Morgen

En ik kan er niet bij zijn !! Catalaanse verplichtingen houden me thuis.
Gazetten staan vol van de concerten van morgen. Met 'De Morgen' op kop.
Barman en zijn vrienden mogen fier zijn wat ze hebben bereikt. De massa zal aanwezig zijn.
En ook een pak 'belangers' die de boodschap nog niet zullen begrepen hebben.

Mijn grootvader kwam met mijn grootmoeder en ons ma begin jaren '60 van Barcelona naar Boom om na het vervullen van een tijdelijk arbeidscontract bij de glasfabriek het iets beter te hebben en om na een 3-tal jaar met de gespaarde centjes terug naar Barcelona te trekken.
Wist hij veel van contracten en verplichtingen die nagekomen moesten worden naar zijn werkgever en naar de staat. Oh ja, hij had de kleine lettertjes en cijfertjes maar moeten lezen. En natuurlijk 'interpreteerden' de Belgen een paar details anders. Misschien goed voor mij, anders had ik hier niet gezeten.
Ik ga hier niet over de opmerkingen, verwensingen, plagerijen, suggesties en laag bij de grondse vuilbekkerij beginnen die ze in die jaren hebben mogen aanhoren. Mijn grootvader is wat dat betreft altijd het verdraagzame type geweest.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik volledig achter de initiatieven van morgen sta en een zegen vind voor elke mens. ... en dat ik kots op bokshandschoentjes, korenveldjes op affiches.

Vitalski

Hij wordt stilaan diegene die hij wil worden. Een man met een missie: bekend worden.Of beter een bekende Vlaming zijn.
Vitalski, nachtburgemeester, nachtraaf, dichter, schrijver, lezer, danser, zanger, komiek, entertainer, womanizer, drinker.
Bij de Gazet was hij al een tijdje bekend en nu begint teeveeminnend Vlaanderen onze Vital ook te kennen. Het gaat hem dus lukken. Ik ben blij voor hem.
Nooit Vitalski goed kunnen inschatten. Het is op zich al redelijk fout om kost wat kost bekend te willen zijn. Maar kom. Wie wil dit momenteel niet in Vlaanderen. De zenders bedelen naar nieuw volk. Makkelijk zat, dus.
Zeker nu hij met het VT4 programma 'Stanleys Route' heeft meegedaan zal iedereen hem beginnen kennen. Dus goe bezig. En wat doet Vital? Een colomn schrijven in de Frut waar hij Freddy De Kerpel een viswijf vindt omdat Freddy na wat commando's en stoerdoenerij een beetje honger begon te krijgen en daar pinnig om werd. Geert Hunaerts dan. Wil koffie zetten en slaagt er niet in. Jaak Pijpen dan. Is enkel met cijfertjes bezig .. in de brousse !!! Paul Codde dan. Een psychiatrisch geval die vooral tegen zichzelf beschermd moet worden.
Allemaal heel herkenbaar. Gasten die roepen dat ze in een mik en een mak alles gedaan krijgen maar het na een paar uur af laten weten. En de Vital zit (allez ja 'zat') daar dan tussen. Met nog een koppel grieten (Joyce Van N en Joke VDV) die hunne shampoo met ingebouwde haarversteviger en balsemvitaliseerder (he !!??) belangrijker vinden dan wereldvrede.
Gelukkig dat Gella (die van de wasahari), Mieke (die van Merlina of beter die uit Zaman) en Damienne (die van .. hoe heet die nu weer) er ook nog bij liepen voor onze vriend. Mieke en Damienne voor het emotionele gesprek en Gella om bananen uit een boom te halen. Ieder zijn plaats in de Jungle.
Ik begin dus meer en meer respect voor Vitalski te krijgen. Ik hoop dat hij de Brusselmans van de media wordt.
Quote Vitalski: "TV is niet om er naar te kijken. Enkel maar om er op te komen."

..alleen een film met Doris Day.

Een paar goeie vrienden van me zweren al een tijdje tv-loos door het leven te gaan.
Dvd'tje of wat surfen dat kan er nog door, maar geen tv meer. Eén van hen stelde me de vraag of hij iets mist. Ik bekende onmiddellijk dat hij hoegenaamd niets mist. Het wordt met de dag droeviger, slechter, walgelijker. En het blijft maar duren. Najaarsprogrammatie van al de Vlaamse zenders spreken niet tot de verbeelding.
Het enige wat ik eigenlijk nog verdraag zijn hier en daar een film (waarvan de kans groot is dat ik em al es gezien heb) en een handjevol degelijke series (die al lang op dvd zijn).
Meer en meer vervangt het computerscherm de beeldbuis.

Gelukkig verschijnen er jaarlijks mooie boekjes.

Klein relevant fragmentje:
Fermin Romero Torres, vriend en collega van het hoofdpersonage Daniel Sempere, voorspelt wat de nieuwe uitvinding, de televisie, met de mens gaat doen.

"De televisie, mijn beste Daniel, is de antichrist en ik zal je zeggen dat er slechts drie of vier generaties voor nodig zijn om van de mens een wezen te maken dat niet eens meer op eigen initiatief een scheet kan laten, en dat terugkeert naar zijn hol, naar de middeleeuwse barbarij en naar een staat van imbeciliteit die de naaktslak ten tijde van het Pleistoceen al overwonnen had. Deze wereld zal niet ten onder gaan aan de atoombom, zoals de kranten schrijven, ze zal sterven van het lachen, en te gronde gaan aan de banaliteit door overal een grap van te maken, en een slechte grap ook nog."
(Carlos Ruiz Zafon - De schaduw van de wind)

Wat is kunst .....

Adamava stelde vorige vrijdag voor de vijfde keer zijn mooiste werken van het moment voor. Deze keer doen de jongens hun ding in de vroegere drukkerij van Gazet Van Antwerpen.
Met 'de jongens' bedoel ik Axel Daeseleir, Adriaan Van Looy, Jurgen Addiers en Adelbert Gans.
Hun stijl is bij de fans of bij de kenners ondertussen bekend. Een tentoonstelling van Adamava bijwonen is iedere keer een speelplaats betreden van gedichten, gezichten, installaties, cobra en experimenten. De reacties van het publiek achteraf zijn dan ook elke keer vergelijkbaar. De ene vindt het heel mooi, de andere niet en nog een andere 'begrijpt' het niet. Alsof er iets moet begrepen worden bij het kijken naar kunst. Alsof een glaasje wijn na het ledigen ervan eerst tot op het bot moet geanalyseerd worden om dan pas te beslissen of je het begrepen hebt, laat staan lekker vond. Of is het 'niet begrijpen' eerder een laffe vlucht voor diegenen die niet durven zeggen dat het hen niet heeft bekoord?
Volgens mij is er dus ook geen verband tussen het neurologisch interpreteren van een dyscalcullie en verf op doek, of toch weinig.
Na hun start in 2000 besliste het viertal om elke keer één of twee gastkunstenaars uit te nodigen.
Marie Verdurmen was dit jaar één van de gelukkigen. Of mogen wij de gelukkigen zijn die haar werk hebben mogen ontdekken? Voor mij geldt de tweede stelling, en ik was duidelijk niet de enige vorige vrijdag. A star is definitely born! Maar, laten we haar maar een beetje gerust zodat ze stilletjes op haar zolderkamertje, zonder het constante gerinkel van sluwe galleryhouders die haar willen inlijven, nog meer van die dromerige, tot de verbeelding sprekende, ferme pareltjes kan blijven maken.

.... wat is kunst. De blik in haar ogen dat is kunst.

Blijf bij mij.

Ik was van plan om iets te schrijven over een verkoper bij een firma in kantoormeubilair die het volledig verknalde me een copy-printer-scanner-faxer-vloerder-chapper-afwasser-.. te verkopen terwijl al, maar dan ook al, mijn koopsignalen en mijn goesting om geld te geven zelfs bij de pizzabakker aan de overkant van de Boomsesteenweg opvielen.
Ik had ook iets kunnen schrijven over de 5 Gouden Handjes die onze toneelvereniging Harlekijn gisteravond heeft weggekaapt op 'de uitreiking van de gouden handjes' in de Harmonie in Antwerpen.

Maar alles valt in het zinloze na het slotfragment van 'zomergasten' op de vpro. Ik had al betere afleveringen gezien. Maar ik bleef, zoals anders, kijken tot de aftiteling.

Laatste fragment. Paul De Leeuw. Vioolbouwer toont zijn afgewerkt produkt. Violiste speelt een noot of 20 en pinkt een traan weg omdat de klank zo mooi is. 'Goed' zegt de Leeuw ' dan brengen we samen iets, jij speelt, ik zing."
"Oh ja, er is nog iemand die iets wil zeggen" De Leeuw gaat naar de eerste rij van zijn publiek. Gezinnetje van vier. Mama, grote broer, zusje, papa. Paul gaat naat het meisje en vertelt ons ondertussen dat de redactie soms wel es een e-mailtje krijgt waar ze niet echt mee weten wat ze er mee moeten doen. E-mailtje kwam van het meisje die in 2 zinnetjes vroeg of ze nog es samen met haar papa met hem konden lachen en of Paul voor haar papa een liedje wou zingen.
Papa heeft een hersentumor. Paul praat. Het meisje knikt soms ja en neen. Broer en moeder zijn rustig. "We gaan dat graag voor je doen. We gaan voor jou en je papa een liedje zingen. Is dat goed?" " Je weet dat je je papa binnenkort een tijdje niet meer gaat zien?" Het meisje, iedereen die dit ziet weet het. "Oh ja, je hebt ook nog iets bij dat je ons wilt tonen, laat maar zien" Het meisje laat een bord zien met in mooie dik gekleurde letters:
IK WIL NOG VEEL SAMEN MET PAPA LACHEN.
Orkest begint, virtuose zet in, Paul zingt bij het gezin en bij het meisje 'Blijf bij mij' van Ruth Jacott. Het meisje kijkt naar Paul maar ook een paar keer naar haar papa. Papa kijkt terug naar haar. Ze glimlachen. Het is geen dramatisch tafereel. Er is alleen veel liefde en het is zo mooi en het doet keihard pijn.
Papa van Cato overleed 3 weken later.
.......

Op deze link kan je de uitzending nog es zien.
Maar als het beeld duidelijk genoeg is kan je het deze keer misschien beter zo laten.