Vrijdagavond, Amsterdam. Honger en zin om wat bij te praten onder vrienden.
Amsterdam zit vol eettenten en kroegen, de ene bruiner dan de andere, om deze simpele behoefte te vervullen.
Onze keuze na niet al te veel zoeken: 't Kalfje in de Prinsentraat. Een cafe met een kaart.
Ribbekes waren lekker. Echt! Zacht, mals, lekker vlees met een friet die smaakt naar friet wat groentjes er bij en 2 urinestaaltjes met schuim op.
We werden heel de avond op onze wenken bediend door de ober/barman.
" Een goede avond samen, wat zal het zijn? Hadden jullie graag iets gegeten? Dan breng ik graag en als een speer de kaart voor u. Ziezo de kaart. Ik kom zo dadelijk bij u terug nadat u gekozen heeft.... Heeft u uw keuze gemaakt? Uitstekend, laat maar horen. Goede keuze.... "
Bediening was er een beetje over maar ze was er en helemaal voor ons.
Toen we zelfs vroegen naar een extra potje mayonaise zweerde de ober ons dat hij dit voor ons ging regelen. Wij zouden kost wat het kost een extra potje mayonaise krijgen en daar ging hij en alleen hij voor zorgen. Als de bliksem - een speer.
Afijn. Goed gegeten, bijgepraat, rekening betaald, gaan slapen.
De volgende dag wilden we rond de middag bij 'de jaren' iets gaan snacken.
'De jaren' is een prachtig cafe met een schitterend terras en een ongelofelijke whiskycollectie in zijn kast. 'De jaren' is ook een bekend cafe in Amsterdam. Zij moeten het duidelijk niet meer hebben van extra pub om bekendheid te werven. En dat is jammer genoeg te merken aan de bediening.
Wachten om te bestellen - dus naar de toog. Wachten om iets extra te bestellen - dus terug naar de toog, betaald aan de toog ... terwijl er zeker 6 pinguins rond liepen. Jong, tegen hun goesting en absoluut niet van plan om de ladder bij 'de jaren' te beklimmen. Het broodje was lekker, de koffie ook. Er lag genoeg pers om een hele namiddag te lezen en koffie te drinken, wat we niet gedaan hebben.
's Avonds naar 'Kantjil en de tijger' een overvol thais restaurant in de Spuistraat
Ofwel een eettent in de overgang van onbekend naar bekend. 'Kantjil en de tijger' is dus de overgang van 't kalfje naar 'de jaren'.
De wil is er bij het personeel nog wel om te presteren maar de nonchalence wordt te groot. Geen oog voor detail, ons in het engels aanspreken nadat we hen in het Antwaarps hadden begroet, lachen wanneer ze moet lachen. Zeker niet te veel naar onze tafel kijken - er zou wel es iets bijbesteld moeten worden, Werken, werken, lopen, lopen, uren kloppen zakcentje verdienen en dan naar huis.
Pas op! Lekker gegeten hoor, daar niet van.
Waarom placeert de manager of de zaakvoerder van de 2 laatste tenten gewoon es geen mistery-klant (een tante of een broer) in zijn zaak op een zaterdagavond en stampt hij nadien niet gewoon het ondermaats gepeupel op straat? Zo simpel ! Zo goedkoop ! Zo efficiënt !!!
Ps - Drink nooit maar dan ook nooit van mijn leven nog een Grolsch Malt. DE-GOU-TANT.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten