Al 8 jaar, vandaag. Lisa is er 8.
Het is onvoorstelbaar hoe snel het gaat. Vorige week keken we samen naar haar eerste verjaardag op een dvd'tje. De herinnering is er nog wel. Je weet wie er op het feestje was en hoe ze haar eerste taartje overmeesterde. Maar het is zo ver weg. Het is zo moeilijk om het terug voor te stellen. Foto's zeggen veel maar zo'n filmpje slaat werkelijk alles. Dat kleine meisje behoort tot een ver verleden. Ik herinner me het programma dat opstond toen we 8 jaar geleden ons in de ziekenhuiskamer installeerden. (Frank Raes met Sabine Appelmans over mooie sportmomenten).
Ik weet nog dat ik slecht sliep en dat de gynaecoloog, tussen 2 persen door, zei dat ze een pak haar had. 4 kg / 54 centimeter / Agpar 7 na 1 min, 10 na 10 minuten. Alles ok. Ik fier met een brok vlees naar een lachende mama. De emoties kwamen pas een weekje later. Ik weet nog hoe mama was, wie er op bezoek kwam, dat de zon scheen op een ijskoude heldere dag, dat we vanuit onze kamer uitkeken op een grote stenen muur, dat het ziekenhuiseten best te pruimen was. Dat weet ik allemaal nog. Maar dat kleintje in mijn armen, als een pluimpje, slapend en riekend naar een wei rozen. Dat is zo moeilijk om terug voor de geest te halen. Feitenkennis sla je op.
Herinneringen aan de geur van pampers en papflessen steken diep weg, achterin mijn eigen bewaarplaats.
En vandaag, 8 jaar later. Vandaag praten we over vriendjes en de boeken van Roald Dahl. We dansen op Flameco -en balletmuziek. Er worden in het geniep de eerste briefjes geschreven. Geheimpjes verklappen. Filosoferen over geloof, liefde, vertrouwen, geluk en de dood.
Lisa, ons jong meisje. 8 jaar. Altijd maar benieuwd naar nieuwe sensaties. Leergierig en speels. De ene avond kampt ze met grote vragen. Veel te groot voor een kind, veel te moeilijk om als vader een passend antwoord op te geven. Maar de volgende dag rent ze weer gillend tussen haar klasgenootjes en probeert ze al wat ze doet zo goed mogelijk te doen. Less is voor haar nog niet more. Das voor later.
8 jaar. Ik wil er niet aan denken dat we binnen 4 jaar een jonge dame in huis hebben.
Ik mag er niet aan denken dat ze niet meer met haar vragen naar me toe stapt. Dat ze me meer en meer achter zich laat. Dat ze meer en meer stilletjes zelf de wereld verkent. Zonder papa. Zonder den beste. Ik ben dan al lang niet meer den beste. Ik was den beste. Niet meer aan het handje. Zonder een dikke kus en een warme knuffel en "ik mis je nu al, papa". Of toch, vlug achter de schoolpoort of in de auto, uit het zicht van de kerels. Over die kerels wil een vader het in dit stadium niet hebben. Nog niet. Das ook voor later. Voor veeeeel later.
Maar toch. Ach kom. Laat het maar komen. Kom maar af met die jaren. Want elke dag bij haar zijn is mijn grootste geluk. De tijger in mijn tank. De katalisator die mijn bloed doet stromen. Mijn allerbeste reden om zo jong mogelijk te blijven en de wereld als een roetsjbaan te bekijken. Willen de botten niet dan toch nog wel het kopje.
Lisa, lieve schat, allerliefste mooie meid. 8 jaar. 8 jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten