Verhaaltjes

Net terug van een interessant 2 daags seminarie in de zeer stille Kempen, waar de koffie smaak naar een afkooksel uit een 3 dagen oude dweil en waar men ping pong kan spelen met kersttomaatjes en ander groensel.

Bij het avondeten hadden de organisatoren een spelletje waar/niet waar ingelast.
En wat mensen allemaal niet geloven ???

Voorbeeldjes:

- Een collega stak met Bruce Springsteen 2 uur in een lift vast. De arme zanger moest daarenboven nodig plassen en deed zijn gevoeg dus maar in een hoeke van de m2 .... niet waar.
- Een andere collega wordt vader in maart (emo moment !!! ) .. niet waar. (Lachen !!)
- Nog een andere deed een examen Frans voor haar tweelingzus .. niet waar
- Mezelf had een feestje in het appartement van Cecile Muller met Dina Tersago, een Italiaanse charmezanger met Limburgse roots en Joachim de voormalige mister Belgium. Na een avondje zwaar drinken, eten en cocaïne eindigde het bacchanaal met een tongkus tussen de Limburger en de Joachim. Jaaaaa dat moet waar zijn .... niet waar.

Flauw spelletje. Maar alleszins veel leuker dan het optreden van Armand S. die achter een in-een-wip-opgestelde paravent een hond op zijn linkerhand stak en een gedrocht van een pastoor in papier maché aan zijn rechter en daarmee het schooltje marketeers één voor één teasde met half aangebakken fait d'hivers en halve waarheden. Zelfs mijn Catalaanse wortel kwam ter sprake. Waar zit die? Uwe Catalaanse wortel ?? Tja ... waar zou die zitten ??

Warre

Ik had dus op het OLT in Deurne al twee keer kennisgemaakt met de formule muziek-gedichten-voordracht-bekende mensen. Een recept dat me tot nu toe niet echt lag. Er scheelde altijd ergens wel iets aan dat de rest verknalde. Tot nu toe want vandaag kreeg ik het bewijs dat het wel degelijk kan.

'Schoone woorden klinken zo' met Warre Borgmans en Jokke Schreurs was puur amusement.
Warre bracht verhalen uit zijn kindertijd met zo veel gevoel, humor en expressie dat ik op bepaalde momenten mezelf hardop hoorde lachen.
Verhalen van het Mortsel van toen, de zusters Pira, de zusters Coecke, de mannen met de camions en de vuil marcellekes en hun gigantisch stuur waar ze de hele tijd aan draaiden terwijl hunne camion alsmaar rechtdoor bleef rijden, de winkel van zijn ouders en van zijn vriendjes in de buurt, zijn opleiding dictie met de prinses van fabian van falada en vrij bewegen in de ruimte met het uit je eigen cocon treden (onvergetelijk gebracht), het uitstapje met de auto naar de Limburg, zijn adem, de bomen op de Statiestraat en ... vooral .... de gebeurtenissen met zijne nonkel Jos met sublieme apotheose de sobere uitvaartplechtigheid!!
Allemaal zo schitterend gebracht en met zo'n verteltalent dat je er precies gewoon bij was.
Je zag alles voor je ogen gebeuren. Je beleefde de wonderjaren van Warre (of was het Eddy) mee.
Een keer of 4, 5 bracht Warre een gedicht van Claus of Freek De Jonge of Brusselmans en ook een paar liedjes waaronder - hoe kan het ook anders - 'het dorp' van Sonneveld.
Schoon, uit het hoofd. Niet zoals zijn voorgangers, klakkeloos aflezen van een velletje papier, geloofwaardig en relevant.
Jokke Schreurs, gitarist uit de Limburg, bracht tussen de verhalen een streep gitaarmuziek. Paste perfect bij het geheel. Geen stoeferig gedoe van een muzikant die kost wat kost wilde laten zien wat hij kon. Bij de laatste noot viel Warre onmiddellijk in met een nieuwe anekdote. Toch pitsten we er hier en daar een applaus tussen.

Genoten. Echt genoten. En ik was niet alleen. Merci Warre.
Toen mijn ouders 's namiddags langs kwamen om nog es de kinderen te zien bestelde ik voor hen 2 kaartjes voor dezelfde vertoning in oktober in een feestzaaltje in Edegem. Ben er eigenlijk aan het denken om er zelf nog es een keertje naar toe te gaan.

het venijn zit em in ..

Vanavond naar 't frituur geweest. Niet veel volk voor me. Maar één man, om juist te zijn.
Zijn bestelling was het volgende:

een groot met stoofvlees en mayonaise, een cervela, een curryworst special, een portie bitterballen, een mexicano, een viandel in zoete frietsaus en een berepoot alstublieft ...

ah ja .. en een cola LIGHT !!

stok

Ik krijg hier van mijne copain uit Gent een stok toegeworpen. Bedoeling is dat ik em doorgeef aan één van mijn favoriete bloggers in de hoop dat mijn literaire of creatieve helden een paar onalledaagse vragen beantwoorden en doorgegeven. Komkommer in blogland noemen we dit.
Ik weet eigenlijk niet goed aan wie. Ik heb wel een idee. We zullen wel zien wat er uit de bus komt zeker?

1. Wanneer heb je het laatst aan je vinger geroken?
Om 20u22. Vlak voor het startschot van de finale 100 m op het EK in Zweden. Nagelbijten is een sensatie van bijten, zabberen en ruiken.

2. Wanneer heb je het laatst een sms gekregen van een mooie vrouw/man die niet je lief is?
Gevoelens of meningen doorgeven via sms zijn onozel, kinderachtig en soms genant.
Maar kom, heel soms zijn ze gemeend en goed bedoeld en dan houd ik ze graag bij. De laatste was van Kim een dik half jaar geleden.

3. Wie heb je het laatst in zijn/haar nakie gezien?
Mijn engeltje

4. Wanneer heb je het laatst naar www.zendmast.be gesurft?
Deze namiddag toen ik mijne copain zijnen blog las en bij deze vraag terecht kwam.

5. Wat is het laatste liedje dat je meegehumd hebt?
A slow song - Joe Jackson

6. Wie heb je het liefst op je boterham: Bert of Ernie, en waarom?
Bert natuurlijk. Die verdwaasde blik, dat toefke haar, die dikke wenkbrauwen die één dikke streep zijn, dat oranje velletje, het gestreept pulovertje met daaronder het witte coltruitje ..
Bert was ver voor zijn tijd.

Het stokje geef ik door aan het schilderke en den jogger. Afwachten.

for a few centimeter more

Man schiet zijn buurman een kogel door het hoofd omdat hij de juridische nederlaag niet kon verwerken.

Twee kleine bedenkingen:
1. Is het een toeval dat de schutter gepensioneerd is?
2. Stel dat de schutter aanhanger is van het Vlaams Belang en hij mag nu de rest van zijn leven in een kamertje doorbrengen van 4 op 4 met een Turk, een Marokkaan en een Italiaan.
Hoe gaat hij dan het gevecht om een paar centimeter proberen te beslechten?

Tante Irene

Tante Irene is de zus van mijn schoonvader. Tante heeft nooit kinderen gehad en verloor haar enige liefde zo'n 2 jaar geleden. Dramatisch. Nonkel Flor verloor een pijnlijke strijd aan prostaatkanker. Afzien. Ook voor Tante Irene. Tante en Nonkel leefde samen, passioneel, gelukkig ergens in de Kempen in een groot huis met mooie tuin en een paar honden. Hun dagen zaten vol muziek van de grote crooners Sinatra, Martin, Davis en Bennett.
Flor was zelf een verdienstige mondharmanicaspeler. Allez, het was altijd een beetje feest als we er op bezoek gingen. Tot Flor sterft en Irene alleen achter is. In haar te grote huis met honderden platen, tientallen harmonica's, fotoboeken, honden, boeken, muziekinstallaties en dozen vol spulletjes die ze samen op de vrijdagse markt afpingelden.

Een paar maanden na Flors dood vertrekt Irene met een paar vrienden op vakantie naar Kenia. Om haar zinnen te verzetten. Proberen van de ellende een beetje te ontsnappen. Iets terug te vinden van geluk. Al was het maar via een zonsondergang of een paar buffels die 's avonds aan een plas water komen drinken.

Het is dat resort in Kenia dat Irene David leert kennen. David is Keniaan die in het resort werkt. Liefde op het eerste gezicht. Er valt een pak verdriet van Irene schouder als David lieve woordjes in haar oren fluistert. Ook Irenes rechtse sympathieën verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Sinds die vakantie wisselen de twee lange bezoekjes in elkaars land af. Een paar maanden zit Irene in Kenia een nieuwe droom op te bouwen. De andere maanden geniet David hier van de grand luxe.
"Het enige wat we in Kenia van België weten is dat het het 6e rijkste land van de wereld is. Jullie hebben hier alles. De supermarkten zijn het aardse paradijs. Jullie werken hard voor jullie geluk maar toch sluit iedereen zich 's avonds in zijn eigen kasteel op. Ik zie weinig mensen met elkaar praten. Op restaurant heb ik een vreemd gevoel. Ieder zit aan zijn eigen tafel en wil absoluut niets met zijn buur te maken hebben. Als je in Kenia ergens iets wil eten schuif je gewoon aan tafel aan. Iedereen praat met iedereen. We hebben niets, maar we lachen met mekaar en delen wat we hebben."
Het is niets nieuws wat David zegt. Wij weten dit. En toch slabbaken we voort.
Om 20 na 8 's avonds dankt David ons uitvoerig voor het lekkere eten en de goede wijn.
"Hij wil naar huis - in ons huis in de Kempen" zegt Irene. Om 21U beginnen de films op Kanaal 2 en VTM en VT4 en BBC en Nederland 123. In zijn zeteltje met een frisse Jupiler en wat Lays chips geniet hij elke avond van een 4 tal films voor hij gaat slapen.
Volgende week is hij weer weg. Terug naar Kenia. Tante Irene zal em misschien volgen.

Heeft David het goed gezien? Tuurlijk wel. Maar Irene lijkt gelukkig.
En wat kan je daar tegen hebben.