit nu doet moet hij voor een commissie verschijnen of dagen Steventjes ouders hem voor de rechter.
Heelder dage gaan shotte. Voor den donkere thuis. Alleen maar wa ravotte.
Het school, daar kwam niks van in huis
Letterlijk heelder dagen gaan shotte. Om 4u30 thuis van 't school en als het tot 7 uur licht bleef kon je ons elke dag op het pleintje naast de kerk zien shotte. Doelen werden van hoopjes kledingstukken gemaakt. Onderling werd afgesproken wie wie was. De ene was Sepp Maier, de ander Kevin Keegan en nog een andere Franz Beckenbauer. Op sommige avonden in de week kon je ons 4 tegen 4 spelen zien spelen, met reservespelers en al. Vanuit de keuken riep ons ma ons om binnen te komen. Was meestal om ineens te gaan slapen.
Vandaag zie ik geen jongens meer op pleintjes voetballen. Of toch wel. Elke maandagavond doe ik Lisa naar de Flamencoles in Borgerhout. Op het pleintje in de buurt toonden deze week een twintigtal marokaanse balkunstenaars hun truukjes. Het Belgisch voetbal is barslecht omdat het straatvoetbal volledig verdwenen is. Binnen 10 jaar speelt het Belgisch elftal (als België nog bestaat tenminste) misschien nog es mee in een internationaal toernooi. Wedden dat de meeste spelers van Marokkaanse of Turkse afkomst zullen zijn. We zullen dan pas terug een kans maken om van Azerbeidjan of Egypte te winnen.
Wordt vervolgd ...
Hij is de enige niet. Het nummer wordt bijna elke dag op radio 1 en andere zenders gedraaid. Het is al een paar weken het meest gedownloade nummer op Itunes.
Waarom? Omdat het zo herkenbaar is en omdat iedereen er nostalgisch van wordt.
Mag kik binne mag kik binne om een lieke te beginne
Over de dinges die kik mij allemaal herinner
Veel liekes zongen we niet. We hoorden wel de engelstalige hits op de radio maar het nazingen was onmogelijk. Behalve toen de rubensiaanse Vanessa haar hitje scoorde met "jeupsaitdaunenissidozzimeiki jeupsaitdaunenizzidozookee ..."
Wij zaten altijd bij de vriendjes thuis. Vooraf geplande afspraken onder de ouders werden niet gemaakt. Was er niemands thuis dan was er in de buurt wel een ander vriendje die op zijn kamer zat te spelen met een modelvliegtuigje. Verjaardagsfeestjes. Nu moet je bijna een ceremoniemeester inschakelen om de bengels te plezieren. Was toen wel anders. Op de dag zelf vroeg je aan de ene en de andere of hij zin had om te komen feesten. Singeltjes draaien (ik zie mijn klasgenootje Dirk nog totaal uit zijn dak in onze living springen op 'Can you feel it' van the Jacksons) , gezelschapspelletje spelen, gekregen Jommekes lezen, moeder bakte een pannenkoek en iedereen vertrok zelf om 5 uur naar huis. Geen ouders aan de deur. Geen overrompelingen. Amper een budget.
Uit de goeien ouwen tijd, van rekenen en vlijt.
Van leven zonder zorgen, ambitie of spijt.
Rekenen en vlijt. Gekruiste armpjes in de klas, braaf rechtop zitten, ja meester nee meester, meer was er niet nodig om er voor vlijt door te zijn.
Een van de meesters had een vernuftig systeem ontworpen: Een groot bord waarop de naam van elke leerling kleefde met achter elke naam tien nageltjes waar een 'vlijtkaartje' kon hangen. Elk rappport begon iedereen met vijf kaartjes. Het was ieder voor zich, om ter meeste kaartjes. De stand konden de dagelijks perfect raadplegen. De spanning was te sniden toen de meester naar het bord ging om er hier en daar een kaartje aan toe te voegen of weg te nemem.
Meestal mocht je dat zelf voor je eigen naam doen. "Daems, ga naar het bord en hang er maar een kaartje bij". Je hebt in elke klas altijd ene die het zwarte schaap was. Bij ons was dat 'de Steven'. "Steven, ga naar het bord en hang er ... voor den Hellemans, den Dierckx en de Saey een kaartje bij." Als een leraar dit nu doet moet hij voor een commissie verschijnen of dagen Steventjes ouders hem voor de rechter.
Heelder dage gaan shotte. Voor den donkere thuis. Alleen maar wa ravotte.
Het school, daar kwam niks van in huis
Letterlijk heelder dagen gaan shotte. Om 4u30 thuis van 't school en als het tot 7 uur licht bleef kon je ons elke dag op het pleintje naast de kerk zien shotte. Doelen werden van hoopjes kledingstukken gemaakt. Onderling werd afgesproken wie wie was. De ene was Sepp Maier, de ander Kevin Keegan en nog een andere Franz Beckenbauer. Op sommige avonden in de week kon je ons 4 tegen 4 spelen zien spelen, met reservespelers en al. Vanuit de keuken riep ons ma ons om binnen te komen. Was meestal om ineens te gaan slapen.
Vandaag zie ik geen jongens meer op pleintjes voetballen. Of toch wel. Elke maandagavond doe ik Lisa naar de Flamencoles in Borgerhout. Op het pleintje in de buurt toonden deze week een twintigtal marokaanse balkunstenaars hun truukjes. Het Belgisch voetbal is barslecht omdat het straatvoetbal volledig verdwenen is. Binnen 10 jaar speelt het Belgisch elftal (als België nog bestaat tenminste) misschien nog es mee in een internationaal toernooi. Wedden dat de meeste spelers van Marokkaanse of Turkse afkomst zullen zijn. We zullen dan pas terug een kans maken om van Azerbeidjan of Egypte te winnen.
Wordt vervolgd ...
donderdag, maart 08, 2007
Peter
Na het etentje met ouders en broer en de pannenkoekenslag met de rest van de familie reden we gisteren namiddag in de derde en laatste etappe van Santi's verjaardagperiode, het feestje met de klasgenootjes. Bij gebrek aan dichter,beter,handiger kozen we dit jaar voor de binnenspeeltuin in Kontich. We waren niet de enige die een gebrek aan inspiratie hadden. ACHT verjaardagsfeestjes zouden tussen half2 en 5 in dit speelhol gehouden worden. (tel eventjes mee: acht feestjes aan gemiddeld 7 kindjes per feestje aan minstens 2 dagen per week aan 52 weken aan 10€/kind + extra drankjes, snacks en borrelhapjes voor de ouders = big business)
De binnenspeeltuin in Kontich: een fabriek. 1 grote hal met een parking voor 10 auto's (veel en veel te klein dus), een bar, lange en ronde tafels, stoelen, wc en 1 gigantisch web van netten, kussens, ballen, trampolines en matten die menig val en schok moeten breken.
Dit pretpark is in een straal van 15 km bij scholen en ouders bekend als dé oplossing om het grut 3 uur lang te laten zweten en is dan ook een ontmoetingsplaats voor vaders die andere vaders lang niet meer gezien hebben.
Peter is zo een vader. Naast klaskameraadje was hij ook van mijn 7e tot mijn 16e onze vaste keeper in de voetbalploeg. Maar dat is al lang geleden.
Ons kort gesprek begint zoals altijd, bij iedereen en overal beleefd, aftastend, no nonsens. De vragen en antwoorden liggen op een zelfde lijn.
Hoe gaat het er mee? Lang geleden he? Waar is den tijd. Ben je hier ook voor je kinderen? Hoe oud zijn ze? Druk he? En wat een lawaai!! Wat doe jij nu?(Peter is slager)? Einde eerste ronde.
Maar dan vertelt hij over het komend weekend. Zijn zus trouwt. Ja leuk, maar het is een beetje omdat het moet, ... omdat het nu vlug moet. Moeder is ziek. Botkanker. Vorig zomer had ze overal pijn en moest ze veel hoesten. Dokters zeiden dat het een longontsteking was en de stekende pijn in de ribben kwam van het almaar hoesten. Het verdict was keihard. Nog 3 tot 6 maanden. Daarom nu, snel het feest. Dan kan ze het nog meemaken. Maar wat daarna en wat moet hij zijn kinderen antwoorden op hun vraag wanneer oma terug beter wordt en met hen kan spelen? Peter vertelt dit allemaal in één lange uitgerekte zin, alsof hij dit elke dag doet.
"Er komt een harde tijd aan, Jordi. We werken keihard in de zaak en alles flitst aan ons voorbij. Elke dag moet ik vriendelijk glimlachen naar klanten die het de gewoonste zaak vinden om me in mijn eigen zaak arrogant te commanderen alsof ik hun slaafje ben en die me uitlachen als ik hen een klantenkaart wil aanbieden. En dat verplicht glimlachen, vriendelijk zijn wordt me soms te veel. .......... Soms wens ik dat ik terug in het doel stond met jullie rennend voor me, en ik die niets anders moet doen dan de netten schoon houden terwijl al onze ouders en grootouders met mijn papa en mijn mama ons toejuichen. Soms wil ik niets moeten. Gewoon bij jullie zijn. Maar dat is zo ver weg. Het lijkt wel alsof het niets meer dan een droom was...........geniet van je ouders zo lang je ze hebt !!! Het klinkt cliché maar ik kan je niets beters zeggen"
De binnenspeeltuin in Kontich: een fabriek. 1 grote hal met een parking voor 10 auto's (veel en veel te klein dus), een bar, lange en ronde tafels, stoelen, wc en 1 gigantisch web van netten, kussens, ballen, trampolines en matten die menig val en schok moeten breken.
Dit pretpark is in een straal van 15 km bij scholen en ouders bekend als dé oplossing om het grut 3 uur lang te laten zweten en is dan ook een ontmoetingsplaats voor vaders die andere vaders lang niet meer gezien hebben.
Peter is zo een vader. Naast klaskameraadje was hij ook van mijn 7e tot mijn 16e onze vaste keeper in de voetbalploeg. Maar dat is al lang geleden.
Ons kort gesprek begint zoals altijd, bij iedereen en overal beleefd, aftastend, no nonsens. De vragen en antwoorden liggen op een zelfde lijn.
Hoe gaat het er mee? Lang geleden he? Waar is den tijd. Ben je hier ook voor je kinderen? Hoe oud zijn ze? Druk he? En wat een lawaai!! Wat doe jij nu?(Peter is slager)? Einde eerste ronde.
Maar dan vertelt hij over het komend weekend. Zijn zus trouwt. Ja leuk, maar het is een beetje omdat het moet, ... omdat het nu vlug moet. Moeder is ziek. Botkanker. Vorig zomer had ze overal pijn en moest ze veel hoesten. Dokters zeiden dat het een longontsteking was en de stekende pijn in de ribben kwam van het almaar hoesten. Het verdict was keihard. Nog 3 tot 6 maanden. Daarom nu, snel het feest. Dan kan ze het nog meemaken. Maar wat daarna en wat moet hij zijn kinderen antwoorden op hun vraag wanneer oma terug beter wordt en met hen kan spelen? Peter vertelt dit allemaal in één lange uitgerekte zin, alsof hij dit elke dag doet.
"Er komt een harde tijd aan, Jordi. We werken keihard in de zaak en alles flitst aan ons voorbij. Elke dag moet ik vriendelijk glimlachen naar klanten die het de gewoonste zaak vinden om me in mijn eigen zaak arrogant te commanderen alsof ik hun slaafje ben en die me uitlachen als ik hen een klantenkaart wil aanbieden. En dat verplicht glimlachen, vriendelijk zijn wordt me soms te veel. .......... Soms wens ik dat ik terug in het doel stond met jullie rennend voor me, en ik die niets anders moet doen dan de netten schoon houden terwijl al onze ouders en grootouders met mijn papa en mijn mama ons toejuichen. Soms wil ik niets moeten. Gewoon bij jullie zijn. Maar dat is zo ver weg. Het lijkt wel alsof het niets meer dan een droom was...........geniet van je ouders zo lang je ze hebt !!! Het klinkt cliché maar ik kan je niets beters zeggen"
maandag, maart 05, 2007
carsgekte
'Cars' is een hit. Elke jongen tussen 5 en 10 jaar heeft een autootje van de laatste pixarprent in zijn collectie. Nadat 'Cars' op dvd kwam sloeg de nationale gekte aan en is momenteel niets meer van 'Cars' in de speelgoedzaak te vinden. Of toch zeker geen autootjes. Bliksem McQueen, Takel, Sergeant, Sally, Dock, Fillmore, Lizzie, Luigi, Pitstop, ... Alle autootjes zijn weg en het duurt nog een paar weken voor er weer een nieuwe collectie binnenkomt. Een goudmijntje dus.
En dat is een klein probleem voor mijn broer en de rest van de familie die op Santi zijn 5e verjaardag kost-wat-kost iets van Cars wilde geven.
Dus heeft onze jongste vandaag een hoeslaken van 'Cars', een viewmaster van 'Cars' en botsballetjes van 'Cars' gekregen. Een brooddoos, rugzakje, kaftjes, schriftjes, tandpasta had hij al. Nu zal je misschien denken dat die autootjes een bevlieging zijn. Niets is minder waar. Uren speelt hij er mee, bootst de verhaallijn probleemloos na (de film heeft hij al makkelijk twintig keer gezien) en begint het taaltje over te nemen. "Hey papa, kijk naar mij .. ptsitsjoem".
Mijn broer is zo benieuwd dat hij de dvd EVENTJES VOOR 1 AVOND mocht lenen. Kan dus best zijn dat er vanaf morgen bij kapsalon Daems enkel met Bliksemschaartjes, dockammen en sallydrogers wordt gewerkt.
En dat is een klein probleem voor mijn broer en de rest van de familie die op Santi zijn 5e verjaardag kost-wat-kost iets van Cars wilde geven.
Dus heeft onze jongste vandaag een hoeslaken van 'Cars', een viewmaster van 'Cars' en botsballetjes van 'Cars' gekregen. Een brooddoos, rugzakje, kaftjes, schriftjes, tandpasta had hij al. Nu zal je misschien denken dat die autootjes een bevlieging zijn. Niets is minder waar. Uren speelt hij er mee, bootst de verhaallijn probleemloos na (de film heeft hij al makkelijk twintig keer gezien) en begint het taaltje over te nemen. "Hey papa, kijk naar mij .. ptsitsjoem".
Mijn broer is zo benieuwd dat hij de dvd EVENTJES VOOR 1 AVOND mocht lenen. Kan dus best zijn dat er vanaf morgen bij kapsalon Daems enkel met Bliksemschaartjes, dockammen en sallydrogers wordt gewerkt.
vrijdag, maart 02, 2007
fc barcelona nv
Sinds voorjaar 2003 stemde fc Barcelona een nieuwe voorzitter. Juan Laporta, dertiger, advocaat, succesvul (dus vermogend) en charismatisch. Een cameraploeg volgt Laporta de eerste maanden van zijn ambtstermijn op de voet. Deze film moest een antwoord geven op de vragen hoe hij de club, die in een crisis beland was door schulden en geen resultaten op het veld, ging aanpakken en wat het resultaat ging worden.
Voor mij was dit natuurlijk genieten. Alleen al omdat vanaf de eerste moment van de reportage enkel Catalaans gesproken werd. Maar ook om het volgende:
- Het bestuur zijn dertigers. Rijk geworden dankzij de dotcom-sector. Dus geen stijve, saaie gepensioneerden.
