17 jaar. Alles moest voor mij nog beginnen. Ik zat op het middelbaar, had wat kameraden, speelde voetbal, begon uit te gaan, las wel es iets, deed onnozel en keek naar rommel op tv. Het leeuwedeel van mijn dagen werd nog gedicteerd door pa en ma.
Maar enkele maanden later zou alles anders worden. Studeren, de stad, het nachtleven, een lief leren kennen, echte vrienden ontmoeten, een goed gesprek hebben, films ontdekken, beseffen wat literatuur met je kan doen, hoop, ambitie, het gevoel dat je eindelijk je eigen leven in handen hebt en dat mensen met interesse naar je zullen luisteren.
En dan moeten de onvergetelijke momenten nog komen. Trouwen, je eigen kindje in je armen houden, een eigen stek..
Joe. Het mocht voor jou niet zijn. Je pad werd gekruist door waardeloosheid, cynisme en degoutant geweld.
Jij zou iets van je leven gemaakt hebben. Mensen zouden over je gesproken hebben. Anderen zouden trots zijn dat ze je kenden.
In tegenstelling slenteren nu 2 paar sportschoenen rond waarvan niemand hetzelfde zou zeggen of voelen.
Ik denk aan jou Joe, met pijn in mijn hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten