baron: februari 2008

Lisa vertrok vorige Valentijnsdag naar school met een leuk cadeautje voor Yarno. Santi wilde natuurlijk niet onderdoen. Ook Maaike ging die dag extra verwend worden. Ik, vader van een dochter versus de jongens ... normaal gezien zou ik moeten steigeren. Valentijn? Mijn dochter van negen? Is dat allemaal niet wat te vroeg? Nee hoor. In tegendeel. Heel plezant hoe die kinderen hiermee bezig zijn. En daarbij. De Yarno is nen helen toffe knul! Valentijn wordt komende jaren trouwens het gat in de markt voor deze doelgroep. Mark my words.

Valentijn, waar gaat het eigenlijk om? Ik zag uit een bloemenzaak mannen stappen met heel Sissinghurst in hun armen. 'Goed voor de commerce', 'alleen goed voor de commerce' hoor ik iedereen, mezelf incluis, zeggen. Langs de andere kant denk ik dat Valentijn voor heel wat mannen het perfecte alibi is om zonder zo veel woorden te laten zien dat hij haar nog graag ziet. Is dat dan verkeerd? Het zou pas verkeerd zijn als het te laat is.
Ik kom uit een heet nest. Van haar talrijke knuffelsessies die ze 'winterke doen' noemde bracht mijn moeder me met haar zuiderse passie ettelijke malen tot het randje van een zalige en pijnloze verstikking. Ik lach om die mensen die een bijna dood ervaring hebben meegemaakt en op het einde van de tunnel nonkel Jef zagen zwaaien. Bijna dood ervaringen, voor mijn broer en ik was het wekelijkse kost. Met de energie die mam tijdens zulke zweetsessies uitstraalde kon ze moeiteloos een stilgevallen Lada aan de praat krijgen. Maar je weet hoe het gaat. Op den duur werden die winterkes een behoefte, een noodzaak, eten en drinken. Vandaag knuffel ik zelf mijn kinderen tot aan de grens van het illegale. Niet alleen omdat zij het 'misschien' plezant vinden maar vooral omdat ik niet zonder kan. Ik besef dat het merendeel van mijn toenmalige klasgenootjes minder passioneel geliefkoosd werden door hun mama of papa en die een aai over het bolleke als het sumum van genegenheid interpreteerden. Ik denk spontaan aan die mooie scene in Amelie Poulain toen haar vader haar met zijn stetoscoop onderzocht een hogere hartfrequentie kreeg. Hij dacht dat zijn kind hartritmestoornissen had. Ik denk tegelijkertijd ook aan een andere keer toen ik met een kameraad veertiendagen op congé was aan de Belgische kust. Toen de ouders een dagje langskwamen kreeg hij van zijn vader een handdruk. Ik geloofde mijn ogen niet. Wat moet hiervan worden? Ik meen als ik zeg dat wanneer elk kind al was het maar één enkele keer per maand een flodderervaring als die van ons mocht meemaken pakken frustratie en familiedrama's vermeden zouden worden.
Misschien is Valentijn dan die enige, ideale en algemeen toegelaten kans om via de ruiker van de grond te komen? In zulke gevallen kan ik dit eigenlijk alleen maar hevig toejuichen. Want geef toe. Graag zien is één ding maar graag laten zien en doen krijgen is iets heel anders. En zeker niet minder belangrijk. In mijn ogen nog altijd het allerbelangrijkste wat er is. Passie, daar gaat het om. Geen afspraak wanneer, hoe laat en na welke voorwaarden, zoals ik in de boekskes de laatste tijd meer en meer lees. Neen, altijd, zo veel mogelijk en overal.

(...) Pois de tudo fica um pouco.
Fica um pouco de teu queixo
no queixo de tua filha.
De teu áspero silêncio
um pouco ficou, um pouco
nos muros zangados,
nas folhas, mudas, que sobem.

Ficou um pouco de tudo
no pires de porcelana,
dragão partido, flor branca,
ficou um pouco
de ruga na vossa testa,
retrato.

(...) E de tudo fica um pouco.
Oh abre os vidros de loção
e abafa
o insuportável mau cheiro da memória.

Waar gaat dit naar toe met mijn mening over Valentijn? Ik weet het niet. Ben ik nu voor -of tegenstander. Ik was vorige week weinig origineel toen ik meende dat Valentijn de topdag van de hypocrisie is. Bloemetje kopen, bewijs geleverd. En we doen weer verder. Kom, laten we eerlijk zijn. Verliefde stellen doen extreem aan Valentijndag. De woordjes, het etentje, de bloemen, het snoep, de hartjes en den bil. Maar later, veel later is dat niet meer nodig omdat het enkel om de commerce gaat? Komaan! Wie is er dan eigenlijk hypocriet?

"Als mensen oud worden, zijn de herinneringen aan liefde en seks het sterkst."

Wat moet het prachtig zijn om met de maten binnen veertig jaar in een kapsalonnetje herinneringen boven te halen van de mooiste momenten uit een mens zijn leven. En die gaan niet over een gigantisch huis, een job, een promotie, een brommer, geld, een wereldgoal, een aan kant gezette keuken, een reis naar het ander end van de wereld.

Herinneringen van de schoonste diepsten draai of hevigste toertje in den hof.
Het is het allerenige dat echt telt.

Disneyland Parijs werd afgelopen weekend overspoeld door de Belgen.
Belangrijkste redenen voor deze invasie waren het begin van de krokusvakantie en een promotie van 'den bond' die enkel dit en vorig weekend geldig was.
Voor al de fun moesten we wachttijden van minstens 35 minuten per attractie verdragen. De langste rij stond aan Disneys nieuwste attractie, Finding Nemo. Ik zag bezoekers, Belgen dus, twijfelend maar door hun vastberaden kindjes gedwongen onder een bordje aanschuiven waarop stond 'wachttijd 90 minuten'. An-der-half uur aanschuiven om 2 minuten in een karretje te zitten!
De eerste attractie die Jürgen en ik beleefden was wisselgeld ontvangen voor een smerige koffie uit een automaat. Wachttijd voor ontvangen van het wisseleld: een kwartier.

Of het dan de moeite was? Jawel. Tuurlijk. Of je er nu voor open staat of niet; de sfeer, het schitterende tot in de kleinste details verzorgde decor, het constante sprookjesachtige positivisme, de lach op elk prinsesje en het enthousiasme van al de kindertjes maken van zo een tweedaagse steeds weer een gaarne te herinneren belevenis. Ik pak er graag het wachten en de fastfood (ik heb een hamburger met neus toe en lange tanden gevreten waarvan het bovenste deel voor een pizza moest doorgaan) bij. Het lijkt wel of deze disney-eettenten in opdracht van de fastfoodsector experimenten uitvoeren wat voor de gasten doorslikbaar is of niet. Dat ze die burgerpizza voortaan maar aan de zwijnen geven.