- Om in het bestuur van de club te mogen zetelen moest eerst een bijdrage van een ton betaald worden. Al de bestuursleden ontvangen geen inkomen. Het moest voor elk bestuurslid een eer zijn Barca er terug bovenop te helpen. Natuurlijk kregen ze door deze aanpak zo veel media-aandacht dat dit weer commercieel interessant was voor hun eigen bedrijven.
- Het ganse interieur werd herbouwd. Een dikke streep over het verleden. Geen bombastische bureaus, restaurants en vergaderzalen maar het interieur van een vers opgestart advocatenkantoor.
- Laporta wil Beckham. Beckham kiest voor Real. Dan moet Ronaldinho maar komen. Een geniale aankoop. We zijn er bij wanneer het contract wordt getekend.
- Vanaf de start van het seizoen tot januari verliest Barca keer op keer en zakken ze verderweg naar de middenmoot van de rangschikking. Barca staat tegen januari op een 11e plaats van de rangschikking. 11 plaatsen achter aartsrivaal Real Madrid. Na elk eindsignaal zie je Laporta en zijn medewerkers bleek wegtrekken. Je kan vergaderen, doelstellingen maken, commerciële ideeën uitwerken, creatief zijn zo veel je wilt. Het enige wat telt is het resultaat van de ploeg.
- Laporta krijgt dreigbrieven. Zijn huis wordt beklad. Zijn familie wordt bedreigd. Hij krijgt zelfs een pak rammel van een paar leden van de harde kern die het niet kunnen verkroppen dat hij niet met hen wil praten. De vorige president deed dit wel. Er zijn zelfs complottheorieën dat ex bestuursleden door deze praktijken het huidige bestuur zodanig wil demoraliseren dat ze zouden opstappen zodat het vroegere bewind terug kan aantreden.
- Fans schreeuwen bij zijn auto om het ontslag van Rijkaard. Laporta vraagt om geduld. Het komt wel goed. Het komt wel goed. Maar de club incasseert het ene doelpunt na het andere.
- Bij overmaat van ramp wint Real op het veld van Barca met 0-2. De voorzitters van de koninklijke lachen smalend.
- Het bestuur gaat in een dorpje in het Catalaanse binnenland vergaderen. De kinderen van het plaatselijk schooltje zingen het clublied. Sommige bestuursleden zijn misnoegd omdat ze zich een nummer voelen, omdat ze minder media-aandacht krijgen dan de vaste clan rond Laporta.
- Maar dan komt de 3 week van januari en Barca begint te winnen. De ene wedstrijd na de andere. 17 wedstrijden op rij. Op het veld van Real wint Barca met 1-2. Barca eindigt op de 2e plaats (Real 4e!!) en mag naar de Champions League.
- Iedereen is blij. De verkoopcijfers zijn beter dan het vorige jaar. Er zijn meer dan 1 miljoen leden. Toch is Laporta teleurgesteld. Het kon beter. (en het wordt ook veel beter: het jaar nadien speelt Barca kampioen, 2 jaar nadien winnen ze in Parijs de Champions League van Arsenal)
- Een schitterend moment. Laporta staat met een vijftal vrienden op de tribune van het Nou Camp en zegt dat hij zin heeft om iets te doen: Hij roept hij volle borst BARCA tot zijn stem er van overslaat.
De taal, de muziek, de passie, de beelden van Barcelona, de sfeer. Het was alsof ik het allemaal zelf meemaakte. Ik wandelde mee op placa Catalunya, via de ramblas naar de oude haven om er om 11u 's avonds nog van een vispannetje met een goed glas wijn te genieten.
En geef toe, president zijn barca spreekt toch meer tot de verbeelding dan voorzitter van Westerlo.
