Greet De Keyser in het Rivierenhof

Voorleessessies in combinatie met muziek. Het is niets voor mij. Of moet ik zeggen dat het pakken beter kan? Ik weet het niet.
Na de teleurstellende ervaring van 'Beats' toch nog maar es geprobeerd om te genieten van literatuur in combinatie met bekende mensen en muziek.

Bekende mensen: Greet De Keyser. Journaliste voor VRT en verslaggeefster over alles wat met de States te maken heeft. Greet komt er goed voor. (De tijd dat een ernstige journalist met verward kapsel en dito werkplunje op de buis kwam is al lang voorbij) Witte broek, geel blousje, blote schoudertjes, dure zonnebril.

Greet kwam (door haar zelf) geselecteerde stukjes uit de Amerikaanse literatuur voordragen. Faulkner, Fitzgerald, Whitman, Steinbeck passeerden de revue. En om het een modern tintje te geven ook nog een passage uit Foer en Pellicanos. Greet is een goede journaliste, daar twijfel ik niet aan. Ze kan ook geloofwaardig achtergrondinfo geven over de streepjes muziek dat het Fidelio strijkkwartet bracht. Maar ze bewees vandaag dat voorlezen een stiel is. Een vak. En dat Amerika specialist zijn en Bush geïnterviewd hebben niet voldoende is om voorleesgewijs een publiek te ontroeren. Geen stiltes, verkeerde klemtonen, haperingen, geen gevoel.
Jammer maar helaas pindakaas.

Wat helemaal pindakaas was, was een zekere Henk Lauwers. Deze alt, of was het sopraan of bariton of bas of van alles een beetje testte onze lach -en anusspieren door liedjes van Gerschwin en consoorten met een prima imitatie van het Schwarzenegger-accent te kelen. Kwam nog bij dat hij volledig in het wit was gekleed, een prachtexemplaar van een paardenstaart droeg en tijdens zijn pauzes met zijn zonnebril tussen zijn bieters het publiek verkende om op zoek te gaan naar 70 jarige fans die zot van hem zijn. Want uit zijn charisma was duidelijk af te leiden dat hij zich de vierde weliswaar vermiste tenor waande. Vermist !! In Deurne gdvdmme !! Ik heb trouwens nooit geweten dat 'sixteen tons' het lijflied was voor al de Amerikaanse homofiele mijnwerkers. We kregen er in ieder geval vandaag een perfecte benadering van door onzen Henk. Hij gaat er ver mee schoppen !!

Absoluut lichtpunt: het Fidelio strijkkwartet.
Absoluut hoogtepunt: Jay Ungar- Legends of the fall.
Allez, mijn vrijkaartjes hadden toch nog wat opgebracht. Ik bleef alleen een beetje op mijn unger zitten.

vertegenwoordiger

Ik wist niet dat het woord nog bestond of in de volksmond nog werd gehanteerd.
Ik heb me vergist.

Op een feestje van de Catalaan kwam ik in gesprek met een jonge dame die vooral mijn broer goed kent. Hoe goed weet ik niet. Maar ze was door dit toeval meer in mij geïnteresseerd dan pakweg 2 minuten voor dat ze wist dat ik een voor haar bekende broer had. Zo gaat dat nu eenmaal. Als er een link is dan wordt er met elkaar gesproken. Is die er niet dan rest nog de keuze om al dan niet het gesprek te verlengen. Of de keuze tussen moed en lafheid.

Bon. Ons gesprek werd dus verlengd met een vraag die me enigzins verraste.
"Ben jij gene voajasjzeur?" De voajasjzeur !!" oftewel de vertegenwoordiger. Vandaag beter bekend als de account executive, de account manager, de key account manager, de sales executive, de manager formerly known as the account and prospective specialist in sales.

Het was niet de woordenschat of het verouderd woordgebruik dat me deed glimlachen.
Het was vooral de beweging van optrekken van neus en de plots in de ruimte merkbare zweem van hovaardigheid ten overstaan van het voajasjzeurisme dat me deed tintelen.
Ahaa. De klasse. De elite. Soms steekt ze de kop op op plaatsen waar je het nooit verwacht.
In discussie treden baat niet.
Want het is te makkelijk om de stiel van verkoper, want dat is het, te verdedigen.

Verkoop, iets aan de man brengen, (tegen)argumenteren, vragen stellen, empathie, zoeken naar overeenkomsten, leren, samen beter worden, meningen delen, interesses aftasten, onderhandelen, motiveren, in beweging zijn, ontdekken, jezelf en anderen verbazen, plezier hebben, spanning voelen, ...
Verkoop is alles en iedereen op elke plaats op elk tijdstip bewust en onbewust onder mekaar of op afstand constant als je het nu wil of niet.

Behalve voor de elite !!

op vakantie

met de motor of met de caravan .. of met de 2 ???

beats

Na de 'voorsteling' van Beats (gisteren in OLT Rivierenhof) die naar mijn bescheiden mening te veel van het goede was een aangenaam gesprek gehad met enkele toneelliefhebbers die zonder enige voorzet van deze letterzetter in de slappe lach schoten toen het gesprek in de richting ging van het onderwerp: toneelstukken waar video en scherm een belangrijke - zo niet belangrijkste - rol speelt.Naar 't schijnt komt deze trend uit de jaren tachtig en wordt deze benadering ten hedendage in menige schouwburg gehanteerd. Met als klassieke en eeuwige vaste waarden:- beelden die een eigen leven beginnen leiden- audio die niet synchroon wordt afgespeeld- acteurs die niet weten wat ze moeten doen, waar ze moeten staan en die ten einde raad, zwetend, zichzelf afvragen wat ze in godsnaam aan het doen zijn en waarom voor de lieve moeder gods en haar zuster hun eigen kop op een scherm van 3 bij 4 geprojecteerd wordt terwijl angstzweet parelend langs neus en kin druipt.
Maar
Alles voor de kunst
Het komt wel goed.


Beats: mooie muziek - (soms) een leuk gedicht - prima muzikanten - betere acteurs (waaronder Josse) - leuke deuntjes. Maar niet als alles tegelijkertijd wordt afgevuurd. Dan wordt het gewoon een beetje te veel van het goede en zoek ik de bar met Cuba Libre (waar mengen wel is toegestaan).

Lisa vliegt

iets voor bij de creme glace

Gisteravond naar onze vrienden geweest.
Nu er al een tijdje kids onze dagen kleuren gebeurt dit minder dan in den ouwen tijd wanneer het enige dat je nodig had om met elkaar snel iets te eten op 't is eender welke plaats een telefoontje en goesting was. En omdat we toen de pioniers van het gsm tijdperk waren en er ook altijd goesting aanwezig was zaten we meer bij elkaar dan rond de eigen salontafel.
Dé gap tussen 20-er en 30-er EN ja dan nee kids. Ik hoor het nog in de toenmalige vriendenkring zeggen.
"Er komt een kindje maar niets verandert he !! We gaan evenveel op café en restaurant gaan he !! We nemen de bengels GEWOON mee. Simpel toch Het is een kwestie van mentaliteit"
Niet dus. Maar dit geheel ter zijde.

Het eten, de hapjes, de kleine gerechtjes, de drank, de gesprekken, de sfeer, de band ... alles was gisteren zeker aanwezig.
Als dessert een geslaagd experiment van drank, ahorn, smelten, vanille-ijs (met de stipjes vanille er nog in mmmm).
Terwijl we in ons glas lepelden sprong mijne maat plots recht omdat hij iets geschikt heeft om er bij te drinken. Hij loopt naar zijn kastje met sterken drank en komt terug met een flesje. Een klein flesje van een kwart litertje zwarte drab. Het is een sherry uit 1971. Uit 1971! Hemels lekker en inderdaad ideaal voor bij een crémeke 's avonds bij vrienden op het terras wanneer op de achtergrond de klein mannen zich aan het verkleden zijn om toneelstukjes te spelen.

Een snob zou een week op voorhand uitnodigingen gestuurd hebben met de mededeling dat deze godendrank 'misschien' als verrassing uit de bus zou komen. De snob zou de ganse avond hebben zitten of staan pronken met zijn kennis en smaak om die fles misschien te kraken. En nadat hij bij het drinken en klaarkomen de ganse avond zou stinken dat dit enkel maar bij hem kan gebeuren zouden zijn gasten uit dankbaarheid zijn teennagels moeten proper likken.

Mijne maat is duidelijk geen snob en had het lef om onder aanvaardbaar gezelschap een kurk van 35 jaar oud te verzetten.

Schol jongen en merci.

rug

Ik ben in mijn jeugd een paar keer goed door de zon verbrand geweest.
Ik herinner me bijvoorbeeld Westende begin jaren tachtig met broer en grootouders. (jaar dat Jimmy Connors op Wimbledon John McEnroe versloeg). Toen bestonden enkel smerige zonnebrandcremes factor 1,8. Grootmoeder smeerde me er mee in .. vlak ik naar bed moest !! Help uiteraard niets. Dat jaar ontdekten we After Sun.
De laatste keer dat ik me heb laten vangen aan een stupide nonchalante houding 'dat ik toch niet ga verbranden' was een kleine 18 jaar geleden. Eerste reisje met mijn vriendin (nu vrouw) naar Italië en Spanje. 2 dagen rond gelopen als een zombie. Verbrand van voor tot achter van boven tot onder. Sinds die dag heb ik gezworen om onder alle omstandigheden me steeds in te smeren met een zonnebrandolie factor 40.
Echt bruin ben ik dus de laatste jaren niet meer geweest en dat kan me een reet schelen. 'Liever bleek dan rood' is mijn motto.

Vandaag, heerlijk weertje in mijn 2e wee verlof een dagje naar de zee.
We kozen cadzand uit om zijn rust en plaats. Ik smeer mezelf in en dan de kids. (in die volgorde - jaaa ik ben er ook nog es egoïstisch door geworden ook)
Ik smeer me dus van kop tot teen .. alleen aan mijn rug raak ik moeilijk. En dus vraag ik aan mijn dochter om mijn rug in te smeren.

Toen we 's avonds thuis kwamen en ik me wil douchen merk in tot mijn grote schrik in de spiegel een pracht exemplaar van een glanzend verbrande rug .. met op mijn linker zijflank 4 witte vingertjes die de niet zo toevallige gelijkenis hebben aan die van mijn dochter.
Kon zij het weten dat het inmeren van mijn rug een grondige taak was met een grote verantwoordelijkheid. Tuurlijk niet. Allez, we zullen nog maar es op de blaren gaan liggen.

Ik kan hierdoor in ieder geval nog es mijmeren naar die vakantie 18 jaar geleden met mijn vriendin .. die later mijn vrouw werd.

.... De pijn verzacht.

Gorter

Olifanten in Antwerpen

Voor de 2e keer kwamen de reuzen op bezoek in onze stad. Deze keer een prinses en een olifant.
De kranten en tijdscriften stonder er al enkele dagen vol van. Foto's en achtergrondinfo genoeg dus.
Maar je moet het zelf gezien hebben zegt de gepensioneerde in me.

Dubbel plezier.
Ten eerste: De reuzen waren werkelijk prachtig. Vooral de olifant vergeet je nooit van je leven meer.
Ten tweede: de uitdrukking op het gezicht van onze kinderen. Vooral Santi kreeg zijn ogen niet groter. Alleen wanneer het beest trompetterde en een voorbijrijdende tram van onder tot boven tot binnen nat spoot werd het hem een beetje te veel.

catalaans feestje

Voor de eerste keer een catalaanse feestje georganiseerd. 2 dagen voorbereiden en ter plaatse 2 uur in het zweet staan om alles goed te laten verlopen. Het liep goed. Alles was prima in orde.
"fikse porties zeg", "komt er nog ???!!!", "ik zit al vol" ...

De vader van de familie zal niet lang meer onder ons zijn. Zijn echtgenote haalde hem uit het ziekenhuis toen de doktor palliatieve zorgen adviseerde voor nog maximum 3 maanden.
De zonen zorgden voor een goede sfeer. We moeten er van profiteren zo lang we kunnen, zo lang pa onder ons is. Pa had een goede dag. Gisteren was veel slechter.

Ik heb de vader goed gekend. Heel hun leven lang runde hij en zijn vrouw een droogkuis vlak bij ons om de hoek. Onze families kenden mekaar. Zelfstandigen hebben een onzichtbare band. Weten van mekaar wat ze er voor moeten doen. Weten dat er geknokt moet worden. Voor onze oude dag. Om dan samen te zijn, met de kinderen en wie weet de kleinkinderen, in alle rust.

Ik was hier vanavond getuige van. Natuurlijk wordt er niet over de moeilijke toestand van pa gesproken. Feesten moeten we doen. Zo veel mogelijk. Nu het nog kan. Laten we hard lachen en veel drinken. De moeder kwam soms bij ons staan. Ook zij probeert kranig de pijn te verbijten.

Mijn eigen vader kreeg vandaag omstreeks 13u een pacemaker in zijn lichaam geplaceerd.
Ik hoor het em nog zeggen. "Het enige 'nadeel' aan zo'n pacemaker dat hij nooit stil valt. Hij zal blijven kloppen."
Ik hoop heel erg hard dat hij gelijk heeft en dat ik met hem nog vele feestjes mag beleven, zonder te acteren, zonder zicht te hebben op een gitzwarte wolk die traag maar zeker dichter drijft.

alles komt terug

11 juli 1982. Finale wereldkampioenschap voetbal Spanje. Italië tegen Duitsland. Italië werd wereldkampioen.

Ik volgde als elfjarige voetbalfan voor de eerste keer elke wedstrijd van dit spectaculair toernooi. Behalve de finale. Die kon ik niet zien omdat ik met mijn moeder en mijn broer in een bus zat vol hollandse toeristen richting Spanje. De chauffeur was de enige die af en toe kwam vertellen hoeveel het stond. Een paar weken later zag ik thuis de goals en een kort verslagje. Wat me altijd zal bijblijven is het doelpunt van Tardelli. (Mooi afstandschot naast de paal buiten het breik van Schumacher) Tardelli scoort begint te spurten met uitpuilende ogen, blik op oneindig, armen helemaal open. Tardelli gelooft zelf even niet wat hij gedaan heeft. Tardelli weet niet wat met hem overkomt.

4 juli 2006. Halve finale wereldkampioenschap voetbal Duitsland. Duitsland tegen Italië.
Italië wint in de 3 laatste minuten van de extra tijd.
Eerste doelpunt. Grosso. Scoort nooit maar weet die avond hoe Tardelli zich gevoeld moet hebben. Grosso scoort, spurt, armen open, ogen die uitpuilen, blik op oneindig.
Grosso beseft niet wat hij zo juist heeft gedaan.

Van toen af aan werd ik fan van de wereldbeker voetbal en stockeer in mijn harde schijf unieke doelpuntenmakers en hun eerlijk ongeloof nadat ze de bal tegen de netten hebben gelegd.

zo vader, zo zoon

Tussen de 2 foto's zit meer dan een kwart eeuw.
Toch, zelfde zwembad, zelfde plekje, zelfde spelletje. Alleen schuiven we een generatie op.

tuinfeestje

Ouders, broers, nonkels, tantes, neven, nichten.
We zien ze tijdens het jaar veel te weinig. Enkel op de verplichte nummertjes zoals verjaar -en kerstdagen maken we tijd om een praatje te maken.
Een tuinfeestje in de zon met catalaanse spijzen en dranken ipv de eeuwige bbq verstoort dit vast ritme. Familie, dierbare mensen die we niet gekozen hebben. Zoals in elke familie zijn er buitenbeentjes maar de harde kern blijft mekaar decennia trouw.
Lisa en Santi hadden een nieuw speeltje. Een toestelletje (in de vorm van een zotte kop) die aan de tuinslang wordt aangesloten. Om de 5 seconden spuit de kop een straal water in de lucht.
Hilarisch zicht wanneer de zomers opgekrikte mama's en tantes door de tuin flaneren en onze jongste draait de kraan open. Kapseltjes vallen als een souflé en zomerkleedjes zijn op 1-2-3 zeiknat. Maar alles kan op een warme dag wanneer we nog es samen zijn.