I am the walrus

Tussen deze 2 clips zit zo een kleine 40 jaar tussen.
Maar ze blijven even maf. Carrey komt er eigenlijk redelijk goed van af, moet ik zeggen. Om niet te zeggen dat hij gewoon in zijn eigen doen is. George Martin werd er zelf ook een klein beetje moe van.

Baby, I'm a star

Bij de algemene opvoeding van kinderen hoort een verplichte portie Prince. Te beginnen met zijn beginperiode uit eind jaren zeventig..
Santi is duidelijk mee. We zitten nu aan dé plaat uit de jaren tachtig. Annick en ik beraden ons momenteel wanneer we de volgende stap moeten nemen. We geloven dat hij een tijdje in deze periode zal blijven steken ..... wat we toejuichen.

eerste schooldag

Ik schuif met andere mama's en papa's aan bij het schoolpoortje die de grote speelplaats met het kleine pleintje voor de kleuters begrensd.
Onze jongste ziet me niet meer staan en verhaalt met luide stem en grote ogen zijn zomeravonturen, waaronder het halen van een nieuwe record op zijn spelcomputer, aan zijn kameraadjes van vorig jaar. De ouders staan langs de kant. Het valt me op dat de moeders waarvan de kinderen vorig jaar in hetzelfde klasje zaten mekaars gezelschap opzoeken en angstig maar luid genoeg hopen dat hun kleinsten weer bij mekaar in de klas zitten. Want het is toch belangrijk dat ze bij hun vriendjes zitten en zeker niet in een andere klas vol vreemde luisjes terecht komen.
Ik denk even aan mijn eigen schooljaren. Ik zat vanaf de eerste kleuterklas tot het zesde studiejaar bij dezelfde jongens in klas 1B,2B,3B,4B,5B en 6B. Daardoor ontstond er een zekere en hevige rivaliteit tussen de jongens van de A-klas en die van ons. Deze strijd werd dagelijks op de speelplaats met ofwel voetbalwedstrijdjes ofwel knokpartijen bekampt. Ik herinner me nog goed wie mijn klasgenootjes in die 6 studiejaren waren maar vraag me niet om 4 jongens uit de A-klascyclus bij naam op te noemen, want dat kan ik niet. Ik ken ze gewoon niet. Hoewel we in dezelfde gemeente woonden en in hetzelfde jaar geboren waren. Al van bij het prille begin werden we dus onbewust in een veilige maar sociaal beperkte microgemeenschap gestuurd waarbij de onzen de beste zijn en de andere gewoon anders. Logisch dat de eerste schooldag van het eerste middelbaar in een andere gemeente voor velen onder ons een beangstigende ervaring was en dat we toen op die vreemde speelplaats ons aan diegene aanklampten die we al een beetje kenden, al was het iemand uit .. de A-klas van vorig jaar.
Ik dacht ook heel eventjes hoe het voor mijn moeder 47 jaar geleden moest geweest zijn toen ze als enig meisje uit een verre wereldstad verplicht werd aan te schuiven met andere jonge vrouwen in de rijen van het dofgrijze intituut van de Presentatieschool van Boom. Toen was lachen verboden. Ouders waren afwezig. Moeder de hoofdnon zwaaide met de scepter. Mijn eigen ma was de vreemde luis in de pels van het opleidingsinstituut van waaruit je ofwel depressief ofwel gestigmatiseerd in de wereld werd gesmeten.
Ik zag vanmorgen in verschillende rijtjes kinderen die hun vriendjes van het vorige jaar in een andere rij zagen aanschuiven. Ze stonden handje-in-handje naast een voor hen bekend kindje. Natuurlijk zijn ze aan deze nieuwe situatie na drie dagen gewend. Maar hoe zal het voor de ouders zijn die voortaan andere ouders op de thee moeten uitnodigen?

Ben daarna toch nog even voorbij de klas van mijn oudste voorbij gewandeld. Om een kijkje te nemen bij welke vriendjes ze dit jaar zit. ..... toch wel belangrijk.