Trac Quiz

Theatergezelschap Trac uit Gent organiseert ieder jaar een Quiz voor specialisten, amateurs, gezelschapsdieren, theaterliefhebbers, sponsors en onnozelaars. Wij horen bij de laatste groep.

Het was plezant omdat:

- de quiz fantastisch in mekaar stak met originele vragen, videobeelden (verwijzing naar films in fragmenten van The Simpsons), audio (herken bekende stemmen), muziek en een snelle ronde.

- als je dorst had gewoon je bekertje in de lucht moest steken en je werd bediend. Ik heb het thuis ook geprobeerd. Ik werd bediend .. met een muilpeer.

- het de enige manier is om Gentenaars en Antwerpenaars in vrede bij elkaar te krijgen

- er prijzen te winnen vielen waaronder dvd's, cd's, boeken, strips, cd-roms, etentjes, waardebonnen, ..

- de presentatie in handen was van 'the beauty and the beast'. Dat is ook es een keer wat anders.

Het was tenenkrommend omdat:

- je tegen absolute specialisten speelt die gewoon alles weten. Alles! Als een team een foutmarge haalt van 1 verkeerd antwoord per ronde van 15 vragen, dan weet je gewoon alles. Ik heb bewust vanmorgen een extra half klontje suiker bij mijn koffie gedropt om die winnaars (die normaal zullen weten hoeveel suiker ik nuttig) te jennen.

- het antwoord dat je kent en in gedachten verankerd zit er op het beslissend moment niet uit wil komen. Om Zot Te Worden. Vooral bij makkelijke vragen als 'zoek de ontbrekende horoscoop' (kreeft! net op tijd gevonden door Filip). Of de ronde waar we een tiental wereldbekende schilderijen geprojecteerd kregen waar één detail uitgegomd/gephotoshopt was. De sjaal bij Toulouse Lautrec of (erger/veel erger) het lijk bij Rembrandt, of een tijger zetten in plaats van Jezus bij Dali. Het weten maar het niet zien.

Maar memorabel genoeg om er een stukske over te schrijven en mijn huizenhoog respect te betuigen voor Tony die er in was geslaagd om zijn drie medespelers passioneel te overtuigen dat potato MET e was ipv zonder.

Volgende jaar doen we weer mee.

ps: We eindigden 15e van de 27 teams. Close but not even a cigarello'ke

Derde huwelijk

Ik kan van mezelf niet zeggen dat ik een grote fan ben van Tom Lanoye. Dat de man kan schrijven heeft hij al een paar keer bewezen. Maar sinds het 'goddelijke monster' en na zijn 'dozen' en zijn 'doen-doen-doen' had ik het gevoel dat ik het met Lanoye (ge)had (ge)had.
Toch, om het af te leren zeg maar en omdat ik benieuwd was waarom de ene schrijver wel genomineerd wordt voor de Gouden Uil en de andere niet en waarom Tom Van Dijck en Phara de Aguire het zo een knap boek vond, nam ik van de fnac het derde huwelijk mee.

Het boek werd de laatste tijd een beetje veel gehyped had ik de indruk.

Wel, ik moet toegeven dat elke vorm van reclame voor dit boek geoorloofd is.
Waarom? Moet je zelf maar lezen. Toch dit stukje van op pagina 170.

De goorste clichés van het internationale tv-vee? De vetst aangezette sentimentalistische humbug, waaraan het geestelijke lompenproletariaat wereldwijd verslaafd is?
Zij slikt het als zoetekoek en ecstacy. De meest voorspelbaar aaneengekakte smeerlapperij uit de vertelfabrieken der Angelsaksische poenscheppers, die elk talent verdelgen zoals een kiekenboer de pleuris verdelgt bij zijn kakelende broodwinning: bij voorbaat en met tonnen antibiotica. Alle leven moet eruit! Alles wat echt natuurlijk is, onaangenaam, onontkoombaar tragisch, fragmentarisch, grillig of hopeloos ingewikkeld, of gewoonweg uit de band springend - alle authenticiteit, zeg maar, alle risico - moet worden verzopen in braafheid of tranentrekkerij, in geruststellende vaste formats en stramienen zonder wezenlijke spiritualiteit. Zelfs hun voortdurend aanroepen van een of andere god - god bless! - is gestoeld op religiositeit zonder kloten. Een vorm van aspirine meer dan van existentiële bezinning en dat zeg ik als verstokte ketter.

Zo, dan kan een mens weer es verder. Ik vond dit soort zinnen niet terug in art 285B en de helaasheid der dingen. Ok ok omdat het andere boeken waren.

