de lijstjes

Mijn neefje kreeg als leesstaak Mario Puzo's 'The Godfather' voorgeschoteld. Samen met vier klasgenootjes moet hij binnenkort bewijzen dat hij én het boek gelezen én begrepen heeft. De vijf moeten samen in debat gaan om mekaar over de streep te helpen.
"normaal moet ik vandaag 80 pagina's lezen maar dat zal voor morgen zijn. Morgen doe ik er dan vlug 30 bij en controleer mezelf door de fragmentjes op den eerste godfather te begrijpen. Zo ben ik mee." .... Lezen, een feest.

In mijnen tijd was het anders. Dan kregen we ondermeer Marnix Gijsen, Jos Vandeloo, Johan Daisne, Gerard Reve, Hugo Claus, Jan Wolters (kort amerikaans is smullen) en andere groten op ons bord. En we stonden er alleen voor. Voor al dat magisch realisme .. madonna's met builen ....
Nu heb je het internet en worden de boekverslagen en analyses bij tonnen uit de printer gescheten.

Ik heb net 2 pareltjes uit die naar mijn bescheiden mening bij de 'verplichte' lijstjes horen. De verfilming zal voor later zijn.

literatuur

Hoe trots kan een vader op zijn zoon zijn als die al op zijn vijfde interesse krijgt in wereldliteratuur.

Lisa's eerste communie

Hetgeen ik me van mijn eerste communie herinner kan makkelijk teruggebracht worden tot een handvol flitsen.

Ik werd in een een donkergrijs (of was het blauw) kostuumpje gegoten met een korte broek, witte sokjes en blinkende schoentjes waar ik niet mee mocht voetballen (verloren geld dus). Naast de Gert en de Koen moest ik aan het altaar een tekst voorlezen. Het was zonnig.

Mijn ouders hadden het kapsalon omgetoverd tot een feestzaaltje met één lange tafel en een berg stoelen voor een pak uitgenodigden waarvan er een paar bij zaten die ik van mijn leven nog nooit had ontmoet maar die me vastpakten en me met halfgeschoren baarden en stekelige snorren natte kussen gaven (negen op de tien kansen de vrienden en kennisen van ons ma die haar spaanse roots nooit verloochende).

Het best herinner ik me de cadeautjes waaronder een gouden ring, een mooie blauwe horloge, een pen van Parker, een wereldbol, een Catalaanse vlag, een vilten San Jordi en een verrekijker. De verrekijker moest als eerste sneuvelen. Mijn broer bewees aan neefjes en nichtjes dat hij, ook met de lastige lenzen om zijn nek, vanaf de vijfde trede van de trap kon springen. Hij vergat er jammer genoeg bij dat hij bij zo'n machtige val steeds door zijn benen moest om te landen. Voortaan moest ik scheel door de verrekijker zien om een scherp beeld te krijgen.

Diezelfde broer zou me een tweetal jaar later met gemeend spijt in zijn blik een briefje van vijftig frank overhandigen. Bij enig aandringen waarom ik deze gift moets accepteren kwam het er uit. Mac Gyver avant la lettre had namelijk bij een eigenhandige vivisectie van mijn kostbaar horloge het veermechanisme verprutst. Toch lief dat hij me hiervoor met vijftig frank wou vergoeden.

De wereldbol had een lichtje, de pen schreef toch minder lekker dan een gewone bic en met de Catalaanse vlag wist ik helemaal niets mee aan te vangen. Dat zou maar pas voor over dertig jaar zijn. Jaaaa moet toch gezegd worden dat die gasten van ons moeder over paranormale gaven beschikten. Toch knap om me al op mijn zesde iets te geven waar ik pas in de volgende eeuw iets mee zou zijn. Ik denk dat de man Perales heette, of zoiets. Perales! Ja zo heette hij. Een kleine man met een baritonstem die altijd zweette en boven zijn gordel een indrukwekkend biertonnetje meezeulde. Perales, als hij in de mood was (lees had bijgetankt) danste hij met iedereen en knuffelde zelfs laat op de avond achtertantes langs vader kant. Arme tante Net, zaliger.

En dat was het. Voor de rest is alles weg.

Maar gelukkig mochten we deze traditie nog een keer herbeleven. Dan wel met Lisa als feestvarken.

Ik zag voor het altaar geen korte broekjes, stijve pakjes, paterskleren, houten kruisjes, laqué schoentjes en witte sokjes maar kinderen die mee hebben mogen bepalen wat ze moesten aandoen op de dag van hun eerste hosty (smaakte naar tofu trouwens).

Dus heel wat jeans, felle kleurtjes, stijlvolle witte kleedjes, stoere sportschoenen .. lachende gezichtjes. Er was er zelf ééntje bij met een wit hemd daarboven een fel oranje polo en een blauwe das met een grote knoop. Schitterend.

Naar wat Lisa binnen dertig jaar van deze dag zal herinneren heb ik het raden. Herinneringen, het blijven flitsen van niet meer dan vijf seconden. Geur en geluid zijn weg. Een beeld gevolgd door één ander zijn het enige dat we kunnen vasthouden. De rest is verdrongen door ausbeimitnachzeitvonzu, 't kofschip en A2+B2=C2. Zelfs mooi gemonteerde videobeelden zullen herinneringen niet kunnen verscherpen.