Santi trekt de dingen

Mijn zoontje van 4 vroeg me vorige zondag of hij een beetje fotootjes mocht nemen. Dat mocht. Een uurtje later stonden er niet minder dan 350 beeldjes op het toestel. Hij trok gewoon de dinges des levens op een frisse zondag in mei.

Cistella

Zondag. Na 12 uur rijden aangekomen in Catalunya. Doel van de trip: aankopen doen en contacten maken voor 'de Catalaan'.
Eerste 2 nachten verbleven we in een chambre d'hotes dat door een Westvlaams koppel wordt uitgebaat. Niet in Rosas of Figueras of Cadaquez of een andere 'bekende' stad in Noord Spanje, maar in Cistella.
Het dorp telt 200 inwoners en heeft buiten zijn ongereptheid nog 2 unieke bezienswaardigheden. Een kerkje van voor het jaar 1000 en een topresaturant dat nog maar een week open is. De 2 liggen op (letterlijk) een handworp van mekaar.
Het restaurant heet Carles Antoner (naar de uitbater) en heeft een delicieus menuutje voor 20 (!!!) per persoon. Voorgerecht, hoofdgerecht en dessert om tranen bij weg te vegen. Prijs inclusief wijntje van het huis en -omdat we een vermoeiende trip achter de rug hadden een -fles water. Het huis heeft nog geen website. Maar dit zal/mag niet lang meer duren. Ik ben benieuwd wanneer de enige reservaties enkel maar via e-mail kunnen gepland worden want grote broer Bulli heeft er een speelkameraadje bij. Cistella, een scheet groot maar een die gastronomisch weergalmt over de ganse regio.

aardbeien en de gazet

In de Gazet Van Antwerpen (editie kempen) stak vandaag een bonnetje. Elke Kempenaar kon vandaag dus met zijn gazet in het centrum van zijn gemeente een bakje aardbeien gaan afhalen bij een snel opgezet GVA standje met 2 moedige vrijwilligers. Moedig want het goot de hele dag. En naast aardbeien uitdelen hadden de gva'ers extra werk om hun tentjes op de grond te houden. Ik was koerier van dienst. Mijn taak: aardbeien bijleveren waar nodig. Mijn verdienste: NUL. Geen enkel bakje heb ik bijgeleverd. Het enig wat ik gedaan heb is vroeg opgestaan en in mijn regio de standhouders voorzien van een lunchpakket en een poster. Dat was het. Bij overmaat van ramp moest ik nog een VTB-VAB-er laten afkomen omdat mijn wagen in Oud-Turnhout niet meer wilde starten. Bleek aan het sleuteltje te liggen. Tape was de oplossing.
Morgen vertrek in met Annick voor enkel dagen naar Catalunya - de Catalaan uithangen (zie andere blog). Van 11° naar 26° - het zal een pak schelen !!!!

Barca

Eindelijk nog es de cup met de grote oren voor de mooiste club van de wereld.
Een spectaculaire wedstrijd was het niet. Zeker niet als we die vergelijken met die van voriga jaar tussen AC Milan en Liverpool. Maar toch. Mijn club won en hoe !!

Mijn (ik citeer Danah Winner) kipmomenten van de avond waren
1. het doelpunt van de invaller Belleti. Niet voor het doelpunt maar dat een invaller de goal van het seizoen scoort in plaats van zijn de beste medespeler ter wereld, Ronaldinho. En dan nog door het poortje.
2. de kleine van Guilly.
3. het Barca lied
4. wanneer de Barcaspelers nadat ze hun medaille kregen voorbij de beker wandelen … en het edel metaal kussen. Ze zien de beker, hij is van de ploeg, het instituut, de club, de bobo's, de geschiedenis. maar de speler passeert de beker alleen. Heel eventjes alleen op de wereld. In alle rust is hij 1 seconde alleen met de 2e mooiste trophee voor een sjotter.
Het is alsof je weet dat de liefde van je leven elk moment JA tegen je zal zeggen.

Bach en Houdini

Onze kinderen hebben verschillende (euh) interesses.

skippy

Met kameraden iets gaan eten gisteravond. Het valt me op dat, als de nostalgische toer wordt opgegaan, de tv series uit de jaren '80 een favoriet gespreksonderwerp is.
Gisteren was het niet anders. Onder het gezelschap bevond zich een Oostenrijker die hier zijn artistiek talent tracht te exploiteren. De eerste voorzet kwam van hem. "kennen joeli noh skippy den boeshkangoeroe?" Ja, dan ben je vertrokken voor een half uurtje. Wie was nu weer Vicky de Viking, hoe ging nu weer de openingsmuziek van Daktari en hoe heette die schele leeuw nu weer? Wat is er van 'Face' of 'Ba Baracus' geworden? Dansen de kids van fame nog? ....
De Jaren 80. Het is sinds '91 elk jaar meer en meer uitkijken naar nog es een kleurrijk decenium als the eighties.

Bezoek uit Barcelona

Als de neef van mijn moeder op bezoek is, is het altijd feest.
Valero. 50 jaar, net voor de 2e keer gehuwd met een 23 jarige schone, extravert, expressief, passioneel, showman, topverkoper in verzekeringen, sportief maar vooral Catalaan in hart en nieren en extreme fan van Barca.
En heel deze cocktail bruisde gisteravond over in een rustig restaurantje in ons dorp aan de waterkant waar families en vrienden gezellig een beetje komen bijkletsen over wat hen afgelopen week is overkomen. NOT !!! zeker niet gisteravond. De spots (verbaasde, geshockeerde ogen) van het restaurantje waren op onze tafel gericht. Rustig tafelen zat er voor onze buren niet bij. Oke ze konden meeluisteren maar geen kat kon aan het ratjetoe van talen (Catalaans-Spaans-Italiaans- Vlaams) een zinnig verhaal herkennen. Het temperament dat in onze familie (moeders kant) schuilt spoot als een vulkaan in het rond. Wie dit niet kon verdragen had simpelweg pech.
Valero en zijn jonge vrouw zijn op huwelijksreis naar Parijs want Barca speelt aanstaande woensdag de finale van de Champions League tegen Arsenal. 2 vliegen in een klap noemen we dat in ons jargon. Nu nog hopen dat Barca wint. Ik mag er niet aan denken wat hij gaat doen als de uitslag hem aanstaande woensdag niet zint.

Luna en haar kindermeisje

'Afschuwelijk' stond onder de foto die over de volledige voorpagina van Gazet Van Antwerpen geplaatst was. Een foto van 10 vrouwen. Buurvrouwen, voorbijgangers, een aanstormende dokter en 2 mensen die er niet meer zijn. Een klein meisje en een jonge vrouw. Neergeschoten. In koelen bloede, op straat.

Ik ben er niet goed van. Mijn dochter Lisa is er 7. Maar de hele dag denk ik aan haar toen ze 2 was. De ganse dag hield ik haar in gedachten in mijn armen. Het kwetst me nu ook aan haar papa en mama te denken. Klinkt cliché - maar een ouder weet intenser wat ik hiermee bedoel.

Laat het spel gerust politiek gespeeld worden. Extreem rechts lokt dit soort toestanden uit. Onverschilligheid, angst en wrok. Je zou vandaag onder een steen moeten kruipen van schaamte als je ooit er maar aan gedacht had voor het 'blok' of 'belang' te kiezen.

de collega's

Ik heb altijd leuke collega's gehad. Of (beter) ik trok steeds met de leuke collega's op. Als je niet zelfstandig of werkloos bent is het omgaan met collega's een dagelijkse must. Dan kan je daar maar beter 8 uur per dag, 40 uur per week je pokkebest voor doen om met de ene of andere medemens een goed gesprek of frisse pint (nadien!) te delen.
En soms gebeurt het wel es dat er bij die collega's ééntje bij zit waarmee je op dezelfde golflengte zit. Boezemvrienden is misschien veel gezegd maar toch mensen die je zelf in je vrije tijd durft opzoeken of telefoneren.
Na verloop van tijd is een verhuis naar een andere firma in een andere stad logisch. We moeten verder en we zijn naar ons zelf verplicht om onze talenten ten volle te benutten.
Ook logisch dat die telefoontjes en dagelijkse gesprekken verdwijnen en dat omwille van een pasgeboren baby en extra werken aan huis/bouw het sociale contact naar een minimum worden herleid.
Gelukkig is er dan het internet en de weblog. Eventjes lezen hoe het gaat, kijken naar de foto's van een nieuw kindje, een trotse opa, een dolgelukkige partner. Weblog zegt soms meer dan een telefonisch gesprek waarin je niet direct begint te pochen over hoe fantastisch het met je gaat en hoe het leven je toelacht. Dat doen we niet. Het gaat goed en gaat het niet goed dan gaat het ok of de ene dag beter dan de andere of alles niet maar toch veel ...
Met Michael gaat het super !! Toffe pee, leuke job, schitterend vrouwke en zopas (jaja!!) een orchidee van een dochtertje met een eigen blog begot.

Het ga je goed maat.

wawa

Diegenen die me kennen weten dat ik me snel laat leiden door nieuwe initiatieven, ideetjes, stunts, grappen en feestjes. Ik heb naast dit 'kantje' ook een zwak voor de unieke en nostalgische schoonheid van produkten of gebruiksvoorwerpen (moleskine, mont blanc, studebaker sportser 1954, triumph, ..) Ik weet dat dit meestal te classeren valt onder de noemer collectors items of old timers en ik weet dat het niet voor ieders portefeuille is. Dit maakt het juist interessant als je toevallig op een koopje valt of je ergens een afgedankt exemplaar op de koop kan tikken. Gisteren was een goede vriend op bezoek (trotse eigenaar van een karmann ghia - by the way). Hij zei me dat hij vroeger wel es op vakantie ging met een wawa. Wat is een wawa? Ik had er nooit van gehoord. Wist niet dat het ... een caravan was. Eentje uit de oude doos. Weer zo'n schitterend ei van een creatieve bricoleur.
Ergens in Een Frankrijk staat een camping met enkel authentieke caravans. Misschien wel een idee om er deze zomer naar toe te trekken - met een fototoestel.
Enkele leuke links naar wawa-eigenaars.
http://wawa.wolfsburg.nl/
http://www.oldtimercaravanclub.nl/foto/cm_sz/wawa/wawa.php
http://www.mvanmierlo.nl/wawa.htm
http://www.rvi.be/rvi_master/insite/rvi_insite_caravan/index.shtml

plastic zak

mooiste stuk uit 'American Beauty' - scene met plastic zak in de hoofdrol

It was one of those days when it's a minute way from snowing. And there's this electricity in the air, you can almost hear it, right? And this bag was just …dancing with me. Like a little kid begging me to play with it. For fifteen minutes. That's the day I realized there was this entire life behind things, and this incredibly benevolent force that wanted me to know there was no reason to be afraid. Ever… Video's a poor excuse, I know. But it helps me remember.

panama

Gisterenmiddag samen met mijn dochter genoten van 'Panama' in 'het Paleis'.
Magisch, spectaculair en ontroerend.
De zaal was voor het grootste gedeelte gevuld met 8 jarige bengels die misschien liever in de eerste echte zon van het jaar op een pleintje zouden willen zitten. Na 15 seconden waren ze al mee en werd het voor iedereen de ontdekking van de week.

14 jaar dienst

" Binnen 15 jaar bestaan 90% van de huidige kantoorbanen niet meer. NIET MEER".
Mocht je dit op vrijdagavond aan de toog horen van je favoriete café dan zou je misschien es eventjes nadenken om het daarna vlug weg te lachen. Maar dit heb ik niet aan de toog gehoord. Ik citeer Tom Peters. Uitgeroepen tot Business Oergoeroe aller tijden. En na het vrijwillig ontslag van mijn echtgenote vorige vrijdag, ga ik hem nog geloven ook.
14 jaar dienst. 14 jaar klantvriendelijk, collegiaal, gedreven, correct én in staat om al de doelstellingen die van haar verwacht werden ook effectief te behalen. En toch wordt ze behandeld zoals iedereen, zoals elke collega. Mooi niet waar? 14 jaar dienst en je staat op het moment dat er een gesprek komt om persoonlijke behoeften te bespreken gelijk met een net afgestudeerde die aan zijn verse chef vraagt waar de kopiër staat. Persoonlijke behoeften waar een toeschouwer die op de hoogte was van haar staat van verdienste in de slappe lach zou schieten als ze die niet zou krijgen.
Natuurlijk speelt de baas, na het signaal dat een mogelijk ontslag in de lucht hing, blufpoker. " Ze gaat niet weg !! Wat zou ze gaan doen? Ze blijft toch bij ons!! Laat ze maar dreigen!!
Er hing na het aanbieden van haar ontslag een pijnlijke stilte in de lucht. "Heb ik ergens iets gemist? Zit IK wel op mijn plaats? Is dit management? Ben ik nu een leider?"
Ik troost je arme jongen. Je bent geen leider. Je zal het nooit worden. Doe gezellig voort met je grafiekjes, doelstellingetjes en opgedrongen prioriteiten. Gelukkig lopen er mensen rond die wel hun leven in eigen handen willen hebben. En het zijn die mensen die bij de eerste van die 90% zullen zijn die binnen de 15 jaar een andere baan zulen hebben.