Voor mij was dit natuurlijk genieten. Alleen al omdat vanaf de eerste moment van de reportage enkel Catalaans gesproken werd. Maar ook om het volgende:
- Het bestuur zijn dertigers. Rijk geworden dankzij de dotcom-sector. Dus geen stijve, saaie gepensioneerden.
- Om in het bestuur van de club te mogen zetelen moest eerst een bijdrage van een ton betaald worden. Al de bestuursleden ontvangen geen inkomen. Het moest voor elk bestuurslid een eer zijn Barca er terug bovenop te helpen. Natuurlijk kregen ze door deze aanpak zo veel media-aandacht dat dit weer commercieel interessant was voor hun eigen bedrijven.
- Het ganse interieur werd herbouwd. Een dikke streep over het verleden. Geen bombastische bureaus, restaurants en vergaderzalen maar het interieur van een vers opgestart advocatenkantoor.
- Laporta wil Beckham. Beckham kiest voor Real. Dan moet Ronaldinho maar komen. Een geniale aankoop. We zijn er bij wanneer het contract wordt getekend.
- Vanaf de start van het seizoen tot januari verliest Barca keer op keer en zakken ze verderweg naar de middenmoot van de rangschikking. Barca staat tegen januari op een 11e plaats van de rangschikking. 11 plaatsen achter aartsrivaal Real Madrid. Na elk eindsignaal zie je Laporta en zijn medewerkers bleek wegtrekken. Je kan vergaderen, doelstellingen maken, commerciële ideeën uitwerken, creatief zijn zo veel je wilt. Het enige wat telt is het resultaat van de ploeg.
- Laporta krijgt dreigbrieven. Zijn huis wordt beklad. Zijn familie wordt bedreigd. Hij krijgt zelfs een pak rammel van een paar leden van de harde kern die het niet kunnen verkroppen dat hij niet met hen wil praten. De vorige president deed dit wel. Er zijn zelfs complottheorieën dat ex bestuursleden door deze praktijken het huidige bestuur zodanig wil demoraliseren dat ze zouden opstappen zodat het vroegere bewind terug kan aantreden.
- Fans schreeuwen bij zijn auto om het ontslag van Rijkaard. Laporta vraagt om geduld. Het komt wel goed. Het komt wel goed. Maar de club incasseert het ene doelpunt na het andere.
- Bij overmaat van ramp wint Real op het veld van Barca met 0-2. De voorzitters van de koninklijke lachen smalend.
- Het bestuur gaat in een dorpje in het Catalaanse binnenland vergaderen. De kinderen van het plaatselijk schooltje zingen het clublied. Sommige bestuursleden zijn misnoegd omdat ze zich een nummer voelen, omdat ze minder media-aandacht krijgen dan de vaste clan rond Laporta.
- Maar dan komt de 3 week van januari en Barca begint te winnen. De ene wedstrijd na de andere. 17 wedstrijden op rij. Op het veld van Real wint Barca met 1-2. Barca eindigt op de 2e plaats (Real 4e!!) en mag naar de Champions League.
- Iedereen is blij. De verkoopcijfers zijn beter dan het vorige jaar. Er zijn meer dan 1 miljoen leden. Toch is Laporta teleurgesteld. Het kon beter. (en het wordt ook veel beter: het jaar nadien speelt Barca kampioen, 2 jaar nadien winnen ze in Parijs de Champions League van Arsenal)
- Een schitterend moment. Laporta staat met een vijftal vrienden op de tribune van het Nou Camp en zegt dat hij zin heeft om iets te doen: Hij roept hij volle borst BARCA tot zijn stem er van overslaat.
De taal, de muziek, de passie, de beelden van Barcelona, de sfeer. Het was alsof ik het allemaal zelf meemaakte. Ik wandelde mee op placa Catalunya, via de ramblas naar de oude haven om er om 11u 's avonds nog van een vispannetje met een goed glas wijn te genieten.
En geef toe, president zijn barca spreekt toch meer tot de verbeelding dan voorzitter van Westerlo.
Abonneren op:
Posts (Atom)