Aan Campert en Grunberg begin ik niet meer. Ben bezig in 'de zwarte met het witte hart' van Arhur Japin. Sinds 'een schitterend gebrek' ook zo een schrijver die we in 't oog moeten houden.

blauwe regen op een warme lentedag

Tijd van het jaar voor de wisteria of blauwe regen.
Ik weet niet veel van bloemen en planten af. Eigenlijk alleen wat ik mooi vind en wat lekker ruikt. Aan het eerste reukorgasme van het jaar ben ik momenteel met volle teugen bezig. Onze blauwe regen staat ongeveer een week of twee in volle bloei en (vooral!!) geur. En daarna is het voor mij wachten tot wanneer de philadelphus (of boerejasmijn) van onze buren over het muurtje komt piepen.

de eerste van het jaar

Eindelijk.

Wenen en Schelle

Terug van een paar dagen Wenen met vrienden. Mooie stad, fantastisch weer, heel lekker gegeten. Jawel, heel lekker gegeten in Oostenrijk. De eerste avond bij een Japanner, de tweede Italiaans, de derde een snack en de vierde, jongens jongens de vierde, weer een Italiaan. Maar wat voor één. Novelli in de Bräuerstrasse 11. We maken hier geen woorden om vuil. Ben je in de buurt, Frankfurt bijvoorbeeld, ga dan bij Novelli langs.


Eten en musea. Als een stad een Museumplatz heeft, dan zal het wel musea hebben zekers.
Het is over één werkje dat ik in één van deze mastodonten gezien heb, dat ik hier graag wat meer uitleg geef: 'Zicht op Schelle' van Jan Breugel.
Jan Breugel, de zoon van Pieter Breugel de Oude, is zo een beetje wat we de Jordi Cruyff, Axl Merckx of Sean John uit de Vlaamse kunstgeschiedenis kunnen noemen. Een pechvogel met een beroemde vader die uit masochistische overweging dezelfde stiel als de papa kiest. Fluwelen Jan is dus minder bekend en beroemd geworden dan zijn schepper. Toch heeft hij in de periode dat hij in Antwerpen woonde een werkje gemaakt dat ik, omdat ik er toch was, wilde zien: 'Zicht op Schelle' uit 1614 (29 juni om precies te zijn).
Schelle is een zakdoek groot. 2 straten, een Delhaize, een piepklein parkje met een schommel voor de jongsten en een skateboardramp voor de ouderen, 2 rivieren, een paar cafeetjes, 2 scholen. Iedereen kent iedereen en de huisarts wordt nog met Mijnheer Dokteur aangesproken.
En toch hangt in het Kunsthistorisch Museum van Wenen een gezicht van dit dorpje met zijn enige echte herkenningspunt, zijn scheve kerktoren.
Breugel moet tijdens zijn wandelingen gecharmeerd zijn geweest door het dansende volkje aan de stroom en zijn scheve toren dat hij prompt een geniaal schetsje maakte. En omdat hij zelf ook zo een partijbeest was, plaatste hij zichzelf graag met zijn familie linksonder op het tafereeltje.
Om de vier jaar zijn het in Schelle, houd u vast - nu komt het, Scheve Toren Feesten (origineel he) in Schelle. Vorig jaar hebben we ze mogen meemaken. Een tent aan de kerk, een bezoekje van Inge Vervotten, rijstpap, een kermisje, wat kraampjes en een paar vuurwerkpijlen. Zou het nu niet mooi zijn dat al de Schellenaren de kans zouden krijgen, al was het maar voor 1 dag, om in hun eigen dorp een werk mogen bezichtigen dat dag op dag vierhonderd jaar geleden op doek in gezet? Wie anders heeft meer recht op de verjaardag van dit werk dan de Schellenaren zelf?

warme maandag

Stralend weer dus naar zee: Oostende
Spelen op het strand, ijsjes eten, lezen, pootje baden, op een bankje ziten, mensen kijken, tukje doen, lekker zonnen, niks doen.

heee hheee ga je mee .... breng maar je familie en je vrienden mee we gaan naar knokkeheistdepanneoostendedehaan gek is wie naar spanje wil gaan

doping

Lisa en Santi werden zondag gedoopt. In de meeste gevallen gebeurt dit een paar weken na de geboorte. Bij ons dus niet. De oudste is er 8 en de jongste 5.
Met als gevolg dat ze hun doopsel bewust hebben meegemaakt.
Voor Lisa was dit een nieuw avontuur, een show waar zij de hoofdrol mocht spelen. Santi keek naar deze gebeurtenis eerder angstvallig uit.
- "Welke dag zijn we vandaag, mama?"
- "We zijn vandaag zondag"
Een dubbel gevoel voor hem want hij mocht vandaag computerspelletjes spelen (enkel woensdag en zondag toegestaan ten huize Daems-Moons) maar zijn haar zou ook door een vreemde man in een kerk gewassen worden.
Guy had em dit deze week telefonisch wijsgemaakt. En omdat hij een hemelse schrik heeft van nat water op zijn hoofd was hij er helemaal niet gerust in.